Ο Μάνος Μίχαλος γράφει για τον μπασκετικό Ολυμπιακό, που δεν αντέχει άλλο την… περιφρόνηση, και τη θέληση του (και τη σωστή δομή του για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια) να επιστρέψει στις κορυφές, τις οποίες ο ίδιος άφησε.
Δεν έχει νόημα να μιλήσω και μιλήσουμε για μπάσκετ. Για την ασφυκτική μέχρι αξιοπρέπειας (της Σιένα) θανάτου άμυνα που έπαιξε ο Ολυμπιακός. Για το διαρκές, άσβεστο κίνητρο που είχαν οι ερυθρόλευκοι παίκτες από το 1 ως το 40 λεπτό του αγώνα. Για τις απίστευτες περιστροφές (και τη βοήθεια του ψηλών σε όλα τα πικ εν ρολ των Ιταλών), βγαλμένες από το γεμάτο μπασκετική διαστροφή και ευστροφία μυαλό του Ντούσαν Ίβκοβιτς.
Δεν έχει καν νόημα να αναφερθώ στο Φάιναλ Φορ που ήρθε ένα βήμα πιο κοντά για τον Ολυμπιακό, αφού ακόμη έχουν μείνει ματς που πρέπει να δώσει για να πάει στη Βαρκελώνη. Και αν δεν τελειώσει η σειρά, αν δεν βγει το εισιτήριο (παρότι αυτή η Σιένα δεν έχει καμία τύχη, αλλά από την Πέμπτη ξεκινάει άλλη… μέρα) με το όνομα του Ολυμπιακού πάνω του, ας μην βιαζόμαστε, για ποιο λόγο να το κάνουμε άλλωστε; Όταν φτάσει η ώρα του τρίτου συνεχόμενου Φάιναλ Φορ, θα τα πούμε τότε.
Οπότε, τι να πούμε; Κάτι βρήκαμε…
Ο μπασκετικός Ολυμπιακός είναι μια «ταλαιπωρημένη» ομάδα εδώ και πολλά χρόνια. Μια ομάδα που ψάχνει να βρει το δρόμο και τον τρόπο για να επιστρέψει στην κορυφή, τόσο την ελληνική, όσο και την ευρωπαϊκή (και τις δύο άλλωστε τελευταία φορά τις είχε το 1997). Έχει βρεθεί σε τραγικές περιόδους σε διοικητικό -πριν την έλευση των Αγγελόπουλων- και αγωνιστικό –με τα πειράματα και τις προπονητικές δοκιμές που τελικά δεν «έκατσαν»-, έχει περάσει δύσκολες μέρες, πέτρινα χρόνια, μίζερα βράδια.
Και στην άλλη… όχθη, την ίδια ακριβώς 15ετια, ο ποδοσφαιρικός Ολυμπιακός κατακτούσε και συνεχίζει να κατακτάει το πρωτάθλημα και τους τίτλους με το τσουβάλι. Στην οικογένεια του Ολυμπιακού, που τη δεκαετία του ’90 το μπάσκετ ήταν το αγαπημένο και προκομμένο παιδί, αυτά τα 15 χρόνια το ίδιο άθλημα έγινε το παιδί που δεν είχε στον ήλιο μοίρα. Που κανείς δεν πόνταρε πάνω του. Που ο κόσμος, βλέποντας να μην υπάρχει προοπτική τίτλων, το ξέχασε, το άφησε (δικαιολογημένα τα προηγούμενα χρόνια, αλλά όχι πάντα), το αμέλησε.
Και για τους αθλητές (κυρίως) και τους προπονητές (λιγότερο – γιατί πάντα κρατάνε συναισθηματικές αποστάσεις από τέτοια πράγματα), το να μην έχουν τον κόσμο δίπλα τους (και ενίοτε απέναντί τους σε κάθε στραβή, σε κάθε απώλεια τίτλου ή σημαντικής πρόκρισης), είναι ένα πλήγμα στον εγωισμό τους, την ψυχολογία τους, την αθλητική περηφάνια τους. Το 6-0 του Ολυμπιακού επί της ΑΕΚ, μαζί με την αποθέωση του κόσμου στο Καραϊσκάκη, όσο κι αν δυσκολεύεστε να το πιστέψετε, αποτέλεσε έξτρα κίνητρο για όλους. Ήταν κάτι σαν «6 εσείς; Ε, τότε… 48 εμείς!».
Γιατί, και το να διαβάζεις ότι «θα πάει ο Μαρινάκης στο ΣΕΦ» και αυτό να αποτελεί κίνητρο για τον κόσμο, ώστε να γεμίσει το γήπεδο για πρώτη φορά τη φετινή σεζόν σίγουρα είναι μεγάλη –και δίκαιη- επιβράβευση για τον πρόεδρο της ΠΑΕ Ολυμπιακός, αλλά δεν είναι «τιμητικό» για εκείνους που όλη τη χρονιά μπιστάνε την πορτοκαλί μπάλα, με μοναδικό στόχο την εξιλέωσή τους (μιλάω για τους «παλιούς») για όλα τα στραβά και ανάποδα που –δικαίως- έχουν χρεωθεί κατά το παρελθόν.
Και φέτος, επίσης, όπου με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς στο τιμόνι, τους Αγγελόπουλους προέδρους με συγκεκριμένη πολιτική και τους παίκτες με ακόμη πιο συγκεκριμένη φιλοσοφία και νοοτροπία, είναι κρίμα να βγαίνει ο Θοδωρής Παπαλουκάς, αρχηγός της ομάδας, να ζητάει να πάει ο κόσμος στο γήπεδο στα προημιτελικά της Ευρωλίγκα.
Οι φίλαθλοι από τη θέση των «πελατών» έχουν πάντα δίκιο (όπως λέει και ο κανόνας του εμπορίου) και έχουν το δικαίωμα να επιζητούν από τους παίκτες και την ομάδα του Ολυμπιακού να κερδίσουν την εμπιστοσύνη τους (γιατί τα προηγούμενα χρόνια δεν το έκαναν), αλλά σε μια σχέση φιλάθλων-ομάδας πρέπει πάντα να υπάρχει και η… πίστωση. Εδώ, δεν είναι εμπόριο για να ισχύουν χρηματο-οικονομικοί κανόνες.
Και αν ο Πικέ έγραψε στο Twitter του για το σκορ ημιχρόνου του Ολυμπιακού με τη Σιένα, μάλλον… αποδεικνύει το μέγεθος της επιτυχίας των ερυθρολεύκων, αφού την περασμένη Κυριακή ο Πικέ, προφανώς δεν εντυπωσιάστηκε από το 6-0 επί της ΑΕΚ (λογικό από την πλευρά του –και μόνο από την πλευρά του, αφού για την ποδοσφαιρική Μπαρτσελόνα αυτά τα σκορ δεν είναι σπάνια) και δεν έγραψε ούτε 80 χαρακτήρες στο Twitter για τους ερυθρόλευκους.
Είπαμε, το μπάσκετ δεν πολυ-χωράει σε αυτό το κείμενο. Πώς να χωρέσει, όταν ο Ολυμπιακός το έκανε να μοιάζει με άλλο άθλημα; Δεν είναι εύκολο να αναλύσεις τεχνικές, τακτικές και στατιστικά, όταν μια ομάδα τα τινάζει όλα στον αέρα. Συνεπώς, η κουβέντα περί μπάσκετ μπορεί να περιμένει. Αυτός που φαίνεται ότι δεν μπορεί να περιμένει άλλο για δικαίωση και εξιλέωση είναι ο μπασκετικός Ολυμπιακός. Θέλει να κάτσει στο τραπέζι της ερυθρόλευκης οικογένειας και να πει «ναι, έφταιξα, αλλά τώρα πια γύρισα».
ΠΗΓΗ: www.sport24.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις