Η Ρεάλ επιστρέφει σε Φάιναλ Φορ μετά από 15 χρόνια και ο Βασίλης Σκουντής γράφει για το "χουνέρι" του Ομπράντοβιτς, για την ασπρόμαυρη τηλεόραση του Βαλντέζ, για το απωθημένο του Μουρίνιο και για το ρομπότ του Μεσίνα.
Aναλυτικά το άρθρο του:
Καλώς μας κι ας αργήσαμε, που λένε...
Το εννοώ αυτό (ότι αργήσαμε στο τακτό ραντεβού μας), διότι μεσολάβησε η απεργία της ΕΣΗΕΑ, η οποία διήρκεσε κράτησε τέσσερα μερόνυχτα, που εμένα μου φάνηκαν 15 χρόνια! Της Ρεάλ, πάλι, να δείτε πόσα περισσότερα της φάνηκαν αυτά τα 15 χρόνια που πέρασαν από την τελευταία συμμετοχή της σε Φάιναλ Φορ!
Εδώ ήρθαμε, που λένε και στο σινεμά: στο νόστιμον ήμαρ των Μαδριλένων, που υπήρξε τόσο στοιχειωμένο όλα αυτά τα χρόνια, ώστε είχα αρχίσει να πιστεύω πως για να εξορκιστεί θα έπρεπε να (φύγει από τον Παναθηναϊκό και να) ξαναγυρίσει στον πάγκο της ο Ομπράντοβιτς!
Αναφέρω επίτηδες τον Ζέλικο, διότι σε αυτόν έλαχε ο κλήρος (με την ευλογία του Χοακίν Ερνάντεθ, του Πέδρο Φεράντιθ και του Λόλο Σάινθ) να οδηγήσει τη “βασίλισσα” για τελευταία φορά στο θρόνο της το 1995 στη Σαραγόσα, με αντίπαλο στον τελικό τον Ολυμπιακό. Είχαν ήδη περάσει 15 χρόνια από την προηγούμενη φορά που η Ρεάλ στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης (το 1980 στο Βερολίνο κόντρα στη Μακάμπι) και την επόμενη σεζόν προσπάθησε να υπερασπιστεί τα σκήπτρα της στο Παρίσι, αλλά τζίφος!
Α, για να μην ο ξεχάσω: το Φάιναλ Φορ του 1996 στο “Μπερσί” υπήρξε μνημειώδες και αλησμόνητο για τον Παναθηναϊκό ο οποίος σήμερα μάλιστα γιορτάζει την 15η επέτειο από την (παρθενική για το ελληνικό μπάσκετ) κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, αλλά ο Ομπράντοβιτς θα το έκανε ευχαρίστως delete από τον σκληρό δίσκο του! Ο λόγος; Όχι διότι δεν προκρίθηκε στον τελικό (όπως επίσης το 1998 με την Μπενετόν και το 2005 με τον Παναθηναϊκό), αλλά επειδή στον εμφύλιο ημιτελικό με την Μπαρτσελόνα, η Ρεάλ (του) ηττήθηκε με 76-66, ενώ κάποια στιγμή είχε προηγηθεί με διαφορά 20 πόντων! Αυτό επίσης είναι το μοναδικό Φάιναλ Φορ, στο οποίο (είτε ως παίκτης, είτε ως προπονητής) γνώρισε δύο ήττες και έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι...
Η οκτάκις πρωταθλήτρια Ευρώπης Ρεάλ παλιννοστεί στη (δική της, όσο καμιάς άλλης ευρωπαϊκής ομάδας) “Γη της Επαγγελίας” μετά από 15 “πέτρινα χρόνια” και αφού στο μεταξύ κατανάλωσε μπόλικα εκατομμύρια ευρώ και σχεδόν όλα τα αποθέματα υπομονής και καρτερίας. Την περασμένη Πέμπτη η (εδώ και 16 χρόνια έκπτωτη) βασίλισσα νίκησε τη Βαλένθια και αισθάνθηκε ότι η ευτυχία της ολοκληρώνεται προτού καν αντιμετωπίσει τη Μακάμπι στον ημιτελικό: ε, δεν είναι και μικρό πράγμα, διάβολε, να πηγαίνεις για να διεκδικήσεις ένα τρόπαιο στο σπίτι του μισητού αντιπάλου σου, που μάλιστα έμεινε έξω από τον χορό!
Μπαρτσελόνα πες αλεύρι... Η Ρεάλ σε γυρεύει!
Αυτή είναι η πρώτη εκδίκηση εκ μέρους της Ρεάλ, η οποία ωστόσο οφείλεται και στον Παναθηναϊκό, σε αντίθεση με τη δεύτερη που είναι... καταδική της: το Σάββατο στο μπασκετικό “clasico” οι Μαδριλένοι με τον αέρα της πρόκρισης τους στο Φάιναλ Φορ νίκησαν την Μπαρτσελόνα στην παράταση με 77-72, την έπιασαν στην κορυφή της βαθμολογίας της ACB με ρεκόρ 23-6 και έδωσαν μια απάντηση (και) στον... Βίκτορ Βαλντέζ!
Το επισημαίνω αυτό, διότι τις προάλλες σε μια συνέντευξη του ο τερματοφύλακας της Μπαρτσελόνα ρωτήθηκε (ενόψει των τεσσάρων ματς που θα παίξουν οι δύο ομάδες μέσα σε 17 μέρες) για το γεγονός ότι η Ρεάλ εξακολουθεί να έχει την υπεροχή στις μεταξύ τους αναμετρήσεις και έδωσε μια μυθική απάντηση...
“Ναι το ξέρω ότι έχουν ακόμη μερικές νίκες παραπάνω από εμάς, αλλά πόσες από αυτές έχουν γίνει στην εποχή της έγχρωμης τηλεόρασης και πόσες είναι από την ασπρόμαυρη;”
Βίκτορ, πες αλεύρι... Ο Μουρίνιο σε γυρεύει!
Κλείνω εδώ την ποδοσφαιρική παρένθεση, που (πολύ.. φοβάμαι ότι) θα την ξανανοίξουμε τις μέρες του Φάιναλ Φορ διότι τις παραμονές του η Βαρκελώνη θα ζει στον ρυθμό του επαναληπτικού ημιτελικού του Champions League, που θα έχει γίνει την Τρίτη το βράδυ στο “Καμπ Νου” και ή θα χαράξει το δρόμο των “μπλάου γκράνα” προς το Γουέμπλεϊ ή θα τους στείλει για δεύτερη φορά σε κηδεία!
Η επιστροφή της (μπασκετικής) Ρεάλ στο Φάιναλ Φορ συνέβη με έναν... απροσδόκητο άνθρωπο στον πάγκο της: τον 51χρονο Εμανουέλε Μολίν που διαδέχθηκε τον Μεσίνα μετά τη λήξη του Top-16 και φαντάζομαι πώς δεν θα ήθελε να μείνει στην Ιστορία όπως ο Καζαλίνι που αναφέρεται ως “το ρομπότ του Πίτερσον”. Ο “Λέλε” (όπως είναι το χαϊδευτικό του) βρισκόταν από το 2000 στη σκιά του Ετορε τον οποίο ακολούθησε (φεύγοντας από το Τρεβίζο) στην Κίντερ Μπολόνια, ξανά στην Μπενετόν Τρεβίζο, στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας και στη Ρεάλ Μαδρίτης. Τις προάλλες (μετά την ήττα από τη Σιένα) που ο Εκτωρ παραιτήθηκε από την τεχνική ηγεσία της “βασίλισσας”, όλως παραδόξως (για τη σχέση τους, αλλά και το εθιμικό δίκιο που ισχύει σε αυτές τις περιπτώσεις) ο Μολίν παρέμεινε και βεβαίως δικαιώνεται για την απόφασή του...
Ο Μολίν είναι κλασική περίπτωση ασίσταντ κόουτς, άλλωστε η τωρινή θητεία του ως Head coach στη Ρεάλ είναι μόλις η δεύτερη εμπειρία του μετά από τρεις μήνες (Μάρτιος-Ιούνιος 1990) στην άκρη του πάγκου της Μπενετόν. Υπήρξε αφοσιωμένος στον Μεσίνα και τώρα καλείται ν' αποδείξει το αυτονόητο: ότι μπορεί να σταδιοδρομήσει και να επιβιώσει και μόνος του.
Βασικά καλείται ν' αποδείξει ότι ένας επαγγελματίας ασίσταντ μπορεί να φορέσει τον μανδύα του “μάγου” και να οδηγήσει μια βασίλισσα στο θρόνο της μετά από 16 χρόνια στην εξορία...
Πηγή: gazzetta.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις