Ο Στέφανος Τριαντάφυλλος γράφει για τον "ήχο της σιωπής" που... ξεκούφαινε το απόγευμα της Τετάρτης στα Άνω Λιόσια και την πτώση της ΑΕΚ, που είχε πάψει εδώ και πολύ καιρό να είναι "Βασίλισσα".
Λένε ότι μια εικόνα αξίζει χίλιες λέξεις. Υπάρχουν περιπτώσεις, βέβαια που κι η σιωπή ισοδυναμεί με τόσες, ίσως και περισσότερες. Η «παγωμάρα» στα Λιόσια όταν έγινε γνωστό το αποτέλεσμα στη Ρόδο ήταν μια από αυτές.
Ο Ηλυσιακός κέρδιζε τον Κολοσσό κι η ΑΕΚ υποβιβαζόταν στην Α2 για πρώτη φορά στην ιστορία της. Ο κόσμος στις εξέδρες βουβός. Οι αναπληρωματικοί με τα κεφάλια κάτω κι αυτοί που βρισκόντουσαν στο παρκέ προσπαθήσουν να σύρουν τα πόδια τους. Μια εικόνα «παγωμένη». Ο ήχος της σιωπής…
Το τέλος, αν και προδιαγεγραμμένο, δεν παύει να είναι ένα τέλος. Και να είναι σκληρό. Παρότι τα σημάδια είχαν φανερωθεί πολλά χρόνια ο πόνος από το «θάνατο» της Ένωσης ήταν αρκετά οδυνηρός. Κυρίως γιατί οι «κιτρινόμαυροι» του «ΑΕΚ είμαστε» πιπίλιζαν μια καραμέλα που δεν ήταν φάρμακο. Δεν ήταν καν παυσίπονο. Ήταν απλά ένα παραισθησιογόνο.
Με το «ΑΕΚ είμαστε» (όπως έγραψε πολύ εύστοχα στην «Εξέδρα» ο Μενέλαος Σεβαστιάδης), στην ΑΕΚ έβαζαν τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι και συνέχισαν να… ονειρεύονται. Τι κι αν δεν μπορούσαν να κρατήσουν τους ξένους; Τι κι αν η οργάνωση της ομάδας θύμιζε… Πρωτάθλημα Τύπου όπως είχε πει ο Μηνάς Γκέκος.
Η νοοτροπία του «ΑΕΚ είμαστε» υπαγόρευε ότι όλα τα εμπόδια θα ξεπεραστούν με έναν μαγικό τρόπο. Λες και δηλαδή το ταμείο θα γεμίσει, οι δόσεις θα πληρωθούν, τα ενοίκια των γηπέδων θα καταβληθούν. «Υπερεκτιμήσαμε το όνομα της ομάδας» είπε μετά το τέλος του αγώνα με τον Πανιώνιο, ο Δήμος Ντικούδης κι είχε απόλυτο δίκιο.
Οι φανέλες μας βάζουν τρίποντα κι η ιστορία δεν μπορεί να παίξει εναντίον ζώνης. Είτε μιλάμε για «κίτρινους», για «κόκκινους» ή για «πράσινους». Ξέρετε ο αθλητισμός είναι ακριβοδίκαιος και ακομπλεξάριστος. Δεν έχει σημασία αν είσαι πλούσιος ή φτωχός, όμορφος ή άσχημος, Αμερικάνος ή Εσκιμώος. Μετράει αν είσαι καλύτερος από τον άλλον.
Η ΑΕΚ, λοιπόν, από την εποχή που «έδιωξε» τον Φιλίππου δεν ήταν καλύτερη. Ο Δρόσος έβαλε χρήματα, χρησιμοποίησε όπως αποδείχτηκε την ομάδα και άφησε ακόμη περισσότερα «συντρίμμια». Τα χρέη και τα προβλήματα είχαν ήδη συσσωρευτεί, με αποτέλεσμα να αδικηθεί εν μέρει η προσπάθεια της Ερασιτεχνικής και του Μπάμπη Καραμανλή, που έμεινε να παλεύει μέχρι το τέλος.
Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τις τελευταίες διοικήσεις για αδιαφορία ή για κακές προθέσεις. Είχαν απλά ένα δύσκολο έργο και μια λανθασμένη οπτική. Εδώ η ΑΕΚ δεν είχε γήπεδο κι όμως η «κάψα» της ήταν να πάρει έναν παίκτη σαν τον Άντονι Γκράντι.
Τι να λέμε, όμως… Οι παίκτες έμεναν για βδομάδες σε ξενοδοχεία, η προετοιμασία πριν τρία καλοκαίρια έγινε στον Άγιο Κοσμά, η ομάδα δεν κατέβηκε στο κύπελλο την περασμένη σεζόν. Κι αυτά είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.
Η «Βασίλισσα» λοιπόν δεν… πέθανε χθες που υποβιβάστηκε. «Αργοπεθαίνει» εδώ και χρόνια και κανείς δεν έδινε σημασία. Νόμιζαν όλοι θα τη βγάλει λόγω πρότερου βίου. Δεν είναι έτσι. Δεν είναι αυτή η… μαύρη σελίδα. Οι άλλες που γραφόντουσαν τόσα χρόνια ήταν σκοτεινότερες.
Θα μπορούσε κάποιος να γράψει πολλά για τα… ιστορικά λάθη του «δικεφάλου». Μεγαλύτερο, φυσικά, ήταν η «εκδίωξη» του Γιάννη Φιλίππου που χάλασε εκατομμύρια ευρώ στην ομάδα για να φύγει σαν… εχθρός. Κι από τότε τι έγινε; Τίποτα.
Κι η πικρή αλήθεια είναι ότι δεν θα γινόταν αν η ΑΕΚ έμενε φέτος στην κατηγορία. Επί σειρά ετών η ομάδα επιζούσε με τα ψέματα, όπως πολύ εύστοχα είπε ο Νίκος Χατζής. Την πρώτη φορά δεν απάντησε, αλλά όταν ο δημοσιογράφος επέμεινε τότε είπε «ότι ίσως είναι καλύτερα που η ΑΕΚ έπεσε στην Α2».
Ασφαλώς κι είναι καλύτερα να πέσει στην Α2. Θα σβηνόντουσαν δηλαδή τα χρέη, θα πληρωνόντουσαν οι παίκτες ή θα συγκεντρωνόταν ένα –έστω και μικρό- εξασφαλισμένο μπάτζετ για τη νέα χρονιά αν «έσωζε» την κατηγορία; Η απάντηση είναι ασφαλώς και όχι. Οπότε; Ίσως είναι καλύτερα να υποβιβαστεί, να ξεκινήσει από το μηδέν και γιατί όχι να ορθοποδήσει και να επιστρέψει στην Α1, αλλά και στην ελίτ του ελληνικού μπάσκετ πατώντας γερά στα πόδια της.
Δεν είναι δηλαδή ρεζιλίκι να παίζεις στην Α2. Να έχεις δύο ευρώ και να δίνεις δύο ευρώ. Να βάζεις ένα στόχο που φτάνει το χέρι σου και να μπορείς να τον πιάσεις. Ρεζιλίκι είναι να διασύρεσαι στην Α1, εντός κι εκτός γηπέδων, να κυνηγάς φαντάσματα και να ονειρεύεσαι με βάσει τις μνήμες του παρελθόντος.
Συμβόλαιο με την επιτυχία δεν έχει κανείς. Όποιο κι αν είναι το όνομα του.
ΥΓ. Αν μια ομάδα με κόσμο σαν αυτόν της ΑΕΚ (με την έννοια ότι μπορεί να δώσει έσοδα μέσω εισιτηρίων και τηλεοπτικού συμβολαίου) καταλήξει σε τέτοια μοίρα, μπορεί να φανταστεί κανείς τι θα απογίνουν οι άλλες ομάδες όταν «κλείνει η κάνουλα» με τα χρήματα. Μην ψάχνεται μακριά. Ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός «ζούνε» από τους Αγγελόπουλος και τους ΓΙαννακόπουλους. Στον ΠΑΟΚ και στο Μαρούσι δεν υπάρχει μαντήλι να κλάψουν κτλ κτλ. Μόνο ο Άρης ζει με… δικά του λεφτά. Χωρίς «πλάτες». Με ένα μοντέλο στο οποίο θα καταλήξουν όλες οι ομάδες. Είτε το θέλουν, είτε όχι. Με οικονομική κρίση ή χωρίς…
ΥΓ2. Γράφτηκαν ορισμένα, ειπώθηκαν ακόμη περισσότερα ότι ο Κολοσσός δεν το... πάλεψε με τον Ηλυσιακό. Με μια "πρόχειρη" παρακολούθηση του αγώνα, κατι τέτοιο δεν επιβεβαιώνεται. Θα πρέπει να αναλύσει κανείς πολύ προσεκτικά το παιχνίδι για να βγάλει ασφαλή συμπεράσματα, αν και εφόσον αυτά μπορούν να χαρακτηρισθούν έτσι. Πριν τέσσερα χρόνια είχε συμβεί κάτι παρόμοιο με τη νίκη του Κολοσσού επί της ΑΕΚ, που έσωσε τον ΠΑΟΚ και "καταδίκασε" το Ρέθυμνο. Τότε ακολούθηασν σειρά από φήμες (που ενέπλακαν δόσεις τηλεοπτικών κτλ), αλλά και πάλι κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ή να βιαστεί να κατηγορήσει.
ΥΓ3. Ο ήχος της σιωπής που λέγαμε.
The sound of silence
Simon and Garfunkel
"People talking without speaking
People hearing without listening
People writing songs, that voices never share
And no one dared
Disturb the sound of silence"
ΠΗΓΗ: www.sport24.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις