Το σχόλιο του Αλέξη Σπυρόπουλου για τον φιλικό αγώνα της Εθνικής με την Πολωνία.
Αναλυτικά το άρθρο του:
Ήταν η, ας το πούμε, δεύτερη ενδεκάδα της Ελλάδας. Και «στάθηκε» απέναντι στην πρώτη ενδεκάδα της Πολωνίας. Η οποία Πολωνία, μας αρέσει ή όχι, έχει τρεις βασικούς παίκτες (Μπλαστσικόβσκι, Πίστσεκ, Λεβαντόβσκι) στην επίδοξη πρωταθλήτρια Γερμανίας Μπορούσια Ντόρτμουντ.
Εμείς, τους τρεις Ελληνες της Μπουντεσλίγκα, τους έχουμε στην επίδοξη…ν’ αποφύγει την περιπέτεια του υποβιβασμού Αϊντραχτ Φρανκφούρτης. Επίσης η Πολωνία έχει ένα επίδοξο πρωταθλητή Γαλλίας, τον Ομπράνιακ της Λιλ, ένα επίδοξο πρωταθλητή Τουρκίας, τον Γκλοβάτσκι της Τραμπζονσπόρ, κι ένα πρωταθλητή Ρωσίας, τον Μουράβσκι, που τον Ιανουάριο επέστρεψε στην πατρίδα του απ’ τη Ρούμπιν Καζάν. Η Ελλάδα, τι έχει; Μόνον ένα επίδοξο πρωταθλητή Σκωτίας, τον Σαμαρά, ένα παίκτη με πολύ περιορισμένο αριθμό εμφανίσεων στην επίδοξη πρωταθλήτρια Ιταλίας, τον Παπασταθόπουλο, και παιδιά που τα πηγαίνουν καλά, έως πολύ καλά, σε μικρομεσαία κλαμπ με αντίστοιχους στόχους. Τον Κονέ, τον Μόρα, τον Τζιόλη.
Από δεύτερη ενδεκάδα, δεν είναι λογικό να περιμένει κανείς να δει ανάπτυξη και αυτοματισμούς. Δεν είναι, καν, λογικό να το περιμένει κανείς…απ’ την πρώτη ενδεκάδα. Αυτή, για τα ματς με τη Μάλτα και την Πολωνία, ήταν η μόλις έκτη πρόσκληση απ’ τις επτά, όλες κι όλες, στο πρόγραμμα της σεζόν. Τρεις ημέρες τον Αύγουστο, δέκα τον Σεπτέμβριο, δέκα τον Οκτώβριο, τρεις τον Νοέμβριο, τρεις τον Φεβρουάριο, εννέα τώρα, τον Μάρτιο. Η άθροιση των σποραδικών συγκεντρώσεων της Εθνικής βγάζει, για την ώρα, μία κομματιαστή συμβίωση πέντε-πεντέμισι εβδομάδων. Στους συλλόγους, πέντε-πεντέμισι εβδομάδες κοινής δουλειάς, ακόμη και κολλητές, συνεχόμενες, όχι στη χάση και στη φέξη όπως εδώ, πάλι δεν κάνουν ούτε για ζήτω.
Η Εθνική, με την Πολωνία, ξανά έπαιξε 15 καλά λεπτά. Οσα και με τον Καναδά ή στη Μάλτα. Με τον Καναδά και στη Μάλτα ήταν στο 46’ με 60’ διάστημα, με την Πολωνία στο 30’ με 45’. Τα 15 καλά λεπτά…και πολλά είναι. Να θυμίσω ότι ένα σημείο επικρίσεων, μες στη χρονιά, κατά του Ερνέστο Βαλβέρδε υπήρξε ότι η ομάδα του, ο Ολυμπιακός, έπαιζε καλά για εικοσάλεπτα, ημίωρα, πού και πού ένα ημίχρονο μάξιμουμ. Ο Βαλβέρδε. Στον σύλλογο. Με την τριβή της καθημερινής δουλειάς. Με το αβαντάζ των ξένων παικτών. Και έβγαλε εικοσάλεπτα και ημίωρα. Η Εθνική από πού κι ως πού, τι…ώρα ακριβώς, θα βγάλει κάτι περισσότερο από 15-20 σωστά λεπτά;
Το κάνει ακόμη πιο δύσκολο το γεγονός ότι, εκεί που είχαμε τον Σαμαρά να παίζει ομολογημένα ποδόσφαιρο υψηλού ρίσκου, το λεγόμενο και σαμαρόσφαιρο, ένα παιδί που δεν θέλει να βάζει γκολ, μόνο θέλει να βάζει…ωραία γκολ, μας ήλθαν και τ’ άλλα ωραιοπαθή αγόρια στην παρέα. Οι Αγγλοι συνηθίζουν να λένε simplicity is genius, ιδιοφυές είναι το απλό. Τα δικά μας αγόρια, με τη μπάλα στα πόδια, εάν βρεθούν απέναντι στους τρεις δρόμους, τον απλό, τον σύνθετο, τον δαιδαλώδη, θ’ αγνοήσουν τον απλό και θα ταλαντευτούν ανάμεσα στον σύνθετο και στον δαιδαλώδη. Φυσικά, αργά ή γρήγορα θα χαθούν.
Ο Κονέ βγάζει στο γήπεδο πιο πολλή θέληση…απ’ την κανονική. Υπερβολική. Είναι, μονάχος, μία κατηγορία. Τον κυνηγάει ένα μόνιμο άγχος ότι δεν δίνει όσα χρειάζονται. Η κίνησή του, η γλώσσα του σώματός του, δεν αναδίδει ηρεμία. Σιγουριά. Το ζορίζει, άνευ λόγου. Το βιάζει. Ενώ (για να καλείται, σημαίνει ότι) έχει την εμπιστοσύνη και την εκτίμηση. Δεν στέκει, να νιώθει ανασφάλεια. Υπ’ αυτές τις συνθήκες εσωτερικής πίεσης, είναι νορμάλ ότι κάθε καλή ενέργειά του θα την ακολουθεί μία κακή ενέργεια, και το αντίστροφο. Περιμένεις να βρει, σιγά-σιγά, τις ισορροπίες του. Τη νοητική ισορροπία.
Μετά, ο Μήτρογλου. Ενας υπο-Σαμαράς. Ενας τύπος σέντερ-φορ που λατρεύει να «περπατάει» τη μπάλα με τις τάπες και ν’ αντιμετωπίζει τους αμυντικούς μπροστά του σαν να πρόκειται να εξαϋλωθούν. Ενας τύπος που προκαλεί τον θεατή να του φωνάξει, όχι «βάλ’ το αγόρι μου», αλλά (ακόμη κι αν το χάσεις) χάσ’ το καλύτερα! Όχι τόσο τεμπέλικα, μπλαζέ, ανεύθυνα, άνευρα. Κι ύστερα, ο Φετφατζίδης. Θα ‘θελα να ‘βλεπα αυτό το παιγνίδι, Ελλάδα-Πολωνία, σ’ ένα καναπέ μαζί με τον Βαλβέρδε…και να κόβω φάτσα και γκριμάτσες. Δεν είν’ εμπαθής ή άσχετος, ο Ισπανός.
Ούτε που δεν τον βάζει πολύ, ούτε που κάποια στιγμή στη σεζόν φώναξε «να ηρεμήσουμε λίγο, όλοι μας, με τον Φετφατζίδη». Δεν τον ευνουχίζει, ούτ’ ο Ισπανός, ούτε ο Φερνάντο Σάντος που έλεγε μετά, στην πρες-κόνφερανς, πως η ντρίμπλα είναι όπλο αλλά, όπως όλα τα όπλα, η αποτελεσματικότητά του εξαρτάται απ’ τη χρήση ή (η αναποτελεσματικότητα) απ’ την κατάχρηση. Βλέπεις, έτσι, τους μεγάλους στην ομάδα, τους τριάντα-άνω, να παίζουν με μία επαφή, και τους μικρούς να θέλουν…δέκα επαφές στην καθισιά τους.
Ο κάθε Βαλβέρδε ή Φερνάντο Σάντος διδάσκει. Αλλά, πάλι, όλα καταλήγουν στη δεκτικότητα του μαθητή. Όσοι (μικροί) βρουν την άκρη, ωριμάζοντας, θα σωθούν. Από μικροί όμως, είναι η διαπίστωση, έχουν να παλέψουν με τις κακές συνήθειες που, από…ακόμη πιο μικροί, απέκτησαν. Εδώ, έφτασε να πάει στην Κομοτηνή ο σκάουτ της Μπαρτσελόνα για να δει Εθνικές Παίδων, κι έλεγε τις προάλλες στην «Εξέδρα» πως έχει ήδη αποκτήσει κακές συνήθειες στο παιγνίδι του, ποιος, ο…Μαυρίας!
Είναι μια ολόκληρη εκπαιδευτική αλυσίδα που μπορώ να τη ζω, βήμα-βήμα, και ως γονιός. Όσο πιο πολύ τη ζεις, τόσο περισσότερο στενοχωριέσαι.
ΠΗΓΗ: contra.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις