Ο Πέτζα Στογιάκοβιτς στο περιοδικό People που κυκλοφορεί μαζί με το Πρώτο Θέμα και φυσικά έκανε ιδιαίτερη αναφορά στο δέσιμο του με τον ΠΑΟΚ
«Ήταν 6 Μαΐου του 1998. Απόγευμα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης η κίνηση είναι περιορισμένη, τα στενά δεν είναι γεμάτα κόσμο, παρά τον ήλιο που κάνει τη βόλτα επιτακτική ανάγκη. Δεν ακούγονται κόρνες, επικρατεί βουβαμάρα. Και σαν κάποιος να έδωσε το σύνθημα, ταυτόχρονα, από τα καφέ πετάγεται κόσμος που χοροπηδάει και πανηγυρίζει, κόρνες, χαλασμός, η πόλη γιορτάζει. To σύνθημα είχε να κάνει με ένα σουτ. Ο Πέτζα, το «χρυσό παιδί» του ΠΑΟΚ, με ένα τρίποντο, αποκλείει τον Ολυμπιακό. Είχαν προηγηθεί δύο δικά του άστοχα σουτ. Κι όμως, ο 21χρονος δεν κρύφτηκε. Ήταν ήδη ηγέτης. Γεννήθηκε να είναι ηγέτης.
Ο Mark Stein του ESPN έγραψε πόσο θα λείψει το σουτ σου από το NBA. Εσένα τι σου λείπει και τι όχι από το μπάσκετ;
Μου λείπουν αρκετά πράγματα. Το πιο σημαντικό, όπως για κάθε άνθρωπο που είχε για χρόνια μια απασχόληση, είναι η αίσθηση πως είσαι χρήσιμος, πως δημιουργείς. Μου λείπει η δουλειά. Μου λείπουν οι παρέες και ο τρόπος ζωής που είχα για είκοσι χρόνια. Είχα την ευλογία να κάνω την αγάπη μου, το πάθος μου, δουλειά. Όταν σταμάτησα, αισθάνθηκα να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου, πως κάποιος μου στέρησε κάτι που αγαπώ. Βέβαια, τα τελευταία δύο-τρία χρόνια της καριέρας μου είχα ταλαιπωρηθεί από τραυματισμούς. Και προσπαθούσα σωματικά και ψυχολογικά να προετοιμαστώ πριν από κάθε παιχνίδι. Πα-ρόλο που αγαπούσα το άθλημα, είχα μάθει να λειτουργώ αυθόρμητα στο γήπεδο και εξαιτίας των τραυματισμών δεν μπορούσα να το κάνω. Αυτό με προβλημάτισε.
Και είναι το χειρότερο για έναν αθλητή. Αποσύρθηκες με το κεφάλι ψηλά. Θυμάσαι εκείνη τη μέρα;
Ήταν 2011, έπαιζα στους Dallas και ανακάλυψα πως είχα μια δισκοκήλη στον αυχένα. Πέντε χρόνια πριν, είχα κάνει μια επέμβαση στη μέση. Συζητώντας με γιατρούς, συνειδητοποίησα πως θα έβαζα σε κίνδυνο το σώμα μου, αλλά και πως δεν θα μπορούσα να δίνω αυτά που είχα συνηθίσει στους φιλάθλους. Η σεζόν είχε τελειώσει με την κατάκτηση του πρωταθλήματος, ήμουν 34 και κατάλαβα ότι το κεφάλαιο «μπάσκετ» ως αθλητής έκλεισε.
Δεν θα μπορούσες να μπαίνεις για δέκα λεπτά, ίσα ίσα για να κάνεις τη διαφορά;
Ως αθλητής ήμουν πολύ εγωιστής, με την καλή έννοια. Πάντα έβαζα στόχους, ήθελα να γίνομαι καλύτερος. Παρόλο που υπήρχαν προτάσεις από ομάδες του ΝΒΑ και της Ευρώπης, ήθελα να τελειώσω με το δικό μου τρόπο. Δεν ήθελα να σέρνομαι.
Είσαι σκληρός με τον εαυτό σου;
Είμαι άνθρωπος της πραγματικότητας. Είμαι θετικός, αλλά μου αρέσει να αναλύω την κατάσταση. Η πραγματικότητα τη δε- δομένη στιγμή ήταν εκείνη κι έτσι την αντιμετώπισα. Δεν θα έδινα παράταση σε κάτι που γνώριζα πως δεν είχε μέλλον. Υπάρχουν αθλητές, που, παρά το γεγονός πως ταλαιπωρούνται από τραυματισμούς, ψάχνουν ένα μεγάλο τελευταίο συμβόλαιο… Είμαι πολύ περήφανος. Όταν μπήκα στον αθλητισμό, δεν σκεφτόμουν την οικονομική πλευρά. Όταν πληρωνόμουν, είχα την αίσθηση πως έπρεπε να ανταποδώσω αυτά που ο εργοδότης μού είχε πληρώσει. Έτσι ζούσα. Όταν σε αντιμετωπίζουν ως επαγγελματία, πρέπει να τους το ανταποδίδεις ως επαγγελματίας. Όχι να εκμεταλλευτείς το όνομα που έχεις φτιάξει. Δεν θα μπορούσα να κάνω αυτό που λένε «αρπαχτή», χρησιμοποιώντας το όνομά μου για να κοροϊδέψω κάποιον.
Είχες προτάσεις πριν πας στο ΝΒΑ, από Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό και όλες τις μεγάλες ομάδες της Ευρώπης. Προτίμησες να μείνεις στον ΠΑΟΚ. Ήταν ηθικό το θέμα ή απλά ήταν το timing τέτοιο και παρέμεινες;
Είχα δεθεί με τον ΠΑΟΚ, όχι μόνο εγώ, αλλά και η οικογένειά μου. Δεν θα μπορούσα να ξεχάσω και να διαγράψω όσα είχε προσφέρει ο ΠΑΟΚ και οι φίλαθλοί του σε εμένα και να το δω ψυχρά επαγγελματικά. Να δω μόνο το συμφέρον μου. Συζητώντας με παράγοντες της ομάδας –που άλλαζαν συχνά τότε–, πάντα υπήρχε στη συζήτηση πως «τον πρώτο λόγο στην Ευρώπη τον έχει ο ΠΑΟΚ». Δεν υπήρχαν συμβόλαια, παρά μόνο μια χειραψία. Τους είχα πει πως, αν έφευγα από τον ΠΑΟΚ, θα ήταν μόνο για το ΝΒΑ. Παρόλο που και την τελευταία στιγμή, πριν φύγω για τις ΗΠΑ, ο Παναθηναϊκός μού έκανε πρόταση, όπως και η Μπαρτσελόνα, η Μπολόνια, δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου σε άλλη ομάδα της Ευρώπης. Όταν έρχεσαι σε μικρή ηλικία και ζεις σε ένα περιβάλλον που σε «μολύνει» με ένα θετικό τρόπο, το «ΠΑΟΚ εναντίον όλων» καταλαβαίνεις ότι είναι ξεχωριστό. Έζησα εξαιρετικά χρόνια στη Θεσσαλονίκη και έχω εισπράξει απίστευτη αγάπη από τον κόσμο του ΠΑΟΚ. Ακόμη και σήμερα. Είναι μέσα μου αυτό. Και όταν έφυγα για το ΝΒΑ, τους έδωσα να καταλάβουν πως ήμουν γεννημένος για μεγαλύτερα πράγματα. Παράλληλα δεν υποτίμησα τον ΠΑΟΚ. Νομίζω πως και οι ίδιοι καταλάβαιναν ότι η καριέρα μου ήταν για αλλού.
Πώς ήταν η ψυχολογία σου όταν πήγες στη Θεσσαλονίκη στα 16 σου; Είχες παίξει στην πρώτη ομάδα του Ερυθρού Αστέρα μόλις στα 15 σου...
Ο ΠΑΟΚ με έκανε να αισθανθώ πως έχω ένα σπίτι, πέρα από την ευκαιρία και την αγάπη που μου έδωσε. Λόγω του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας, είχαμε εγκαταλείψει το σπίτι μας στην Κροατία όταν ήμουν 14. Τα δύο χρόνια στο Βελιγράδι εναντίον των Lakers το 2011 ή όταν πέτυχες τους πρώτους 20 πόντους της ομάδας σου εναντίον των Bobcats; Θα σου φανεί περίεργο, αλλά αυτό που με κρατάει ξύπνιο τα βράδια δεν είναι τα ωραία πράγματα. Περνάνε από το μυαλό τα σουτ που δεν έβαλα, τα λάθη που έκανα. Εκεί είναι το μυαλό μου.
Περισσότερα στο People που κυκλοφορεί την Κυριακή, μαζί με το Πρώτο Θέμα.
Πηγή: paok24.com
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις