Ο Θανάσης Ασπρούλιας γράφει για την αξία μιας απέλπιδας προσπάθειας και το ...δώρο του Παναθηναϊκού στον Ολυμπιακό.
Aναλυτικά το άρθρο του:
Στον αθλητισμό, όπως τον έχω μάθει εγώ τουλάχιστον, η ανωτερότητα πρέπει να επιβραβεύεται… Όχι, στο ΣΕΦ ο Ολυμπιακός δεν ήταν καλύτερος… Επί 35 λεπτά είχε υποστεί την απόλυτη αιχμαλωσία και ο Παναθηναϊκός έδειχνε ικανότατος να καθαρίσει την μπουγάδα πολύ νωρίς. Οι αγώνες όμως, δεν ολοκληρώνονται στα 35 λεπτά αλλά στα 40’. Και ο Ολυμπιακός στα τελευταία πέντε λεπτά, στο κρίσιμο διάστημα, αυτό που καθορίζει τους νικητές, ήταν σαφώς ανώτερος από τους Πράσινους. Επίσης για να αποδίδουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, αν ο Παναθηναϊκός είχε κερδίσει (όπως το έχει κάνει πολλές φορές εδώ που τα λέμε) με τον 12ο και τον…13ο παίκτη, όλοι θα υποκλινόμασταν στο μεγαλείο του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Δικαίως… Αυτή τη φορά το έκανε ο Ολυμπιακός. Με τον Πελεκάνο και τον Πρίντεζη! Chapeau, λοιπόν, στους «ερυθρόλευκους» για τη μεγάλη ανατροπή και τη νίκη τους και προχωράμε…
Δεν τίθεται καμία αμφιβολία ότι ο Ολυμπιακός πήρε πανάξια νίκη. Στη δική μου αντίληψη όμως, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι «ερυθρόλευκοι» επικράτησαν δικαιότατα σε ένα ματς το οποίο ο Παναθηναϊκός πρόσφερε απλόχερα στον αντίπαλό του με την έλλειψη συγκέντρωσης που επέδειξε στα τελευταία πέντε λεπτά. Με λίγα λόγια, ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να κάνει ο Παναθηναϊκός στον αιώνιο αντίπαλό του.
Όλοι συμφώνησαν αμέσως μετά τη λήξη του τρίτου τελικού ότι η ομάδα του Ίβκοβιτς πήρε μια νίκη με τον ίδιο, πανομοιότυπο τρόπο, που το έκανε ο Παναθηναϊκός στο δεύτερο… Και ίσως στον πρώτο, όπου ανέδειξε νέα πρόσωπα και βρήκε πρωταγωνιστές στον Τέπιτς και τον Καϊμακόγλου.
Τακτικά, λοιπόν, ο Ολυμπιακός αποφάσισε να κερδίσει το ματς από την άμυνα κι όχι από την επίθεση… Να χρησιμοποιήσει, όχι τον καλύτερο, αλλά ίσως τον πιο χρήσιμο παίκτη που διαθέτει στην πεντάδα του, τον Τζαμόν Γκόρντον και να δώσει εμπιστοσύνης σε δύο παιδιά που θα έμπαιναν στο γήπεδο για να καταθέσουν ό,τι έχουν και δεν έχουν για την ομάδα τους, τον Πρίντεζη και τον Πελεκάνο. Επί της ουσίας, ο Ολυμπιακός έστρεψε το παιχνίδι στο αμυντικό κομμάτι και στην επίθεση επέπλευσε από τα τέσσερα τρίποντα των δύο παικτών που προαναφέραμε. Υπάρχει όμως μια διαφορά που διακρίνω σε σχέση με τον Παναθηναϊκό… Η κίνηση του Ντούντα, βλέποντας τον Παναθηναϊκό να παίζει επί 25 λεπτά καλύτερα και να καθαρίζει το ματς (από το 10' μέχρι το 35'), έμοιαζε περισσότερο με απονενοημένο διάβημα και λιγότερο με επιλογή. Διότι πολύ απλά, ο Ντούντα δεν έχει δείξει ποτέ ότι πραγματικά εμπιστεύεται τους συγκεκριμένους παίκτες και τους υπολογίζει στο rotation. Στο ΣΕΦ (γνώμη μου είναι ότι) τους έριξε στη μάχη, διότι ήταν το ένα και μοναδικό πράγμα που δεν είχε κάνει, που δεν είχε δοκιμάσει σε ένα ματς που με μαθηματική ακρίβεια όδευε προς ήττα.
Ακόμα κι έτσι πάντως, ο Παναθηναϊκός μπορούσε να κερδίσει κι αν τελικά ηττήθηκε, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο ίδιος το επέτρεψε. Τα λάθη που έκανε στο τελευταίο πεντάλεπτο, έχω την αίσθηση ότι δεν ήταν προϊόν της ερυθρόλευκης πίεσης, αλλά του δικού του αποπροσανατολισμού. Με αποκορύφωμα τη φάση που ο Διαμαντίδης πετάει την μπάλα στα πουλιά, ενώ ο Μπατίστ είναι μόνος του κάτω από το καλάθι περιμένοντας να καρφώσει, αλλά και τις διαδοχικές περιπτώσεις που ο Διαμαντίδης επέλεξε να εκτελέσει σαν πελαργός έχοντας μπροστά του τον Μπουρούση, τον οποίο επιχείρησε να προσπεράσει ανεπιτυχώς αρκετές φορές. Κατηγορίες φυσικά και δεν προσάπτουμε σε κανέναν, αλίμονο, αλλά σε αντίστοιχες περιπτώσεις μις ματς, ο Παναθηναϊκός έχει πάντα λύσεις κι επιλογές. Αυτή τη φορά, μάλλον λόγω κούρασης του Μήτσου, δεν είχε. Και γενικώς στο τελευταίο δεκάλεπτο ήταν κακός. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Νίκολας και ο Διαμαντίδης στην επανάληψη είχαν τα 9 από τα 12 λάθη της ομάδας τους, η οποία στο πρώτο –εκπληκτικό– εικοσάλεπτο είχε μόλις 4 και κατέληξε τελικά με 16!!! Τα περισσότερα εκ των οποίων ήταν παιδαριώδη. Για να μην αναφέρουμε για τον εντυπωσιακό Καλάθη, που τελείωσε στο 20’ με 5 ασίστ, όσες είχε και στο τέλος του ματς.
Η ουσία είναι ότι ο Ολυμπιακός έκανε το 2-1, πήρε βαθιά ανάσα στη σειρά και πλέον θα ανέβει στο ΟΑΚΑ για έναν αγώνα όπου ξεχωρίζουν οι άντρες από τα παιδιά. Τα πράγματα δεν θα είναι καθόλου εύκολα πάντως. Θα έχουμε πολλά να λέμε τις επόμενες ημέρες…
ΥΓ1. Αν περιμένετε να αναφερθώ στη διαιτησία, κακώς περιμένετε… Δεν με αφορά και θεωρώ ότι οι τρεις διαιτητές ήταν εξαιρετικοί στο ΣΕΦ. Όπως επίσης θα λέω ότι στο ΟΑΚΑ ουδόλως επηρέασαν το παιχνίδι…
ΥΓ2. Αν ήμουν παίκτης, θα είχαν σηκωθεί να φύγω από το ΣΕΦ (κι αντίστοιχα από το ΟΑΚΑ φυσικά) αν οι ανεγκέφαλοι με ανάγκαζαν να ποτίσω τα πνευμόνια μου με καπνούς από κροτίδες-βόμβες. Η κατάσταση ήταν ανυπόφορη. Και πολλές φορές σκέφτομαι ότι και οι παίκτες έχουν καταντήσει να είναι έρμαια των λιγοστών κάφρων που δρουν ανεξέλεγκτα χωρίς να τους πειράζει κανείς. Αν τους αρέσει να παίζουν σε τέτοιες συνθήκες, κάνοντας πραγματικό κακό στην υγεία τους, αναπνέοντας, με ανοιχτά πνευμόνια, τη βρομιά και την αηδία των καπνών, εμένα μου περισσεύει. Και ίσως είναι η μοναδική πραγματική δικαιολογία για να τα βροντήξουν και να φύγουν.
ΥΓ3. Το γεγονός ότι ούτε ο Ομπράντοβιτς ούτε οι παίκτες επικαλέστηκαν τη διαιτησία, είναι απόδειξη του ότι πρωταθλητής Ευρώπης δεν γίνεσαι μόνο λόγω των πράξεών σου στο παρκέ, αλλά κυρίως λόγω της νοοτροπίας σου.
Πηγή: leoforos.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις