Το ΟΑΚΑ ήταν το βάλσαμό του, το ΟΑΚΑ μπορεί να αποδειχτεί και η καταστροφή του.
Οταν δεν μπορείς να νικήσεις εκτός έδρας, τότε θα 'ρθει η στιγμή της γκέλας στο εντός κι όταν αυτή σημειώνεται σ' έναν τελικό σαν κι αυτό, τότε αναρωτιέσαι αν τελικά δικαιούσαι να πάρεις το εισιτήριο για τους «8». Ο Παναθηναϊκός έβαλε τα χεράκια του κι έβγαλε τα ματάκια του, πάει πλέον στο κολασμένο Βελιγράδι με 15.000 Σέρβους για να ξορκίσει τον δαίμονα των εκτός έδρας αγώνων, αλλά για να είμαστε ειλικρινείς δικαιούται την πρόκριση όσο την αξίζει και η Αλμπα, με βάση την εικόνα των δύο ομάδων στο Τοπ-16.
Μ' έναν παίκτη, ακόμη κι αν αυτός είναι ο σούπερ ήρωας που λέγεται Δημήτρης Διαμαντίδης, δεν μπορείς να νικήσεις ένα τέτοιο ματς. Οταν δεν το «καθαρίζεις» δύο και τρεις φορές που σου δίνεται η ευκαιρία, αλλά αναγκάζεσαι να το πας επίθεση - επίθεση και φάση - φάση, τότε χρειάζεσαι χαρακτήρα και προσωπικότητες που ο Παναθηναϊκός δεν διαθέτει, εξαιρώντας τον Διαμαντίδη και τον Φώτση.
Θα πει κάποιος «γιατί η Αλμπα έχει;», η απάντηση είναι πως όχι, με τη διαφορά πως οι Γερμανοί παρουσιάστηκαν στο ΟΑΚΑ πολύ περισσότερο διαβασμένοι, με συγκεκριμένο σχέδιο και λιγότερη πίεση για το αποτέλεσμα. Ανά πάσα στιγμή ήξεραν τι θέλουν να κάνουν στο παρκέ, δεν εκτέλεσαν ποτέ επίθεση πριν από τα 13-14 δευτερόλεπτα και προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν κάθε ευκαιρία, όπως για παράδειγμα να χρεώσουν τον Διαμαντίδη με τρίτο φάουλ από το πρώτο ημίχρονο.
Αντίθετα, ο Παναθηναϊκός αντίθετα έτρεμε όσο περνούσε η ώρα και στο τέλος άπαντες έδωσαν τα κλειδιά στον Διαμαντίδη για να τα βάλει μ' όλους, λες κι έπαιζε μονό κι έπρεπε σε πέντε διαφορετικές φάσεις να περάσει και τους πέντε αντιπάλους του που έβαλε μπροστά του ο Ομπράντοβιτς.
Κανείς δεν πρέπει να πέφτει από τα σύννεφα για την εμφάνιση και το αποτέλεσμα του Παναθηναϊκού. Μια ομάδα που τα καταφέρνει εντός έδρας και τα θαλασσώνει εκτός έδρας, είναι ομάδα που είναι ικανή για το καλύτερο, αλλά και για το χειρότερο.
Εχει ρόστερ επιπέδου Τοπ-16 στα όρια της 8άδας, όπως και αποδεικνύεται εκ του αποτελέσματος, έχει συγκεκριμένες αδυναμίες σε θέσεις - κλειδιά κι έναν προπονητή που πιστώνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό τη μέχρι τώρα καλή εικόνα του Παναθηναϊκού, αλλά χρεώνεται και τις επιλογές στα τελευταία λεπτά κρίσιμων αγώνων.
Και αυτό το ματς βγήκε με τον Μαυροβούνιο τεχνικό να εμπιστεύεται μόνο τον Μπατίστα από τους τρεις ψηλούς που διαθέτει. Ο Λαουάλ... έσπασε κάθε αρνητικό ρεκόρ βλέποντας το ματς από τον πάγκο, ο Μαυροκεφαλίδης έπαιξε λιγότερο από πέντε λεπτά και για μια ακόμη φορά ο Ιβάνοβιτς πήγε με αλχημείες να καλύψει τα 11-12 λεπτά της απουσίας του Μπατίστα.
Ο Παππάς, ο πιο σταθερός παίκτης του Παναθηναϊκού τον τελευταίο ενάμιση μήνα, χρησιμοποιήθηκε μόλις πέντε λεπτά και μάλιστα σ' ένα παιχνίδι που ο κακός Νέλσον αγωνίστηκε για περισσότερο από 20. Προφανώς ο Ιβάνοβιτς επέλεξε τη δύναμη και τα αθλητικά προσόντα του Αμερικανού γκαρντ στην άμυνα απέναντι στους ταχύτατους γκαρντ της Αλμπα, αλλά από την άλλη οι 66 πόντοι του Παναθηναϊκού σε εντός έδρας παιχνίδι είναι η απόδειξη πως οι Γερμανοί είχαν πετύχει αυτό το οποίο ζητούσαν ερχόμενοι στο ΟΑΚΑ.
Ανεξάρτητα ωστόσο απ' αυτές τις λεπτομέρειες του ποιος χρησιμοποιήθηκε περισσότερο και ποιος λιγότερο, η ουσία είναι πως ο Παναθηναϊκός δεν διέθετε για πολλοστή φορά τον χαρακτήρα για να τελειώσει ένα ματς στο οποίο βρέθηκε μπροστά με 8-10 πόντους, σε τρία διαφορετικά σημεία του παιχνιδιού.
Κι αυτό δεν είναι μόνο θέμα επιλογών του προπονητή, είναι θέμα ποιότητας του ρόστερ και εμπειρίας των παικτών που διαθέτεις. Το ζητούμενο, όταν λέγεσαι Παναθηναϊκός, δεν είναι να συζητάμε για το αν μπήκε ή δεν μπήκε για παράδειγμα ο «Χ» Παππάς στα κρίσιμα σημεία, αλλά το πώς θα «καθαρίσεις» αυτά τα ματς από νωρίς για να μην καθορίζεις την τύχη σου στις λεπτομέρειες.
Τι γίνεται από 'δω και πέρα; Οπως ο Παναθηναϊκός έχασε στο «κάστρο» του, έτσι θα πρέπει να νικήσει τον κακό εαυτό του στα εκτός εδρας. Fair που λέμε... Δεν θυμάμαι καμία ομάδα στο παρελθόν που να πήγε στους «8» χωρίς σημαντική εκτός έδρας νίκη, άρα θα πρέπει και ο Παναθηναϊκός να περάσει από την ίδια διαδικασία για να πάει παρακάτω.
Υ.Γ.: Βλέποντας από τη μία τον Παναθηναϊκό και από την άλλη τον Διαμαντίδη, αναρωτιέσαι πόση... κατάθλιψη θα πιάσει τους Παναθηναϊκούς, όταν και αν ο αρχηγός αποφασίσει να πει το «αντίο». Κάθε χρόνο ξεκινάει η σεζόν με τη λογική «να ετοιμάσουμε τον διάδοχο» και κάθε Απρίλιο, Μάιο, Ιούνιο καταλήγουμε στο ίδιο ακριβώς σημείο, να τον ψάχνουμε δηλαδή για τον επόμενο χρόνο... Είναι μέχρι που θα 'ρθει η ώρα και θα χρειαστεί μια διετία - τριετία για να συνέλθει ο κόσμος.
Πηγή: gazzetta.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις