Ο Μάνος Αντώναρος γράφει για τους πολιτικούς σαν να είναι ποδοσφαιρική ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό, με άθλια πορεία επί χρόνια και χάνει εντός έδρας από την Ανεργία FC με 1-0!
Αναλυτικά το άρθρο του:
Mερικοί ( σημαντικοί Μερικοί) δεν έχουν καταλάβει (να τους χ.ω την σημαντικότητα) ότι οι άνθρωποι που είναι μαζεμένοι έξω από την Βουλή στο Σύνταγμα , δεν έχουν μαζευτεί εκεί για να κάψουν, λεηλατίσουν, σκάψουν, ή γκρεμίσουν.
Είναι μαζεμένοι εκεί για να χειροκροτήσουν.
Να χειροκροτήσουν με όλη τη δυναμη της ψυχής τους...τους πολιτικούς.
Όχι, δεν έχω πιεί τίποτα.
Τίποτα απολύτως παρα μόνο ένα αναψυκτικό με ανθρακικό.
Βασικά διεκδικούν την ελπίδα.
Και η ελπίδα είναι ΚΛΕΙΣΜΕΝΗ μέσα στη Βουλή.
Είναι ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΗ μέσα στη Βουλή.
Οι Αγανακτισμένοι περίμένουν τους πολιτικούς να βγουν στο μπαλκόνι της Βουλής, κάτω από τη σημαία και να τους δώσουν την ελπίδα. Μια φράση 3 λέξεων αρκεί:
Είμαστε μαζί σας!
Είναι απαράδεκτο που οι εκλεγμένοι από τον λαό άνθρωποι, έχουν ξεχάσει ένα από τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά του λαού, που τους εξέλεξε.
Το φι-λό-τι-μο!
Αντ αυτού οι βουλευτές και πολλοί μεγαλοδημοσιογράφοι διαμαρτύρονται. Χθες το βράδι μερικοί μόνο από τους αγαναχτισμένους τους ψιλομούτζωσαν, τους έριξαν κανα-δυο μπουκάλια νερό και έχωσαν ελάχιστα χαστουκάκια (σχεδόν χαϊδευτικά) στα παρμπρίζ των λιμουζίνων.
Επίθεση εναντίον της Βουλής.
Επίθεση εναντίον του Κοινοβουλευτισμού.
Επίθεση εναντίον της Δημοκρατίας.
Το άκουσα τόσες φορές που για μια στιγμή σκέφτηκα μήπως τελικά με πειράζει το ανθρακικό στα αναψυκτικά.
Συγγνώμη, αλλά για συγκέντρωση αγανακτισμένων μιλάμε.
Α-γα-να-κτι-σμέ-νων. Δεν πρόκειται για συγκέντρωση ευχαριστημένων.
Πόσο βλάκας πρέπει να' σαι για να μην ξέρεις πως αντιδρά ένας αγανακτισμένος.
Εκτός.
Εκτός.
Εκτός κι αν το έχεις ξεχάσει.
Εκτός κι αν οι βουλευτές-πολιτικοί-μεγαλοδημοσιογράφοι μας έχουν ξεχάσει (ή δεν έχουν υπάρξει ποτέ) οι ίδιοι αγανακτισμένοι με όλα όσα συμβαίνουν στο περιβάλλον και στην συντεχνία τους.
Μήπως είναι σαν τους νεόπλουτους που έχουν ξεχάσει (διαγράψει από τη μνημη τους) πώς είναι να'σαι φτωχός.
Ο αγανακτισμένος δεν είναι απλώς θυμωμένος.
Είναι εκείνος που ενώ έχει κάνει υπομονή, που ενώ έχει κάνει τα στραβά μάτια στην υποτίμηση της νοημοσύνης του, που ενώ δεν έχουν τηρηθεί όσα του έχουν υποσχεθεί, που έχει χωρέσει(ζμπρώξει) στο στομάχι του πολύ περισσότερα από όσα χωράει. Είναι αυτός που στο μέτωπό του γράφει με φωτεινά γράμματα: «Ως εδώ και μη παρ εκει!» Είναι εκείνος που μόλις έχει σηκωθεί από τον καναπέ του και βρίσκεται στην φάση που (ακόμα) τεντώνεται. ότ(αν) μαζευτούν 500.000 αγανακτισμένοι τότε θα σημαίνει ότι έχει σηκωθεί, ντυθεί και βαδίζει για να ενωθεί με τους άλλους.
Η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει, λένε πολιτικοί και μεγαλοδημοσιογράφοι.
Συμφωνώ και το προσυπογράφω.
Αυτό όμως που δεν υποψιάζονται (δεν το βλέπουν ούτε στους χειρότερους εφιάλτες τους) είναι ότι αυτή η αλλαγή της Ελλάδας, δεν τους προβλέπει.
Ολοι αυτοί είχαν την ευκαιρία τους να αλλάξουν την Ελλάδα.
Και το πέτυχαν 100%
Την αλλαξαν προς το χειρότερο. Το χείριστο.
Δεν υπάρχει περίπτωση να'χουν κι άλλη ευκαιρία. Δεν είχαν μία, είχαν χίλιες. όχι όμως 1001.
Και αυτοί που σήμερα κόπτωνται υπερ της φωνής του λαού, έχουν ξεχάσει ότι μόλις πριν από μερικά χρόνια, όταν η μόδα στα δελτία ήταν το life style ήταν βασικοί υποστηρικτές του. Ξεχνούν ότι κάνανε την ενημέρωση σαν τα μούτρα τους. και λυπάμαι που τους το λέω, αλλά παρ' όλα τα lifting, τους δυνατοί φωτισμοί και το μακιγιάζ τα μούτρα τους είναι εντελώς χάλια.
Ξεχάσανε ότι μέχρι προσθές χαμογελούσαν με τους πολιτικούς στα παράθυρα με inside jokes (πολιτικοδημοσιογραφικά αστειάκια του κώλου). Eχουν ξεχάσει ότι γελούσαν μποστά στα μούτρα ενός οργισμένου λαού, που είχε παγώσει που του'ρθε ο ουρανός σφοντύλι.
Εχουν ξεχάσει ότι δώσανε την μουσική, την υποκριτική, την αισθητική κ.λ.π. στα χέρια της Ρούλας Κορομηλά και των επιγόνων της.
Ο κ. Πάγκαλος δηλώνει εξόχως (!!!) αγανακτισμένος που του την πέφτουν οι πολίτες και που οι βουλευτές φεύγουν σαν κλέφτες από τα σκοτεινά μονοπάτια του Εθνικού Κήπου. Ακόμα και αυτοί (χαχαχαχαχαχαχαχα) που δεν είναι αναγνωρισιμοι γιατί απλούστατα δεν τους έχουμε δει ποτέ.
Λες και η Εξοχότης της αγανακτησης τους Αντιπροέδρου της Βουλής μπορεί να συγκριθεί με την αγανάκτηση του παππού που δεν έχει να πάρει μια καραμελίτσα στο εγγονάκι του. ή του νεαρού επιστήμονα που δεν μπορεί να κλείσει το μάτι τα βράδι λόγω του άγχους που του προκαλεί ο λογαρισμός της ΔΕΗ, που δεν έχει να πληρώσει.
Ε, λοιπόν επιστρέφω στον πρόλογό μου:
Ο κόσμος είναι συγκεντρωμένος εδώ και 8 μέρες εξω από τη Βουλή (δυστυχώς το αθηνοκεντρικό κράτος δεν αφήνει να φωτιστούν κι άλλες συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα) για να χειροκροτήσει την ελπίδα.
Περιμένουν να ανοίξουν τα μονίμως κλειστά παντζούρια της κεντρικής μπαλκονόπορτας της Βουλής και κάποιοι από τους 300 (ή όλοι) να πουν:
Είμαστε μαζί σας!
Και επειδή μερικοί μπορεί να το παρεξηγήσουν ας επιστρέψω -όπως οφείλω- στο αθλητικό χαρακτήρα του gazzetta.
Aς πούμε ότι οι πολιτικοί είναι μια ποδοσφαιρική ομάδα, που κάνει πρωταθλητισμό. Η πορεία της όμως είναι άθλια επι χρόνια. Οι οπαδοί γεμίζουν το γήπεδο. Εντός έδρας. Η ομάδα παίζει εντελώς χάλια και έχει να πάρει πρωτάθλημα πολύ καιρό (αν σας θυμίζει τον Παναθηναϊκό-την ομάδα μου- δεν έχω αντίρρηση να το υποθέσετε αυθαίρετα). Οι οπαδοί φωνάζουν, μουτζώνουν, βρίζουν, απειλούν. Οι παίκτες, οι προπονητές και η διοίκηση δεν μπορούν να αντιληφθούν το γιατί. Η αντίπαλη ομάδα (ας την ονομάσουμε Ανεργία FC) προηγείται 1-0. Οι οπαδοί είναι έτοιμοι να κάψουν το γήπεδο. Ο προπονητής κοιμάται στον πάγκο, ο ιδιοκτητής δεν χολοσκάει δα και τόσο πια και οι παίκτες κλωτσάνε βαριεστημένα.
Ξαφνικά κάτι γίνεται η ομάδα ισοφαρίζει.
Μένουν ακόμα 5 λεπτά.
Για πείτε μου εσείς που έχετε εμπειρία από γήπεδα. Τι κάνουν οι οπαδοί; Συνεχίζουν να βρίζουν και να απειλούν ή ξαφνικά αρχίζουν όλοι μαζί να τραγουδούν: «Βαλτε ένα γκοοοοοολ να γίνει της πουτάνααααας!»
Είμαστε ενας λαός που ένα χαμόγελο, ένα μικρο χάδι, μια νότα αισιοδοξίας μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη να μας αλλάξει την απαισιοδοξία και τον θυμό σε αισιοδοξία και φιλικότητα.
Ξεχνάμε εύκολα. και αυτό δεν είναι πάντα και απαραίτητα κακό.
Ξέρετε γιατί έχουμε βία στα γήπεδα;
Επειδή δεν έχουμε ποδόσφαιρο.
Ξέρετε γιατί έχουμε αγανακτισμένους στο Σύνταγμα;
Επειδή δεν έχουμε ελπίδα.
Μανος Αντώναρος
Πηγή: gazzetta.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις