Ο Βασίλης Βέργης γράφει για την κατάκτηση του τίτλου από τον Ολυμπιακό, ο οποίος αναδείχτηκε πρωταθλητής όχι επειδή έριξε έξι στην ΑΕΚ, αλλά γιατί ήταν ήταν η καλύτερη, η πιο σταθερή και η πιο σοβαρή ομάδα!
Ο καθένας σε αυτήν τη χώρα κάνει πλέον τη μετάφραση όπως τον βολεύει. Για τους Ολυμπιακούς η ιστορική εξάρα στην ΑΕΚ και ο επιβλητικός τρόπος με τον οποίο σφράγισε η ομάδα τους το 38ο πρωτάθλημα αποτελούν «την καλύτερη απάντηση σε όλους όσοι αμφισβητούσαν την ανωτερότητα του Θρύλου, αλλά και στους... κασετολάγνους».
Για τους Παναθηναϊκους «δεν υπάρχει άξιος πρωταθλητής Ολυμπιακός, παρά το 6-0, γιατί αν ο Καλόπουλος και η παρέα του δεν είχαν... απαγορεύσει το δίκαιο διπλό στο Καραϊσκάκη, σήμερα τα πράγματα και βαθμολογικά και ουσιαστικά θα ήταν διαφορετικά».
Αν όλα τούτα τα συνδυάσουμε με την «αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι» που προσφέρει η δημοκρατία του internet», τότε αντιλαμβάνεστε για ποιο λόγο ο κάθε δυστυχής μπορεί να βρει διέξοδο στη μοναξιά του, βρίζοντας μέσα από ένα πληκτρολόγιο «εχθρούς», «αντικειμενικούς», όλους γενικώς εκείνους που του παρέχει η «ανωνυμία» να περνάει γενεές δεκατέσσερις. Ευλογημένο να είναι πάντως το Διαδίκτυο, καθώς έδωσε νόημα σε πολλές ζωές...
Για έναν σοβαρό άνθρωπο, όμως, ο οποίος σε στιγμές νηφαλιότητας μπορεί να ελέγξει τα οπαδικά του συναισθήματα, είναι ξεκάθαρο πως δεν υπάρχουν μεταφράσεις «όπως μας βολεύει». Ούτε πολλές αλήθειες.
Ο Ολυμπιακός κατέκτησε δίκαια το πρωτάθλημα όχι επειδή έβαλε έξι γκολ στην ΑΕΚ (θα μπορούσε να της ρίξει ακόμη και... δέκα με το υπέροχο παιχνίδι που έκανε αλλά και τον τρόπο που ο Χιμένεθ «πέταξε» την ομάδα του στο γήπεδο, σαν ναυαγούς στη μέση του ωκεανού!), αλλά γιατί συνολικά στη διάρκεια της σεζόν ήταν η καλύτερη, η πιο σταθερή και η πιο σοβαρή ομάδα. Αυτή που απορρόφησε τους κραδασμούς των αποτυχιών σχεδόν ακαριαία και κατάφερε να εκμεταλλευτεί σε απόλυτο βαθμό επιτυχιών τόσο το Καραϊσκάκη όσο και την περιφέρεια που συνήθως «βαφτίζει» πρωταθλητές.
Πριν από το ντέρμπι Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού είχα γράψει σε αυτό το blog άρθρο με τίτλο «Η ομάδα του Σισέ» κόντρα σε μία ΟΜΑΔΑ. Κι αυτή ήταν στο σύνολό της η εικόνα του φετινού πρωταθλήματος. Το βράδυ της 19ης Φεβρουαρίου ο Παναθηναϊκός υπήρξε σαφώς καλύτερος στο Φάληρο κι έπρεπε να νικήσει, αλλά σε όλο το υπόλοιπο πρωτάθλημα η ανωτερότητα του Ολυμπιακού δεν αμφισβητείται.
Τούτη η ορθή μετάφραση, για να το δούμε και από την αντίθετη πλευρά, δεν δημιουργεί όμως ούτε αλλοίωση ούτε... εξαφάνιση της μνήμης. Ο Ολυμπιακός πήρε δίκαια τον τίτλο, αλλά έπρεπε να έχει χάσει το ντέρμπι από τον Παναθηναϊκό, οπότε το πρωτάθλημα θα είχε διαφορετικό σασπένς στο φινάλε, αλλά εκτίμησή μου (βάσει και της βαθμολογίας) την ίδια κατάληξη, τον ίδιο θριαμβευτή.
Το 6-0 τού έβγαλε από την πλάτη μεγάλο βάρος από εκείνη την βραδιά, αλλά δεν «σκεπάζει» (καθώς είναι ΑΛΛΟ ματς) τα διαιτητικά εγκλήματα των Καλόπουλου, Σαραϊδάρη, Τρύφωνα στο προηγούμενο ντέρμπι. Οπως ταυτόχρονα εκείνη η διαιτησία δεν αφαιρεί συνολικά από τον Ολυμπιακό το δίκαιο της κατάκτησης της πρώτης θέσης.
Αντιλαμβάνομαι ότι για τους Ολυμπιακούς και τους Παναθηναϊκούς υπάρχει ο... δικός τους δρόμος μετάφρασης. Δεν με απασχολεί. Ο καθείς μπορεί να «παραμυθιάζεται» προβάλλοντας το επιχείρημά του ως μοναδική αλήθεια. Εδώ κάποιοι, επειδή ο Ολυμπιακός διέσυρε την ΑΕΚ, άρχισαν να... λοιδορούν τη δικαστική έρευνα για τα περιβόητα cds! Δηλαδή, αν είχε χάσει ο Ολυμπιακός την Κυριακή, θα... απαιτούσαν να βγει στον αέρα και η περίφημη «τρίτη κασέτα»; Γιατί συγκρίνουν αυγά (έρευνα εισαγγελέα) με καλάθια (γκολ Τζιμπούρ);
Κάτι ακόμη πολύ σημαντικό, το οποίο φανερώνει (φανέρωσε) πως, όταν θέλουν οι παράγοντες, όλα μπορούν να κυλήσουν άψογα. Ο ίδιος άνθρωπος που προχθές στην προεδρική του σουίτα αρκέστηκε σε μια υψωμένη, σφιγμένη, γροθιά και με ιδανική συμπεριφορά έδειξε ότι ξέρει να διαχειρίζεται θριάμβους, όπως επιβάλλει η ιστορία της θέσης του προέδρου του Ολυμπιακού, ήταν εκείνος ο οποίος ένα μήνα πριν λειτούργησε με τον πλέον αποκρουστικό τρόπο.
Ο Βαγγέλης Μαρινάκης της 19ης Φεβρουαρίου υπήρξε παράδειγμα προς αποφυγή. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης της 20ής Μαρτίου δικαιούται να είναι υπερήφανος και για την ομάδα του και για τον εαυτό του. Αυτή η συμπεριφορά τού πιστώνεται και οφείλει ο ίδιος στον τεράστιο σύλλογο που υπηρετεί να την υπερασπιστεί και στο μέλλον μακριά από οπαδικές αντιδράσεις που θίγουν και προσβάλλουν.
Κι επειδή, ΟΤΑΝ ΘΕΛΟΥΝ, μπορούν να χαλιναγωγήσουν τους «υπέροχους λαούς», θυμηθείτε τη διαφορά. Πριν από ένα μήνα οι οπαδοί του Ολυμπιακού έριξαν τόνους κροτίδες και φωτοβολίδες «πυροβολώντας» από την εξέδρα τους παίκτες του Παναθηναϊκού, ενώ στο φινάλε μπήκαν μέσα και ακολούθησαν τα γνωστά σε όλους αίσχη. Το βράδυ της Κυριακής το Καραϊσκάκη ήταν εκκλησία. Ούτε φωτοβολίδες, ούτε «πυροβολισμοί» ούτε ντου στο γήπεδο για... πανηγυρισμούς. Αυτοί υπήρξαν στο φινάλε, από τους ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ πρωταγωνιστές, τους παίκτες του Ολυμπιακού. Οταν θέλουν, πώς «ακούνε» όλοι τους τον (κάθε) πρόεδρο Βαγγέλη...
ΠΗΓΗ: www.sentragoal.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις