Ο Θανάσης Ασπρούλιας γράφει από τη Βαρκελώνη για το φάιναλ φορ του Ομπράντοβιτς και για μια ομάδα που γράφει τον μύθο της.
Aναλυτικά το άρθρο του:
Αν έχει νόημα τώρα πια, ναι, αισθάνομαι την ανάγκη να πω μια τεράστια συγγνώμη σε αυτή την ομάδα που απέδειξε για ποιο λόγο είναι η κορυφαία ομάδα της Ευρώπης την τελευταία δεκαπενταετία. Από την άλλη πλευρά, δεν αδικώ ούτε τον εαυτό μου ούτε κάνεναν, που μεσούσης της σεζόν αφιέρωσε κριτικά (όχι επικριτικά) σχόλια στην ομάδα που ανέβηκε στην κορυφή για έκτη φορά στην ιστορία της. Ειλικρινά δεν ξέρω από που να αρχίσω και πού να τελειώσω, διότι αυτό που συνέβη στη Βαρκελώνη, είναι ραψωδία και υπάρχουν άπειρα πράγματα που θα μπορούσε να ανακαλέσει κανείς στη μνήμη του, περιστοιχίζοντας τη δραστηριότητα του 24ου φάιναλ φορ.
Ωστόσο, από την ώρα που τελείωσε ο τελικός, μία σκέψη κυριαρχεί στο μυαλό μου... Ο Διαμαντίδης ανακηρύχθηκε πολυτιμότερος παίκτης και σάρωσε όλα τα βραβεία, ο Μάικ Μπατίστ (ο δικός μου MVP κι αυτός που ψήφισα εξάλλου) έχει πάψει προ πολλού να είναι ένας απλός παίκτης αλλά αποτελεί πια παράδειγμα προς μίμηση, ο Καλάθης βούλωσε τα στόματα όλων μας, ο Φώτσης ήταν πιο έτοιμος, πιο ώριμος και καλύτερος από ποτέ... Ωστόσο, σε αυτό το τρόπαιο, το έκτο, όφειλε η Ευρωλίγκα να χαράξει σε μία πλευρά του, ένα όνομα: Ζέλικο Ομπράντοβιτς.
Δεν έχει υπάρξει ποτέ, κανένα φάιναλ φορ στην ιστορία, που η επιρροή του προπονητή να είναι ακόμα μεγαλύτερη κι από αυτή των παικτών. Κανένα φάιναλ φορ που να έχει τόσο έντονα ίχνη προπονητικής παρέμβασης, όσο το φετινό με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Και σε άλλες περιπτώσεις αποθεώσαμε τον Ζοτς ή τους άλλους κόουτς που έφτασαν μέχρι το τέλος του δρόμου κατακτώντας την πρωτιά. Το φετινό όμως, είναι από άλλο ανέκδοτο.
Θυμηθείτε τι λέγατε και τι λέγαμε όλοι μας στην αρχή της σεζόν... Για μία ομάδα που είχε χάσει τρία από τα πιο βασικά στελέχη της, έδειχνε να έχει σημαντικά ελλείμματα και που πολλές φορές στο παρκέ πελαγοδρομούσε. Κι όμως, σε αυτή την ομάδα ο Ζοτς υπενθύμισε το χρώμα της φανέλας που φοράει, το σήμα που κουβαλάει στο στήθος και την έριξε στην κολυμπήθρα για να τη βαφτίσει πρωταθλήτρια. Κι όλα αυτά έγιναν μέσα σε διάστημα 15 ημερών, τότε που ο Παναθηναϊκός έστριψε το κουμπί και όντως θυμήθηκε την ποιότητα που κουβαλάει μέσα του. Ένα κίνητρο χρειάστηκε και το βρήκε κόντρα στην Μπαρτσελόνα... Από εκεί και πέρα, (αποδείχτηκε ότι) ήταν έτοιμη να πάει... τρένο. Και δεν ήταν καθόλου εύκολο.
Μέσα από τα κόλπα του και τεχνάσματά του κόντρα στους Καταλανούς, ο Ζοτς κατάφερε, εκτός όλων των άλλων, να προσφέρει αυτοπεποίθηση στους παίκτες του, να τους κάνει να πιστέψουν. Σε τέτοιο βαθμό, που σήμερα, μετά το τέλος του φάιναλ φορ, να συζητάμε μεταξύ μας (κι όχι μόνο εμείς αλλά άνθρωποι του Παναθηναϊκού) λέγοντας πως... “Ούτε η Μακάμπι ούτε η Σιένα ήταν για τα δόντια του Παναθηναϊκού”. Κι έτσι ήταν! Η κυριαρχία του ήταν αναμφισβήτητη και μοναδική, ώστε να μιλάμε για έναν από τους πιο εύκολους τίτλους που κατέκτησε η αρμάδα του Ζοτς στη δωδεκαετία. Έτσι είναι! Εχετε καμία αμφιβολία;
Υπήρχε έστω κι ένα σημείο που να φοβήθηκε κανείς ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί να ηττηθεί από τη Σιένα ή από τη Μακάμπι; Θεωρω ότι δεν υπήρξε ούτε μία στιγμή. Διότι εμείς μπορεί να αναλύαμε (ως οφείλαμε) τα επερχόμενα ματς, αλλά ο Ζοτς ήξερε καλύτερα από όλους. Και με τον τρόπο που παρέταξε την ομάδα του και στις δύο αναμετρήσεις, αποδείχτηκε ότι δεν μπορούσε να χάσει; Γιατί; Γιατί αυτός είχε τον τρόπο! Αυτόν που δεν έχουν οι υπόλοιποι, έστω κι αν κατά καιρούς, ως ρόστερ κι ως ονόματα παικτών, έχουν βρεθεί ομάδες που να είναι ανώτερες από τον Παναθηναϊκό.
Το έκτο αστέρι στη φανέλα θα τοποθετηθεί όπου να'ναι... Και για να σας πω την αλήθεια μου, πιστεύω ότι αυτό είναι πλέον το μεγάλο κίνητρο. Ποιο; Πλέον, ο Παναθηναϊκός, ο Ομπράντοβιτς και οι παίκτες του, έχουν χρέος να κυνηγήσουν τη Ρεάλ Μαδρίτης. όσο στην τροπαιοθήκη σου τα βαρύτιμα είναι 3 ή 4 ή ακόμα και 5, κάπου διστάζεις, πολύ δε περισσότερο όταν κάθε χρόνο, κάθε καλοκαίρι η αφετηρία είναι διαφορετική. Δεν ξέρεις πού θα καταλήξεις και με ποιον τρόπο. Τώρα όμως είναι έξι πια! Μόλις δύο τρόπαια μακριά από τη Βασίλισσα Ρεάλ Μαδρίτης βρίσκονται οι Πράσινοι, για να ισοφαρίσουν τα τρία ευρωπαϊκά πρωταθληματά της, και τρία για να την προσπεράσουν.
Πλέον, τα πάντα είναι εφικτά και ο στόχος ανθρώπινος, όχι ουτοπικός, όπως ήταν πριν από μερικά χρόνια. Διότι εδώ που ήρθαν τα πράγματα, ο Παναθηναϊκός δικαιούται να του αποδοθεί ο τίτλος της καλύτερης ομάδας στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Πολλοί μπορεί να το πιστεύουν. Αν όμως τα έξι γίνουν οκτώ, τα στατιστικά θα το επιβεβαιώνουν. Η ευκαιρία είναι μεγάλη, ο Ζοτς είναι εδώ, ο Διαμαντίδης έχει 2-3 εξαιρετικά χρόνια ακόμα μπροστά του. Άρα... Είναι χρέος, όχι πολυτέλεια...
Πηγή: leoforos.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις