Ο Μάνος Αντώναρος γράφει για τους ...μάγκες Γκιγκς, Μοχάμεντ Αλι και αναφέρεται στην επιστολή των 32 διανοούμενων προς τους πολιτικούς με τίτλο «τολμήστε!», που πρέπει όμως να μπλεχθούν με τον κόσμο.
Αναλυτικά το άρθρο του:
Ο Ράιαν Γκιγκς στα επτά του, μετακόμισε απο το Κάρντιφ της Ουαλίας οικογενειακώς στο Σάλφορντ του Μάντσεστερ. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία…
Μόνο που το κοινό συνήθως μαθαίνει την ιστορία σε τίτλους… παρ’ όλο που η ιστορία (κατά τη γνώμη μου) γράφεται από τις λεπτομέρειες.
Ο Γκιγκς έχει ένα σωρό ρεκόρ.
Λίγοι ξέρουν ότι θα είχε πολύ περισσότερα ρεκορ, αν είχε αγωνισθεί με την Εθνική Αγγλίας.
Εκείνος όμως όταν ήταν να διαλέξει με ποια Εθνική θα έπαιζε, γύρισε την πλάτη στην Εθνική Αγγλίας και διάλεξε την Εθνική Ουαλίας…επειδή απλούστατα ήταν και ένιωθε Ουαλός.
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς, ότι την εποχή που έκανε αυτή την επιλογή, δεν γνωριζε την μετέπειτα πορεία του στην Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ …τα γκολ…των αριθμό των εμφανίσεων κ.λ.π. Με άλλα λόγια πήρε μια πολύ δύσκολη απόφαση, επειδή απλούστατα δεν σκέφτηκε αποκλειστικά (καθόλου, θαλεγα) αθλητικά, αλλά πατριωτικά, πολιτικά. Δεν πήγε σε Μουντιάλ, δεν είχε διεθνείς επιτυχίες… αλλά κέρδισε για πάντα το respect όσων καταλαβαίνουν.
Όταν –πριν από χρόνια- διάβασα αυτή την είδηση, τον αγάπησα ακόμα πιο πολύ. Τα σλάλομ του, οι ασίστ του ή η αποτελεσματικότητα του φωτίστηκαν ακόμα περισσότερο στα μάτια μου.
Ο Μοχάμεντ Αλι, είναι επίσης πολύ-αγαπημένος μου. Δεν ξέρω αν υπερβάλω, αλλά τον θεωρώ (ίσως) τον μεγαλύτερο αθλητή της παγκόσμιας ιστορίας.
Όχι (μόνο) επειδή πήρε 3 φορές τον Παγκόσμιο τίτλο, αλλά βασικά επειδή πέταξε τον τίτλο του, όταν είχε αντίρρηση (αρνήθηκε να καταταγεί –δλδ να δίνει αγώνες επίδειξης ) για τον πόλεμο του Βιετνάμ… Τοθετήθηκε ανοικτά υπερ της ελυθερίας των Αφροαμερικανών κ.λ.π.
Ναι…ναι… είχε τρομερή τεχνική, θηριώδη δύναμη , καθίερωσε τον χορό της πεταλούδας στο ρίνγκ…κατατρόπωσε μεγάλους πυγμάχους…αλλαξε ολόκληρο το άθλημα.
Όμως πάνω από όλα ήταν (είναι) πάντα τα ιδανικά του.
Τον λατρευω αυτόν τον τύπο!
Και οι 2 τους με ενδιέφεραν επειδή πήραν τολμηρές (επικίνδυνες για το αθλητικό τους μέλλον) αποφάσεις, όχι στο τέλος της καριέρας τους–πράγμα που είναι σχετικά εύκολο- αλλά στην αρχή.
Άλλο μάγκας, άλλο τσάμπα μάγκας.
Διαβάζω ότι 32 …διανοούμενοι, έστειλαν επιστολή προς τους πολιτικούς με τίτλο «τολμήστε!»
Χαίρομαι γι’ αυτούς καθώς πιστεύω ότι «φασούλι-το φασούλι γεμίζει το σακούλι»…
Εχω όμως 2 παρατηρήσεις:
1. 1.Θα έπρεπε να είχαν οι ίδιοι «τολμήσει», πριν τολμήσουν οι καθημερινοί άνθρωποι… δλδ όπως έκαναν οι παραπάνω αθλητές που αναφέρω.
2. 2. Διανοουμενοι; Οκτώ Νόμπελ Λογοτεχνίας να είχα θα ντρεπόμουν να υπογράψω ένα κείμενο που (έστω τρίτοι) θα ονομάτιζαν «επιστολή διανοουμένων» . Θα μου το απαγόρευε η τυχόν … διανόησή μου!
Αν οι κύριοι κ κυρίες διανόουμενοι θέλουν να αντιδράσουν, αντί να (υπο)γράφουν απλώς κοινότυπες επιστολές και να δέχονται προσκλήσεις από την τηλεόραση της (που μέχρι τώρα τους είχε εντελώς χεσμένους), καλό θαταν να πάρουν το καβαλέτο τους, το πιάνο τους ή την κιθάρα τους και να μπλεχθούν με τον κόσμο. Η Τεχνη δεν παράγεται μόνο ΠΡΟΣ το (ανωνυμο) κοινό, αλλά (βασικά) παραγεται ΑΠΟ αυτό… εκτός κι αν ο δημιουργός θεωρεί εαυτόν ελίτ… οπότε (στην προκειμένη περίπτωση) πρόκειται περί επιστολής κενού περιεχομένου.
Λατρεύω τους Πυξ Λαξ και χαίρομαι κάθε φορά(!!!) που δίνουν συναυλίες «για μια τελευταία (χαχαχαχαχα) φορά»… Αναρωτιέμαι μόνο γιατί δεν μαζεύονται (όλη η μπάντα) στο Σύνταγμα να παίξουν. Τι περιμένουν; Να τους δώσει άδεια η Πολιτεία; Τι περιμένουν να καλέσουν π.χ. τον Μίκη Θεοδωράκη να κάτσει μαζί τους για λίγα λεπτά (όσο αντέχει) στο πιάνο;
Γράφοντας από το βήμα αυτού του σπουδαίου portal θα είχα να προτείνω στους μεγάλους σύγχρονους (εν ενεργεία) αθλητές μας που είναι πραγματικά ινδάλματα της κοινωνίας (νέοι-γέροι και παιδιά) να πουν τη γνώμη τους. ΣΗΜΕΡΑ που είναι στον κολοφώνα της δόξας τους.
Δεν θαθελα να πω ονομάτα γιατί θα έμοιαζε (και ίσως να ήταν) εκβιασμός. Αυτοί που εννοώ ελπίζω να το καταλαβαίνουν… κι αν δεν το καταλαβαίνουν, δεν τρέχει τίποτα… καλή καρδιά.
Απλώς θα μείνουν με ρεκόρ και τέλειες στατιστικές, που αργά η γρήγορα κάποιοι άλλοι θα ξεπεράσουν. Τα ρεκόρ είναι για να σπάνε σε αντίθεση με τον σεβασμό που είναι αθραυστος.
Πηγή: gazzetta.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις