Μία βιωματική ιστορία καθημερινής κόλασης αφηγείται η Έλενα Φάκου, σε μία νεκρή Ελλάδα από την αδιαφορία ενός σιχαμένου κράτους και μίας σιχαμένης κοινωνίας...
Βρέθηκα στο αστυνομικό τμήμα για το γνήσιο της υπογραφής. Το αστυνομικό τμήμα μιας πολύ "καλής" συνοικίας. Μιας συνοικίας που οι δημότες έχουν φαινομενικά λύσει τα προβλήματά τους (τα οικονομικά τουλάχιστον) και δεν βλέπεις αστέγους και μετανάστες. 'Η μάλλον αλλοδαπούς βλέπεις, αλλά είναι κι αυτοί μετανάστες άλλης κατηγορίας, όχι σαν αυτούς του Αγίου Παντελεήμονα. Απέναντι δε απο το Α.Τ., υπάρχουν μερικά απο τα πιο ακριβά καφέ εστιατόρια, στα οποία οι θαμώνες είναι πολιτικοί, μεγαλοδημοσιογράφοι, επιχειρηματίες και αθλητές, καλλιτέχνες και λοιποί "διασημοι".
Μπαίνοντας στο τμήμα, στην αυλή, στο ψιλόβροχο, ήταν καθισμένος σε μια καρέκλα, όχι ακριβώς καθισμένος αλλά σωριασμένος, ένας πολύ ταλαιπωρημένος, ρακένδυτος και φανερά άρρωστος άνθρωπος (Η απόλυτη αντίθεση με τους καλοντυμένους, φρεσκοπλυμμένους, ατσαλάκωτους τύπους που παρκάρανε τα αυτοκίνητά των 5 χιλιάδων κυβικών δέκα μέτρα παραπέρα).
Φορούσε βρώμικα σχισμένα ρούχα, ήταν ακούρευτος, αξύριστος και τα κουρέλια που φορούσε ήταν αλλού ανεβασμένα κι αλλού κατεβασμένα με το δέρμα του εκτεθειμένο στο κρύο. Κρατούσε το κεφάλι του με τα χέρια του και έδειχνε να πονάει παρόλο που ήταν σιωπηλός και κοιτούσε χαμηλά. Aπόρησα πραγματικά πώς βρέθηκε σε αυτό το τμήμα και όχι σε κάποιο άλλο, μιας πιο "συνηθισμένης" σε τέτοια περιστατικά περιοχής. Η απορία μου δε λύθηκε, αλλά ήταν μικρής σημασίας ούτως ή άλλως.
Η αξιωματικός υπηρεσίας όταν μπήκα στο γραφείο της μιλούσε στο τηλέφωνο με κάποιον ανώτερό της. Η θλιβερή ιστορία του ανθρώπου στην αυλή ήταν πάνω κάτω η εξής:
Ήταν ένας άστεγος, ο οποίος με κάποιο τρόπο είχε βρεθεί στον Ευαγγελισμό και εκεί είχε δεχθεί αγωγή για την ασθένειά του (έπασχε απο ηπατίτιδα). Από τον Ευαγγελισμό τον έδιωξαν και είχε βρεθεί στο αστυνομικό τμήμα στο οποίο έκαναν τηλέφωνα σε αρμόδιους φορείς υγείας να τον δεχθούν, αλλά όλοι ήταν αρνητικοί. Το ΕΚΑΒ δεν ερχόταν. Το κέντρο αστέγων του Δήμου Αθηναίων δεν τον δεχόταν διότι ήταν άρρωστος. Όσο ήμουν εκεί όλες οι προσπάθειες που έκανε η αστυνόμος να κάνει κάτι με τον άστεγο της αυλής έπεφταν στο κενό. Κανείς σε αυτό το σιχαμένο κράτος δεν έχει προβλέψει να περιθάλψει έναν άστεγο με κάποια ασθένεια; Εδώ ζούμε; Σε τέτοια κόλαση;
Έβλεπα την απόλυτη εξαθλίωση της ανθρώπινης ύπαρξης και αξιοπρέπειας σωριασμένη σε μια καρέκλα και οι αρχές δε μπορούσαν να βγάλουν μια άκρη για το τί θα κάνουν. Αυτή είναι η Ελλάδα του 2013. Είσαι στο δρόμο, άρρωστος, και δε σε θέλει κανείς. Η φιγούρα του αστέγου, είναι η φιγούρα της χώρας. Άθλια. Μια ταλαιπωρημένη εικόνα ενός ανθρώπου με δικαιώματα, που όμως κανείς δεν του τα αναγνωρίζει. Ένας πολίτης κατώτερης κατηγορίας, ένας ανεπιθύμητος, ένας μπελάς, ένας λιγότερος. Με το ένας λιγότερος αυτή η απαίσια χώρα και αυτή η σιχαμερή κοινωνία δε θα στεναχωρηθεί καθόλου. Μάλλον θα απαλλαχθεί.
Έχω πει επανειλημμένα οτι το επίπεδο πολιτισμού μιας χώρας φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο φέρεται στις μειονότητές της κοινωνίας. Ανάμεσά τους είναι σίγουρα ο άνθρωπος αυτός, ένας άστεγος άρρωστος συμπολίτης μας. Κανείς λοιπόν φορέας σε αυτή τη χώρα δεν μπορούσε να κάνει κάτι. Βγάλτε συμπέρασμα για το επίπεδο του πολιτισμού, της πρόνοιας και της αλληλεγγύης μας λοιπόν. Δάκρυσα για τον άνθρωπο αυτόν. Δε δάκρυσα μόνο για τη σημερινή του κατάσταση. Δάκρυσα για όλα αυτά που τον οδήγησαν στην κατάσταση που είναι σήμερα και ακόμη περισσότερο για όλα όσα τον περιμένουν απο αύριο. Και φοβήθηκα. Φοβήθηκα για όλους όσους μπορεί να βρεθούν στη δική του θέση, ή βρέθηκαν, ή βρίσκονται ήδη. Καμία ελπίδα. Λένε οτι πεθαίνει τελευταία η ελπίδα. Στην Ελλάδα πέθανε κι αυτή. Και όχι απο ηπατίτιδα. Αλλά απο αδιαφορία.
Y.Γ. Δεν ξέρω τι απέγινε ο άνθρωπος της αυλής. Εύχομαι να κατάφεραν να κάνουν κάτι για εκείνον και να μην τον άφησαν να φύγει άρρωστος και άμοιρος για τους δρόμους. Μακάρι να έκαναν. Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω την αγανάκτισή μου απέναντι στην αξιωματικό υπηρεσίας. Της είπα πως μετά φταίνε οι δημοσιογράφοι που βγάζουν τέτοια θέματα στα ΜΜΕ. Άν το θέμα έβγαινε στη δημοσιότητα, ίσως να λυνόταν. Μια ώρα μετά, ο άνθρωπος της αυλής δεν ήταν εκεί. Δεν ξέρω πού πήγε. Ελπίζω εκεί που έπρεπε.
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις