Ο Γιώργος Κογκαλίδης γράφει στο SportDog για την απόφαση-τερατούργημα που έλαβε χώρα στη Κηφισιά και υποδηλώνει ασέβεια προς ομάδες, παίκτες, οπαδούς και μπάσκετ.
Αν θέλουμε να είμαστε σύμφωνοι με το… γράμμα του νόμου, κανονικά δεν έπρεπε να γράψω λέξη για το Κηφισιά - Λαύριο, αφού δεν ανήκα (οργανικά) στο site τη στιγμή που αρχικά έγινε το παιχνίδι. Άρα, δεδομένου ότι έπρεπε να εξελιχθούν τα τελευταία 27.5'' σαν να μην πέρασε μια μέρα, σαν να σταμάτησε ο χρόνος, δεν νομιμοποιούμαι να σχολιάσω… Όχι από εδώ!
Πάμε στην ουσία: Όλοι εμείς που ασχολούμαστε με το μπάσκετ, αυτοί που είχαμε χαρακτηριστεί ως "μασόνοι", νιώθουμε ιδιαίτερη ικανοποίηση οσάκις ακούμε "το μπάσκετ είναι δίκαιο σπορ". Χαιρόμαστε που το επίπεδό μας, σε σχέση με το επίπεδο του ελληνικού ποδοσφαίρου, είναι διαφορετικό. Απολαμβάνουμε το γεγονός ότι το πρωτάθλημά μας είναι αξιόπιστο (λάθη γίνονται), τη στιγμή που απέναντι αμφισβητούν ακόμα και το σφύριγμα της σέντρας…
Αυτή η παρωδία, αυτό το αθλητικό έκτρωμα, αυτή η εφεύρεση (διεκδικεί Νόμπελ, Όσκαρ, Χρυσό Βατόμουρο και όποια άλλη διάκριση υπάρχει) του ΑΣΕΑΔ, δεν αποδίδει δικαιοσύνη. Το αντίθετο, αφήνει μια σκιά να πλανάται πάνω από το πρωτάθλημα, γιατί σκεφτείτε από αυτό το αποτέλεσμα -έτσι όπως εντέλει διαμορφώθηκε- να υποβιβαστεί το Λαύριο…
Όσοι με τον έναν ή άλλον τρόπο ασχολούνται με το μπάσκετ, οφείλουν να γνωρίζουν το σπορ. Δεν μπορεί γιατρός (έχει συμβεί) να χορηγήσει φάρμακα σε αθλητή για να περάσει το κρυολόγημά του, που όμως περιέχουν συστατικά "απαγορευμένα" από τη WADA. Έτσι δεν μπορεί να δικάζουν Αθλητικοί Δικαστές που δεν γνωρίζουν αθλητισμό.
Θεώρησαν ότι το αποτέλεσμα του αγώνα ήταν χαλκευμένο; Να επαναληφθεί ο αγώνας εξ αρχής. Να κερδίσει στα χαρτιά η Κηφισιά. Να τιμωρηθούν δια βίου οι διαιτητές, η γραμματεία, ο συνάδελφος που μετέδιδε το ματς. Όμως να είναι μια απόφαση που να μην παίζει μπουνιές με τη λογική μας. Να είναι μια απόφαση αποδεκτή, που δεν προκαλεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα, που να μη δημιουργεί δεδικασμένο.
Η ζημιά που προκάλεσε η… διόρθωση του λάθους ήταν μεγαλύτερη από το ίδιο το λάθος. Γιατί ποτέ με ένα λάθος (άγραφος νόμος του αθλήματος) δεν διορθώνεις ένα προηγούμενο. Κι η εικόνα που βγήκε από το Ζηρίνειο, είναι εικόνα που θέλουμε γρήγορα να ξεχάσουμε, να διαγράψουμε από τη μνήμη μας. Μαζί, θα πρότεινα και τη διαγραφή όσων δημιούργησαν αυτό το τερατούργημα (εννοώ τα μέλη του ΑΣΕΑΔ), αλλά φαντάζομαι πως δεν γίνεται δια βοής τέτοιου είδους αλλαγή.
Σημαντικότερο από μια νίκη της Κηφισιάς ή του Λαυρίου, είναι η αξιοπιστία του αθλήματος και η επικυριαρχία της λογικής. Η μετακίνηση παικτών για να… παίξουν 27.5 δευτερόλεπτα, υποδηλώνει όχι μόνο άγνοια περί των σπορ, αλλά και ασέβεια προς ομάδες, παίκτες, φιλάθλους, το άθλημα το ίδιο. Κι ο ευσεβής πόθος κάθε ατόμου που μετέχει στην κοινωνία, είναι οι θεσμοί να μη δείχνουν ασέβεια προς τον πολίτη.
Αντί επιλόγου: Πριν από χρόνια (2007) ένα πρωτάθλημα κρίθηκε από τον λάθος μη καταλογισμό ενός φάουλ του Δημήτρη Διαμαντίδη στον Σκούνι Πεν. Το περιβόητο, πλέον, non call του Πηλοΐδη. Λάθος (μη) απόφαση.
Η γη εξακολουθεί να γυρίζει, ο Τάσος Πηλοΐδης παραμένει ένας εκ των κορυφαίων Ελλήνων διαιτητών (και κάθε χρόνο γίνεται καλύτερος), οι δυο "αιώνιοι" συνεχίζουν να παλεύουν κάθε χρόνο για τα πρωτεία, να συλλέγουν τίτλους, να ανταγωνίζονται.
Φανταστείτε να είχε πάρει ανάλογη απόφαση το τότε ΑΣΕΑΔ. Ακόμα στην καταμέτρηση… ζημιών θα ήμασταν, ακόμα θα μετρούσαμε ανοιγμένα κεφάλια. Το λάθος είναι μέσα στο παιχνίδι, ως έναν βαθμό είναι αποδεκτό. Το να επιχειρήσουμε την κλίση του "κάνω λάθος" σε όλους τους χρόνους, δεν βοηθά…
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις