Ήταν η ομάδα που είχε κατακτήσει 4 συνεχόμενα πρωταθλήματα στην Ιταλία. Που συνέτριβε συχνά τις αντιπάλους της ακόμη και με 10-0. Που πετύχαινε μέσο όρο 120 γκολ το χρόνο. Που εφάρμοζε άρτια το «WM», που σήμερα θα ονομάζαμε 3-2-2-3, και που ετοιμαζόταν να πανηγυρίσει και ένα 5^ο scudetto. Ήταν μεταξύ άλλων η ομάδα του Βαλεντίνο Ματσόλα, πατέρα του Σάντρο, αργότερα σημαία της Ίντερ, που  επέστρεφε από τη Λισσαβόνα, όπου είχε ηττηθεί, σε φιλικό, 4-3 από τη Μπενφίκα. Ήταν ένα παιχνίδι για φιλανθρωπικούς σκοπούς, τα έσοδα του οποίου διατέθηκαν για την επέμβαση και τις θεραπείες του Φρανσίσκο Φερέιρα, ιστορικού μέσου επιθετικού των «Αετών».

 

 Εν μέσω καταιγίδας και χαμηλής ορατότητας, ο πιλότος κατάφερε το ίδιο να πλησιάσει το Τορίνο, αλλά δεν γνώριζε ότι το αλτίμετρο ήταν χαλασμένο και πιστεύοντας ότι πετούσε στα 2.000, τελικά προσέκρουσε, στα 600 πόδια στη Βασιλική της Σουπέργκα. Σκοτώθηκαν ακαριαία και οι 31 επιβαίνοντες, βυθίζοντας τη χώρα στο πένθος. Ήταν τέτοια το σοκ, το μούδιασμα και η θλίψη, που αφενός οι κηδείες έγιναν με τιμές αρχηγού κράτους και παρακολούθησαν περισσότεροι από 600.000 άνθρωποι. Αφετέρου, για το Μουντιάλ του ’50, η εθνική Ιταλίας προτίμησε να μεταβεί στη Βραζιλία με πλοίο, ύστερα από ταξίδι δύο εβδομάδων, παρά να  πετάξει (35 ώρες) με αεροπλάνο.      

  Ήταν η πρώτη αεροπορική τραγωδία που χτυπούσε τον κόσμο της μπάλας. Δυστυχώς όμως, όχι η τελευταία. Ακολούθησαν, το ’58 στο Μόναχο, της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από την οποία σώθηκαν 9 παίκτες και ο θρυλικός προπονητής της, Ματ Μπάσμπι.

 Της ολυμπιακής, εθνικής ομάδας της Δανίας, το ’60, στην Κοπεγχάγη, με 8 νεκρούς. Της βολιβιανής The Strongest, το ’69 στο Βιλόκο, με 83 νεκρούς. Της Παξτακόρ, από το Ουζμπεκιστάν, το ’79 στο Ντνίπρο, με 178 νεκρούς.  Της περουβιανής, Αλιάντσα Λίμα, το ’87 στο Καλάο με 43 νεκρούς. Της Κόλορφουλ από το Σουρινάμ, το ’89 στο Παραμαρίμπο με 176 νεκρούς. Της εθνικής ομάδας της Ζάμπια, το ’93 στο Λιμπρεβίλ με 30 νεκρούς. Της βραζιλιάνικης Τσαπεκοένσε, το 2016 στην Κολομβία, με 71 νεκρούς.

 

 Τιμώντας τη μνήμη της «Μεγάλης Τορίνο», και ούσα η νέα ομάδα αναγκασμένη να δώσει τα πέντε εναπομείναντα παιχνίδια του πρωταθλήματος του ‘49 με πιτσιρικάδες, εκείνη τη χρονιά η ιταλική Ομοσπονδία την ανακήρυξε το ίδιο, πρωταθλήτρια Ιταλίας.