Ο Νικόλας Βασιλαράς γράφει για τα λάθη του καλοκαιριού και του χειμώνα, από το νταμπλ στην εσωστρέφεια και από την αποθέωση στο ανάθεμα.
Το πουλάκι πέταξε ξανά. Όπως τότε έτσι και τώρα. Ούτε το 2005 ο Παναθηναϊκός κατάφερε να πάρει δεύτερο σερί πρωτάθλημα, ούτε και το 2011 ώστε να πατήσει γερά στα πόδια του και να εδραιωθεί.
Μοιραία λοιπόν οι «πράσινοι» βυθίζονται ξανά στην γκρίνια και την εσωστρέφεια, ο κόσμος ξενερώνει μέχρι εκεί που δεν παίρνει και τα βάζει με όλους και με όλα. Όχι, πως έχει άδικο, υπό την έννοια ότι οι υπεύθυνοι είναι περισσότεροι από ένας, πλην όμως σε κανέναν δεν περισσεύει το καθαρό μυαλό ώστε να κάνει μια δεύτερη και μια τρίτη σκέψη.
Δώσε «αίμα» στον λαό και είσαι οκ. «Αμάσητα» πάνε τα περισσότερα. Και ξαναλέω, για να μην παρεξηγηθώ, πως οι οπαδοί είναι οι τελευταίοι που φταίνε γι’ αυτή την ιστορία. Η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια στην προσπάθεια να εξηγήσει το πως φτάσαμε σε τόσα πολλά και μαζεμένα λάθη.
Δεν πέρασε άλλωστε και τόσος καιρός από την κατάκτηση του περσινού νταμπλ και όμως δεν φτάσαμε απλά στην απώλεια ενός (ίσως και δύο) τίτλων, αλλά στην πλήρη απαξίωση μιας ομάδας που ο βασικός της κορμός είναι πάνω – κάτω ο ίδιος με πέρσι. Φαίνεται όμως πως αυτό δεν φτάνει, καθώς λείπουν πολλά ακόμη από τα βασικά συστατικά της περσινής επιτυχίας.
Σε αγωνιστικό επίπεδο νομίζω ότι πάνω – κάτω η κουβέντα έχει εξαντληθεί. Για την δουλειά που… δεν έκανε ο Νιόπλιας και η ομάδα δεν έβγαζε μισό αυτόματισμό, για τις «ζαλάδες» των παικτών από τις συνεχόμενες αλλαγές γυμναστών, για το «άδειασμα» των εναλλακτικών λύσεων του ρόστερ, για τον Γκοβού που καλά έκανες και τον πήρες αλλά δεν σου βγήκε και σε άφησε ξεκρέμαστο, για τους ταυτόχρονους τραυματισμούς και τις απουσίες για μεγάλο διάστημα παικτών – κλειδιά από τη μέση και μπροστά για τα πάντα όλα τέλος πάντων. Όρεξη να έχουμε κι αν κάτσουμε θα βρούμε καμιά δεκαριά ακόμη, αλλά… δεν έχουμε.
Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό ήταν είναι και φοβάμαι πως θα είναι και στο μέλλον το διοικητικό. Η καλοκαιρινή φυγή του Πατέρα (που για μένα ήταν το μόνο χοντρό του λάθος, όσο δίκιο κι αν είχε) και το θέατρο του παραλόγου που ακολούθησε έχει ακόμη αφήσει τα σημάδια της. Η ομάδα του νταμπλ ξανά στα χέρια του ιδιοκτήτη του «ένα στα δεκατρία», νέος πρόεδρος το ανέκδοτο που λέγεται Κωνσταντόπουλος, ο Βγενόπουλος και ο Πατέρας εκτός, το ίδιο και άλλοι άνθρωποι (Νίκας, Ξυλάς, Πολέμης) που μπορεί να είχαν την ταμπέλα του «μικρομέτοχου» αλλά δούλευαν νύχτα - μέρα και οι Γιαννακόπουλοι να βλέπουν τα εγκλήματα και για να το πούμε «μαλακά» να μην αντιδρούν, σαν να τα αποδέχονται ένα πράγμα.
Την ίδια ώρα, το καλοκαίρι δηλαδή που χτίζονται οι ομάδες, ο Μαρινάκης αγοράζει τον Ολυμπιακό και ότι άλλο κινείται. Μπαίνει (με τις ευλογίες του Παναθηναϊκού) πρόεδρος στη Λίγκα, φτιάχνει σχέσεις με 6-7 ομάδες δίνοντας παίκτες δανεικούς, «κατακτά» τα μίντια σε βαθμό «σκλαβιάς». Ενα σωρό να τον αποθεώνουν σε ότι κι αν κάνει και άλλοι τόσοι να περιμένουν στη γωνία μήπως τους επιτρέψει να τον αποθεώσουν κι αυτοί.
Παίρνει (και επισήμως) τον Γκαγκάτση και πάει στράφι όλη η δουλειά του Πατέρα που με κόπο είχε φέρει την κατάσταση στο 50-50. Στο 80-20 παίζεται πλέον το παιχνίδι αλλά δεν μιλάει κανείς. Οι δικοί τους είναι στην ουρά για να αποθεώσουν και οι δικοί μας σε καθεστώς εμφυλίου. Ποιος θα το έπαιρνε δηλαδή το πρωτάθλημα;
Από τη μία οι μεν και από την άλλη οι δε. Οι καλοί και οι κακοί. Και στη μέση ο Παναθηναϊκός. Για παράδειγμα ακούς, διαβάζεις και δεν θέλει στο τέλος να το πιστέψεις κιόλας για τους απατεώνες και τα λαμόγια που διέλυσαν την ομάδα και έφυγαν χωρίς να ζητήσουν ένα συγνώμη. Όντως, ξέχασαν να πούνε συγνώμη για το νταμπλ, τις δύο προκρίσεις στους 16, τον Σισέ, τον Ζιλμπέρτο, τον Λέτο, αλλά και την απίστευτη συσπείρωση στον κόσμο με τα δύο συνεχόμενα και απλησίαστα ρεκόρ στα διαρκείας. Αμ το άλλο;
Εκαναν λένε ποδοσφαιρικά εγκλήματα με τα λεφτά του Βαρδινογιάννη, δηλαδή στο τζάμπα. Μα καλά πλάκα κάνουμε τώρα; Αν κάποιος ΔΕΝ έβαλε λεφτά τα τελευταία 2,5 χρόνια ήταν ο Τζίγκερ κύριοι, όχι οι «φευγάτοι» και οι «αλεξιπτωτιστές». Τα «λαμόγια» και οι «απατεώνες» που λέγαμε και πιο πάνω… Αυτό δεν ακούτε δεξιά και αριστερά; Ότι δικαιώθηκε και έγινε μάγκας ο Τζίγκερ δεν σας λένε; Το μόνο που δεν μας είπαν είναι γιατί δεν γινόταν όλα αυτά τα χρόνια τότε που ήταν ο ίδιος μπροστά…
Ποιος τα λέει όλα αυτά; Για αρχή μια - δύο φωνούλες της προηγούμενης διοίκησης, 5-6 μόνιμοι και νυχθημερόν θαμώνες σε όλες τις ραδιοφωνικές εκπομπές και στα σάιτ και κάποιοι ακόμη, δεδομένα όχι ηψηλού ΙQ που τσιμπάνε και συνεχίζουν κι αυτοί το χορό. Διότι θα πω κάτι και ας με συγχωρέσετε όσοι καταλαβαίνετε τι εννοώ.
Οι νορμάλ άνθρωποι που κάθονται να βγαίνουν στις γραμμές των ραδιοφώνων και να γράφουν μηνύματα κάτω από τα σάιτ, είναι ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ. Οι περισσότεροι είναι είτε αργόσχολοι που βρήκαν… δουλειά (κυριολεκτικά ή μεταφορικά), είτε απλά δεν στρίβουν όσο οι υπόλοιποι. Και σας το λέει ένας άνθρωπος που κάτω από κάθε του σχόλιο γίνεται χαμός, αλλά είναι ζήτημα αν από τα 150 που ανεβαίνουν (στα χίλια που έρχονται) μπορεί κάποιος να διαβάσει πάνω από δέκα. Ή μήπως έχω άδικο;
Το χειρότερο σε όλα αυτά είναι πως κανείς μα κανείς μέτοχος δεν προτείνει κάποια λύση. Το μόνο που τους ενδιαφέρει, είτε στα ίσια είτε μέσα από το περιβάλλον τους, είναι να τα χώσουν σε αυτόν που έχουν ανακηρύξει ως εχθρό και που για την ομάδα τουλάχιστον δεν είναι ο πραγματικός αντίπαλος. Κλασικό παράδειγμα και τυχαίο το ξεκίνημα από εκεί, η οικογένεια Γιαννακόπουλου.
Σίγουρα μέσα από το μπάσκετ έχουνμάθει αλλιώς, όμως με τη συμπεριφορά τους ΔΕΝ βοηθάνε. Σε κάθε στραβή ακούς για γένια, χτένια, γι’ αυτούς που τα έκαναν και που πρέπει να τα φτιάξουν και άλλα τέτοια. Για συγνώμη όμως: Στην ΠΑΕ δεν είναι κι αυτοί; Για μπάλα μιλάμε, όχι για μπάσκετ που είναι το καμάρι κάθε οπαδού. Με το ζόρι μπήκαν; Στις χαρές είμαστε όλοι μαζί και στις λύπες μόνο οι άλλοι;
Από την πλευρά του ο Βαρδινογιάννης συνεχίζει στο ίδιο τροπάριο του «δεν ασχολούμαι». Καταρχήν το «δεν ασχολούμαι» επιτρέψτε μου να το αμφισβητήσω επειδή ξέρω πολύ καλά τι παιχνίδι παίζεται σε επικοινωνιακό επίπεδο. Όπως και το αν τελικά θέλει πραγματικά να πουλήσει τώρα ή πρώτα να «εκδικηθεί» και μετά να την δώσει την ΠΑΕ. Για την στάση του Βγενόπουλου επίσης τα έχουμε πει.
Κούρασαν τα «μπαίνω» και «βγαίνω» του, ενόχλησε πολύ ο τρόπος της τελευταίας του αποχώρησης αλλά ακόμη και έτσι είναι γεγονός ότι ο άνθρωπος ΠΛΗΡΩΣΕ ένα καράβι λεφτά και κανείς δεν του χάρισε τίποτα. Ούτε και του Πατέρα για παράδειγμα, που μπορεί να έχει βάλει λιγότερα, αλλά ούτε ο χρόνος του εξαγοράζεται ούτε είπε ποτέ ότι θα αγοράσει ο ίδιος την ΠΑΕ. Σαφώς και έχει κάνει λάθη κι αυτός, είναι όμως μακράν τα λιγότερα και εκτιμώ πως δεν είχαν δόλο, ούτε υπήρχε καμία πολιτική. Απλά κάποια πράγματα δεν του βγήκαν.
«Πέτυχε ή απέτυχε η πολυμετοχικότητα;», «υπάρχει ή δεν υπάρχει επόμενη μέρα με αυτούς ή με άλλους;» είναι πράγματα σχετικά και οι απαντήσεις περισσότερες από μία. Απαντήσεις τις οποίες δεν μπορεί να τις δώσει ούτε ο Βασιλαράς ούτε κανένας άλλος δημοσιογράφος παρά μόνο οι ίδιοι. Να καθίσουν σε ένα τραπέζι, να τα βάλουν κάτω και να δουν πως τα… κατάφεραν και φτάσαμε ως εδώ.
Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά να ‘χαμε να λέγαμε. Το μόνο που μπορώ να βεβαιώσω εγώ είναι πως τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Όχι, επειδή θα πάμε στο Πρωτοδικείο γιατί εδώ γελάμε. Επειδή πολύ απλά δεν βλέπω πλέον την παραμικρή διάθεση για ανακωχή από κανέναν. Όπως επίσης και πως ότι και να πεις, ότι και να γράψεις, ακόμη και δίκιο να έχεις δεν πρόκειται να το βρεις.
Η προσωπική πείρα και τα όσα κατά καιρούς ακούω από διάφορους απίθανους τύπους, από τους κατά πολλούς Εφιάλτες του Παναθηναϊκού, αυτό αποδεικνύει... Μπορεί να κόψουν μια πρόταση από πάνω, να αλλάξουν μία από κάτω, θα βρίσουν, θα ρουφιανέψουν, αλλά επί της ουσίας θα έχουν κάνει μια τρύπα στο νερό...
ΠΗΓΗ: www.gazzetta.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις