Ο Κώστας Καίσαρης γράφει πως θα βγούνε κι άλλα στη φόρα μέχρι να ολοκληρωθεί το παζλ και αναρωτιέται... "ποιος ήταν τελικά ο φίλος του Μπέου ένα χρόνο πριν;".
Αναλυτικά το άρθρο του:
ΜΙΛΑΜΕ για τον πρώτο αριθμό του λαχείου. Κι όταν μάλιστα είσαι ρέστος και δεν έχεις πού την κεφαλή κλίναι. Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε; Ενα από τα πρώτα θύματα της κρίσης είναι ο Τύπος. Εντυπος και ηλεκτρονικός. Κυκλοφορίες και διαφήμιση είναι άσ' τα να πάνε στο διάολο. Και δεν θα μπορούσαν ν' αποτελέσουν εξαίρεση οι αθλητικές εφημερίδες.
Η γενική πτώση της κυκλοφορίας είναι δραματική. Και δεν είναι μόνο το οικονομικό. Είναι και η ψυχολογία. Οταν ο άλλος έχει χίλιους δύο νταλγκάδες στο κεφάλι του, με τι όρεξη να πάει στο περίπτερο ν' αγοράσει εφημερίδα; Κι εδώ που τα λέμε, να διαβάσει τι; Αν είναι Παναθηναϊκός, τη μεταγραφή του Σισέ στη Λάτσιο; Αν είναι ΑΕΚτζής, το δανεισμό του Μπέλεκ από την Ουντινέζε; Αν είναι Ολυμπιακός, για τον γιγαντιαίο Σέρβο Φέισα που μέχρι χθες τον ξέρανε μόνο η μάνα του κι ο γιατρός που του έκανε την εγχείρηση στους χιαστούς; Δεν είχανε και θέματα να πουλήσουνε οι εφημερίδες. Η «εγκληματική οργάνωση», λοιπόν, ήρθε στο κατάλληλο τάιμινγκ.
Και δεν είναι για μια μέρα ή για μια εβδομάδα. Μέχρι να πάνε ν' απολογηθούν ογδόντα τόσοι κατηγορούμενοι θα βγει όλο το καλοκαίρι. Απ' όλους και απ' όλα έχει ο μπαχτσές: Παράγοντες, διαιτητές, ποδοσφαιριστές, δικηγόρους, μπουκμέικερ, προπονητές. Δεν έχει τέλος ο κατάλογος και δεν έχουνε τέλος οι κασέτες και το υλικό. Τώρα που έχουνε αρχίσει τα μπάνια του λαού να έχει πράμα να διαβάζει ο κόσμος στις παραλίες. Δεν έχω δει ακριβώς αν έχουνε πάρει φύλλα οι εφημερίδες, είναι δεδομένο όμως ότι η «εγκληματική οργάνωση» θα τονώσει τις κυκλοφορίες. Ή τουλάχιστον δεν θα τις αφήσει να πέσουνε ακόμα πιο κάτω.
Πολύ περισσότερο βέβαια πανηγυρίζει ο κλάδος των δικηγόρων. Για ογδόντα και πλέον κατηγορούμενους μιλάμε. Κι όχι για τίποτα πταίσματα ή παραβάσεις του κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Ο μισός ποινικός κώδικας είναι πάνω από τα κεφάλια τους. Το ένα κακούργημα πάνω στο άλλο. Τα λέμε αυτά γιατί η αμοιβή είναι ανάλογη με το κατηγορητήριο. Ετσι πάει. Οι αστυνομικοί που τους δέσανε δουλεύουνε για το μεροκάματο, ενώ οι δικηγόροι που θα τους υπερασπιστούνε για το παντεσπάνι.
Οταν υπάρχει βούληση, όλα γίνονται... σε πέντε λεπτά!
ΕΠΙ της ουσίας τώρα τα πράγματα είναι απλά και εύκολα: Οταν υπάρχει βούληση, όλα γίνονται και μάλιστα μέσα σε πέντε λεπτά. Μια δικαστική λειτουργός να κάνει το καθήκον της και η αστυνομία το δικό της. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Και κακώς χρειάστηκε αυτή η ανώνυμη τηλεφωνική καταγγελία στο αστυνομικό τμήμα του Παλαιού Φαλήρου. Ο φάκελος της UEFA με τα ύποπτα παιχνίδια ήταν αρκετός. Οχι για να στοιχειοθετήσει κατηγορίες, αλλά για να αρχίσει η έρευνα.
Οταν είναι γνωστά τα ονόματα αυτών που εμπλέκονται, όλα τα άλλα είναι εύκολα: Παρακολουθείς τηλέφωνα, ανοίγεις λογαριασμούς κι ο μηχανισμός αρχίζει να λειτουργεί σαν τη μηχανότρατα. Με την πετονιά ή το ψαροντούφεκο τα ψάρια τα μαζεύεις ένα ένα. Η μηχανότρατα τ' αρπάζει όλα: Από γόπα και μαρίδα μέχρι μπαρμπούνια και αστακούς. Ετσι κι ο κοριός της ΕΥΠ: Με Μπέο ξεκίνησε, με Τσακογιάννη και Ψωμιάδη. Στην πορεία όμως προέκυψαν τα άλλα ψάρια. Πολλά μικρότερα και κάποια μεγαλύτερα. Μέχρι να πάνε ένας προς έναν για καφέ στον ανακριτή που θ' αποφασίσει: Πόσοι θα κριθούν προφυλακιστέοι και ποιοι θα μείνουν έξω με περιοριστικούς όρους. Παράλληλα βέβαια θ' αρχίσει η διαδικασία της αθλητικής Δικαιοσύνης.
Που θα είναι πολύ πιο σύντομη και πολύ πιο άμεση. Και στη μια περίπτωση πάντως και στην άλλη χρειάζεται υπομονή. Τα στοιχεία είναι πολλά. Θα βγούνε κι άλλα στη φόρα μέχρι να ολοκληρωθεί το παζλ. Και ταυτόχρονα αυτοί που θα κληθούν ν' αποφασίσουν θα έχουν όλο το υλικό στα χέρια τους. Θα ξεκαλοκαιριάσουμε μ' αυτήν την ιστορία. Και χωρίς να ακούω αηδίες. Οτι όλα αυτά βγήκανε για να περάσουν σε δεύτερη μοίρα το μνημόνιο Νο 2 και το πρόγραμμα σταθερότητας. Τα περί ποδοσφαίρου, από τη στιγμή που είχαν πάρει το δρόμο τους, θα βγαίνανε. Πέντε μέρες πάνω, πέντε μέρες κάτω, δεν αλλάζει τίποτα. Χαίρετε.
Με τις μάρκες χάνει την αίσθηση
ΓΝΩΣΤΟ είναι το θέμα με τις μάρκες στα καζίνο. Οτι παίζοντας δηλαδή με κόκαλα και όχι με πραγματικά λεφτά ο παίκτης χάνει την αίσθηση του χρήματος. Αλλο είναι να βάζεις στο τραπέζι μια μάρκα των χιλίων ευρώ κι εντελώς διαφορετικό ένα τούβλο με χαρτονομίσματα. Αν λοιπόν με τις μάρκες ο παίκτης παρασύρεται μια φορά, όταν παίζει με το στόμα, μιλάμε για φυλακή. Με τις μάρκες τουλάχιστον κάτι έχεις στα χέρια σου. Και για να τις πάρεις κάθε φορά χρειάζεται να βάλεις το χέρι στην τσέπη. Με το στόμα όμως κι από το τηλέφωνο ο έλεγχος χάνεται 100%. Σε δύο παιχνίδια μπορεί κάποιος να παίξει μ' αυτόν τον τρόπο: Στον ιππόδρομο και στο στοίχημα: «Βάλε μου σ' αυτό το άλογο αυτά τα λεφτά. Παίξε κι αυτά στο δίδυμο τρία επί έξι. Ανοιξε και δύο σύνθετα το τρία απάνω στο δύο κι απάνω στο επτά».
Από το τηλέφωνο είναι για... φυλακή
ΟΤΑΝ κάποιος παίζει από το τηλέφωνο, τα λεφτά από το στόμα βγαίνουνε εύκολα. Χωρίς δεύτερη σκέψη: «Βάλε τόσα απάνω στη δυάδα Γιουνάιτεντ - Αγιαξ. Παίξε κι αυτά μονό αποδεκτό την Μπαρτσελόνα». Ορεξη να έχει ο μπουκ να γράφει κι αυτός που παίζει να πληρώνει. Αν η διάρκεια τρώει τον μέσο παίκτη μια φορά, ο τζόγος μέσω του τηλεφώνου τον τρώει εκατό. Από το μεσημέρι του Σαββάτου που αρχίζουνε τα πρώτα ματς μέχρι τα μεσάνυχτα της Κυριακής είναι με το τηλέφωνο στο χέρι, προσπαθώντας εννιά φορές στις δέκα να ρεφάρει.
Σε κατοστάρικα, χιλιάρικα ή πεντοχίλιαρα ανάλογα με το βαλάντιο του καθενός. Και τη Δευτέρα το πρωί έρχεται η ώρα του λογαριασμού και της πληρωμής. Κι αφού έχεις χάσει θεωρείς ως φυσιολογικό ότι πρέπει να πληρώσεις. Το παράλογο και το αφύσικο ήταν ο όγκος του παιχνιδιού. Οταν έχεις φάει την ένεση του τζόγου, όμως, δεν το καταλαβαίνεις. Κάπως έτσι έφτασε κι ο Αβραάμ, όπως ακούγεται στις κασέτες, να κάνει τζίρο πάνω από διακόσια χιλιάρικα. Και πέρα από χασούρης να βρεθεί και μπλεγμένος.
Ενα χρόνο πριν ποιος ήταν ο φίλος του Μπέου;
ΟΙ συμπτώσεις παίζουνε το ρόλο τους. Από τον Γενάρη μέχρι τον Μάιο γράφανε τα μηχανήματα τις τηλεφωνικές συνομιλίες. Θα μπορούσε λοιπόν αυτή η δουλειά να έχει γίνει νωρίτερα ή αργότερα. Ας υποθέσουμε ότι οι μαγνητοφωνήσεις γίνονταν ένα χρόνο πριν. Πάλι οι ίδιοι θα μιλάγανε και πάλι οι περισσότεροι από τους 80 θα ήταν μπλεγμένοι. Σίγουρα όμως δεν θα υπήρχε στις συνομιλίες ο Μαρινάκης. Εκτός ποδοσφαίρου ήταν άλλωστε. Δεν είχε καμιά σχέση με τον Ολυμπιακό και κανένα λόγο να μιλήσει με τον Μπέο. Ενα χρόνο πριν ποιος ήταν ο φίλος του Μπέου που μίλαγε μαζί του;
Πηγή: Goal
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις