Αντικειμενικά, δεν είναι υπερομάδα. Παρότι έχει τον Βασίλη Σπανούλη, τον άνθρωπο που διδάσκει εξέλιξη ταλέντου, οι υπόλοιποι παίκτες είναι ρολίστες.
Γράφει ο Γιάννης Παπαδημητρίου...
Ανάμεσα σε αυτά, τα καινοτόμα, τα συναρπαστικά, τα κοσμοϊστορικά που θα έρθουν το 2014, κάποιος εύλογα μπορεί να χαρακτηρίσει φαιδρή την αναφορά στον μπασκετικό Ολυμπιακό, να αναρωτηθεί «μα καλά, υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται ακόμη με το μπάσκετ;». Κι όμως. Αν δεν επιλεχθεί το πρίσμα της οπαδικής ματιάς και πραγματοποιηθεί μια πιο ψύχραιμη προσέγγιση, στην μπασκετική ομάδα του Ολυμπιακού τα τελευταία δύο χρόνια αδιαμφισβήτητα ανακαλύπτουμε τα στοιχεία που θα μας κρατήσουν ζωντανούς το 2014: σκληρή δουλειά, πείσμα για το αποτέλεσμα, σωστή στρατηγική, πυρωμένη θέληση, και πάνω από όλα εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Πίστη κόντρα σε όλες τις δυσκολίες, πίστη που γεννάει αισιοδοξία, αισιοδοξία που ομορφαίνει τις ζωές μας. Τι άλλο δηλαδή καλύτερο να έρθει το 2014;
Αντικειμενικά, δεν είναι υπερομάδα. Παρότι έχει στο ενεργητικό της τον Βασίλη Σπανούλη, τον άνθρωπο που διδάσκει κάθε μέρα πως η εξέλιξη του ατομικού ταλέντου είναι απεριόριστη, οι υπόλοιποι παίκτες είναι ρολίστες-πολυεργαλεία. Τι τους κάνει πολύτιμους; Ότι δε λειτουργούν εγωιστικά. Η ομάδα είναι πάνω από όλα, κοινός στόχος η νίκη σε κάθε αγώνα. Ακόμη κι αν βρίσκονται πίσω, δέκα, είκοσι, τριάντα πόντους, δεν τα παρατάνε. Βγάζουν νύχια και πολεμάνε. Δε μιλάνε για τα προβλήματα, ψάχνουν πάντα για τις λύσεις. Αρνούνται να πεθάνουν, δε συμβιβάζονται με την ήττα, τιμούν σε κάθε φάση το ευρωπαϊκό τους στέμμα. Ιδρώνουν από κοινού, δεν τεμπελιάζουν, αντιμετωπίζουν τις ευθύνες τους. Ένα χαμένο σουτ είναι η καλύτερη αφορμή για να κολλήσουν τα χέρια. Κι αυτό που βλέπεις στα μάτια τους είναι ιερό: ο σεβασμός στον συμπαίκτη. Ωστόσο, το πιο σημαντικό, είναι ότι πίσω από την ομαδικότητα κρύβεται η κοινή πεποίθηση ότι ένα σύνολο βελτιώνεται μόνο μέσα από την ατομική εξέλιξη. Έτσι, κάθε παίκτης χωριστά, δουλεύει στις προπονήσεις για να γίνει καλύτερος, καλύτερος από την προηγούμενη μέρα.
Φυσικά, τίποτα όλα αυτά δε θα μετουσιωνόταν σε νίκες αν δεν υπήρχε κατάλληλη καθοδήγηση. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας αμφισβητήθηκε όσο κανένας άλλος όταν ανέλαβε το ερυθρόλευκο τιμόνι. Λογικό. Η παρακαταθήκη που είχε αφήσει ο Ντούσαν Ίβκοβιτς φαινόταν αξεπέραστη. Ο Ολυμπιακός είχε επανέλθει στην κορυφή της Ευρώπης ύστερα από δεκαπέντε χρόνια- κανείς δεν πίστευε ότι θα τα καταφέρει ξανά. Ο νεόκοπος προπονητής κατέβασε κεφάλι, έκλεισε τα αυτιά του στην αμφισβήτηση, έβγαλε το προπονητικό του πινακάκι έξω και κατέστρωσε τα σχέδιά του. Βήμα-βήμα, χωρίς βιασύνη. Με την πρωτοφανή ωριμότητα να αναγνωρίζει τα λάθη και να ενσωματώνει την ανάλυσή τους στο επόμενο παιχνίδι. Το προσόν να αντιμετωπίζεις κάθε παιχνίδι ξεχωριστά σου δίνει το πλεονέκτημα της αυτοσυγκέντρωσης.
Δε ξέρω αν ο Ολυμπιακός θα καταφέρει να σηκώσει τρίτη συνεχόμενη ευρωπαϊκή κούπα. Η στάση του όμως μέχρι στιγμής με κάνει να το πιστεύω. Και η «στάση», σύμφωνα με τον Myles Monroe, είναι το στοιχείο αυτό που ξεχωρίζει τον ηγέτη από τους ακόλουθους. Άλλωστε, δε χρειάζεται να είσαι ο καλύτερος για να κερδίσεις. Το λιοντάρι, παρότι δεν είναι το ψηλότερο, ούτε το μεγαλύτερο, ούτε το βαρύτερο, ούτε το εξυπνότερο, ούτε το πιο δυνατό ζώο, θεωρείται ο βασιλιάς της ζούγκλας (δείτε το σχετικό βίντεο του Monroe). Και τα ερυθρόλευκα λιοντάρια μπορεί να μην είναι οι καλύτεροι παίκτες στην Ευρώπη, αλλά έχουν εμποτιστεί με τη νοοτροπία του νικητή. Του βασιλιά, δηλαδή, της Ευρώπης.
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις