Ο Μιχάλης Στεφάνου γράφει στο blog του για τον τραγικό, μετά το πρώτο δεκάλεπτο, Ολυμπιακό, με τα παιδικά λάθη στην άμυνα και χωρίς στοιχειώδη ορθολογισμό στην επίθεση.
Αναλυτικά το άρθρο του:
Για να πω την αλήθεια, δεν είχα προετοιμαστεί καθόλου για κείμενο ήττας. Μέγα λάθος, όπως αποδείχτηκε. Όσο κι αν κυλούσαν τα λεπτά στο ΣΕΦ, όσο κι αν η δουλειά στράβωνε, όσο κι αν τα ανήσυχα πρόσωπα αυξάνονταν γύρω μου, ήμουν σίγουρος ότι αρκούσε ένα μόνο ξέσπασμα για να μην χαθεί το ματς. Τελικά, έγινε μισό ξέσπασμα και το ματς χάθηκε…
Ο Ολυμπιακός ηττήθηκε διότι ήταν ΤΡΑΓΙΚΟΣ μετά το πρώτο δεκάλεπτο. Συνολικά και ατομικά. Καμία συγκέντρωση στην άμυνα, καμία λογική στην επίθεση. Χωρίς σωστές συνεργασίες, χωρίς καθαρό μυαλό, χωρίς ψυχολογική προετοιμασία για τέτοιο παιχνίδι. Άλλο η κανονική διάρκεια, άλλο το κύπελλο και άλλο οι τελικοί του πρωταθλήματος. Ειδικά από τη στιγμή που ο συγκεκριμένος τίτλος έχει να φανεί στο λιμάνι από την προηγούμενη… χιλιετία.
Ήταν από πριν δεδομένο, ότι το μεγαλύτερο στοίχημα για τους ερυθρόλευκους θα είχε να κάνει με τη διαχείριση του αγώνα σε περίπτωση που αυτός δεν εξελισσόταν επιθυμητά. Όπως είχαμε πει, άλλωστε, ο Ολυμπιακός δεν είχε απέναντί του μόνο τον Παναθηναϊκό, αλλά και το παρελθόν του. Δυστυχώς, νίκησαν τα φαντάσματα…
Μόλις οι πράσινοι έκαναν ένα απλό και φυσιολογικότατο για ντέρμπι προσπέρασμα, ξύπνησαν όλοι οι κόκκινοι εφιάλτες που στοιχειώνουν το λιμάνι 13 χρόνια τώρα. Οι ερυθρόλευκοι έπαθαν κρίση πανικού, έχασαν το μυαλό τους, τα έβαλαν με τη διαιτησία, η νευρικότητα μεταφέρθηκε στην εξέδρα και το παιχνίδι έγινε βούτυρο στο ψωμί του Ομπράντοβιτς και των παικτών του.
Πέταξε στα σκουπίδια το μισό δεύτερο ημίχρονο ο Ολυμπιακός, επειδή προσπαθούσε με μπάσκετ απελπισίας να καλύψει την… φοβερή διαφορά των 5 πόντων που διατηρούσε ο Παναθηναϊκός. Όπως αποδείχτηκε ήταν θέμα ενός λεπτού να επιστρέψει (και μάλιστα από το -7), αλλά όταν έχεις απολέσει κάθε ίχνος συγκέντρωσης και ορθολογισμού και παίζεις από το 25’ σαν να είσαι στο 39’, δεν μπορείς να ελπίζεις βάσιμα.
Άμυνα αστεία και φοβισμένη, με σχεδόν μοναδικό μέλημά της ήταν να μην σουτάρει τρίποντο ο Διαμαντίδης. Μέσα στη ρακέτα ας αλώνιζε, κανένα πρόβλημα... Σχεδόν ελεύθερες όλες του οι προσπάθειες ενώ όποτε έβγαινε βοήθεια, οι αλληλοκαλύψεις στην πάσα του ήταν για κλάματα. Έτσι απλά λοιπόν, ήρθαν 21 πόντοι και 9 ασίστ από τον ίδιο και άλλοι 27 από Μάριτς και Μπατίστ.
Ακόμη, πάντως και μ’ αυτά τα παιδικά λάθη στην αμυντική λειτουργία θα μπορούσε εύκολα να κερδηθεί το παιχνίδι αν υπήρχε ο στοιχειώδης ορθολογισμός στην επίθεση. Τι πουλήματα ήταν αυτά; Πόσα χαμένα λέι απ; Πόσα χαμένα αμαρκάριστα σουτάκια από το ύψος του χάι πόστ; Πόσα αψυχολόγητα τρίποντα, αλλά και πόσα εντελώς ελεύθερα που βρήκαν σίδερο; Ε, όταν κάνεις αμυντικά εγκλήματα, όταν δεν μπορείς να τελειώσεις εύκολες φάσεις κι όταν χάνεις και τα ριμπάουντ πώς θες να νικήσεις…
Το πρωτάθλημα φυσικά και δεν τελείωσε. Αρκεί κάποιοι να ξυπνήσουν εγκαίρως και την Κυριακή να πάρουν πίσω το πλεονέκτημα. Αυτοί που αυτοκτόνησαν στο ΣΕΦ ας βρουν τρόπο να αναστηθούν στο ΟΑΚΑ. Όχι γιατί μπορούν, αλλά γιατί χρωστάνε πολλά! Και το «μαγαζί» άλλο βερεσέ δεν σηκώνει…
ΥΓ1. Ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί η διαιτησία στην Ελλάδα είναι να μην της επιτρέπεις να παίξει ρόλο στο αποτέλεσμα. Από τη στιγμή που είχες τυλίξει τη θηλιά στο λαιμό και είχες αποφασίσει να αυτοκτονήσεις, δεν μπορείς να διαμαρτύρεσαι επειδή κάποιος κλώτσησε το σκαμνάκι...
ΥΓ 2. Άψογος σε όλα ο κόσμος, άντε να δούμε και τη συνέχεια. Κυριακή κοντή γιορτή…
Πηγή: katimagiko.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις