Συζητούσαμε χθες με τον Σωκράτη Φυτανίδη πάνω στη διαπίστωση ότι ο Ατρόμητος είναι η πρώτη ποδοσφαιρική εταιρεία που αντιλήφθηκε πλήρως την αλλαγή προσανατολισμού που ήταν υποχρεωμένες εδώ και τρία – τέσσερα χρόνια να κάνουν οι ελληνικές ΠΑΕ για να δημιουργήσουν για τον εαυτό τους μια σοβαρή και ρεαλιστική προοπτική όχι απλώς να επιβιώνουν, αλλά και να ζουν καλά. Γράφει ο Βασίλης Σαμπράκος.
Δεν είναι πολύ εύκολο να χωνέψει κανείς ό,τι κατάλαβε ο Ατρόμητος, που δεν κυκλοφορούσε στην Ευρώπη και δεν είχε τις παραστάσεις και τις επιρροές που αλλάζουν και εκσυγχρονίζουν την αντίληψη, όσα δεν κατάλαβαν οι μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές εταιρείες της Ελλάδας και ειδικά αυτές που βρέθηκαν στα χέρια ανθρώπων με γνώση και μόρφωση στο ποδόσφαιρο, αυτές που κυκλοφορούσαν στα ευρωπαϊκά σαλόνια και έπρεπε να φέρνουν πίσω στην πατρίδα τα διδάγματα που κληρονομούσαν από κάθε διεθνή εμπειρία.
Ο Ατρoμητος ξεκίνησε με τα βασικά, το προπονητικό κέντρο και τη στέγαση της ακαδημίας του. Προχώρησε σωστά στο επίσης βασικό, σημαντικότατο κομμάτι, που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την τύχη αυτού του εγχειρήματος: στη στελέχωση του επιτελείου που πήρε πάνω του την ευθύνη να εκτελέσει αυτό το σχέδιο. Ο Γιώργος Σπανός το έβαλε αυτό το σχέδιο πάνω στην πλάτη ανθρώπων με όραμα, γνώση, αρκετή εμπειρία και σύγχρονη αντίληψη. Κι επειδή ο μεγαλομέτοχος του Ατρόμητου είχε το κουράγιο και την υπομονή να περιμένει, να δώσει τον απαιτούμενο χρόνο ωρίμανσης και εξέλιξης στην εκτέλεση αυτού του σχεδίου, ο Ατρόμητος άρχισε να τα καταφέρνει. Να παρουσιάζει αποτελέσματα.
Πιθανoν όλα αυτά να μην είχαν αποδειχθεί αρκετά αν ο Ατρόμητος δεν έβρισκε τον προπονητή με την αντίληψη, τη νοοτροπία, την ικανότητα, το κουράγιο και την πίστη του Γιώργου Δώνη. Τον βρήκε όμως. Επειδή έψαξε και κατάλαβε. Επειδή ο Σπανός κατάλαβε τη διαφορά αντίληψης ανάμεσα στους προπονητές της προηγούμενης γενιάς και τους προπονητές της νεότερης γενιάς. Κι επειδή προφανώς έχει καλό ένστικτο.
Αν oλα αυτά ο Σπανός τα είχε κάνει σε έναν μεγαλύτερο σύλλογο, δηλαδή μια ομάδα που κουβαλούσε από τα πριν εκατοντάδες χιλιάδες οπαδούς, σήμερα θα δείχναμε με το δάκτυλο προς το Περιστέρι μια ομάδα μοντέλο. Αυτό του λείπει μόνο: ο πολύς κόσμος, που θα χαιρόταν όλο αυτό που συμβαίνει και θα το υποστήριζε με ενθουσιασμό. Με γεμάτο γήπεδο και με γιορτές ποδοσφαίρου στην έδρα της ομάδας. Ο κόσμος θα δημιουργούσε, χάρη στον ενθουσιασμό του, τεράστια ώθηση στον Ατρόμητο και δυναμική ικανή να βάλει ακόμη μεγαλύτερες προδιαγραφές στο εγχείρημα. Αν ο Σπανός τα έκανε όλα αυτά, για παράδειγμα, στην ΠΑΕ ΑΕΚ, σήμερα θα ήταν ο πιο δημοφιλής ιδιοκτήτης ΠΑΕ στην Ελλάδα. Το ίδιο αν το είχε κάνει στον ΠΑΟΚ ή τον Αρη.
Το έκανε όμως στον Ατρόμητο. Και μάλλον δεν θα τα είχε καταφέρει στην ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ, τον Αρη. Διότι δεν θα τον είχαν αφήσει. Θα είχε κι εκείνος λυγίσει από την πίεση για αγορασμένο πρωταθλητισμό της μιας χρονιάς, θα είχε αφυδατωθεί οικονομικά σε λαμπερές μεταγραφές του ποδαριού, θα είχε εκδιωχθεί ή υβριστεί. Θα είχε απογοητευτεί, με συνέπεια είτε να τα παρατήσει είτε να παίξει με τους ελληνικούς κανόνες του παιχνιδιού, όχι με το σχέδιο που εδώ και χρόνια εφαρμόζει στο Περιστέρι.
Ακουγα χθες τον Φυτανίδη να μιλά για πρωταθλητισμό και την ίδια στιγμή ευχόμουν να δω τον Ατρόμητο να κατακτά τον τίτλο. Οχι επειδή ήμουν ή έγινα οπαδός του Ατρόμητου, αλλά επειδή είμαι φανατικός οπαδός του κανονικού ποδοσφαίρου. Θα πανηγύριζα για την επικράτηση του σχεδίου, για την ανάδειξη του σχεδίου, με την ελπίδα ότι ο Ατρόμητος θα δημιουργούσε μόδα, σαν αυτή που έχει κυριεύσει την Ευρώπη υπό την επιρροή της Μπαρτσελόνα. Μόδα ικανή να αλλάξει το προϊόν που βλέπουμε, να φέρει πίσω στην Ελλάδα την αυθεντική έκδοση του ποδοσφαίρου.
ΠΗΓΗ: Sportday
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις