Η νίκη στην Κροατία ήρθε εύκολα και πειστικά, όχι διότι ο αντίπαλος ήταν χαμηλής δυναμικότητας, αλλά κυρίως διότι ο Παναθηναϊκός έπαιξε σαν Παναθηναϊκός: σαν μεγάλη και όχι χαμηλοτάβανη ομάδα.
Γύρισε ο διακόπτης μετά την ήττα στο ΣΕΦ, την απαξίωση και τις κουβέντες – φήμες – απαίτηση να φύγουν οι μισοί παίκτες και να έρθουν άλλοι; Δεν ξέρω αν γύρισε ο διακόπτης, αν μιλάει πλέον ο εγωισμός των παικτών του Παναθηναϊκού, αν ένιωσαν κάποιοι ότι δεν έχουν δώσει όλα αυτά που μπορούν, αν θέλουν έστω και τώρα να «σώσουν» το συμβόλαιό τους ή αν αρχίζει και βγαίνει λίγο παραπάνω, λίγο καλύτερα, λίγο πιο πειστικά, η δουλειά του Τζόρτζεβιτς.
Αυτό που ξέρω με σιγουριά, είναι πως όλοι είναι ακόμα εδώ: ο «αμπάσκετος Καλάθης που δεν ξέρει να σουτάρει», ο «Αργούλιτσα», ο «ελευθέρας βοσκής» Φελντέιν, ο «παλαίμαχος» Πάβλοβιτς, ο τίμιος πλην «φτωχός» Κούζμιτς. Και όλοι κάνουν κάτι καλύτερο στα τελευταία ματς απ” ό,τι έκαναν σε αρκετά προηγούμενα και μαζί με τον Φώτση, τον Γκιστ, τον Διαμαντίδη και τα άλλα παιδιά, έφεραν ένα επιβλητικό και ξεκούραστο διπλό από την Κροατία.
Σκεφτόμουν να γράψω «εντάξει, δεν σκότωσε και κανένα θηρίο ο Παναθηναϊκός». Το έχω ξαναγράψει μετά από νίκες φέτος, που δεν ήρθαν κόντρα σε μεγαθήρια και παραδοσιακές δυνάμεις του μπάσκετ. Από την άλλη όμως σκέφτηκα, ότι η φετινή Ευρωλίγκα ουσιαστικά δεν έχει μεγαθήρια, έχει μερικές ομάδες που δείχνουν ένα κλικ πάνω από τις άλλες, αλλά καμία που να δείχνει ανίκητη. Κι από την άλλη ο Παναθηναϊκός, έχει χάσει φέτος – κυρίως εκτός έδρας – από ομάδες που φαίνονταν του χεριού του (τρεις φορές π.χ. από τη Λοκομοτίβ), ενώ έχασε και από «κάποια» Ζιελόνα Γκόρα.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Διότι κάθε νίκη σε αυτή τη φάση είναι χρήσιμη, είναι αγχολυτική, προσθέτει μια τζούρα αυτοπεποίθησης και κάνει τα πόδια και τα χέρια πιο χαλαρά – ειδικά οι εκτός έδρας νίκες, που έλειπαν αρκετά από το μενού. Και επιπλέον, κάθε νίκη που βελτιώνει τη βαθμολογική θέση του Παναθηναϊκού, τον φέρνει πιο ψηλά στο τέλος του πρώτου γύρου και όλα μπορεί να είναι λίγο καλύτερα στο ξεκίνημα του δεύτερου, εκεί όπου θα δούμε και νέους παίκτες στο παρκέ.
Σε ό,τι έχει να κάνει με τους παίκτες, φαντάζομαι ότι αυτοί που κράζουν ολημερίς κι οληνυκτίς μπασκετικές προσωπικότητες σαν τον Καλάθη και τον Ραντούλιτσα, πρέπει να ντρέπονται λιγάκι (και) σήμερα. Ο Νικ, με double-double σε πόντους και ασίστ, προφανώς δεν ξέχασε το μπάσκετ, προφανώς δεν έπαιξε με βύσμα στο ΝΒΑ, προφανώς δεν είναι «απάτη» και «υπερτιμημένος». Ναι, δεν είναι και ο Στεφ Κάρι στο σουτ, αλλά έχει αξιοπρεπή ποσοστά και μπορεί να οργανώσει το παιχνίδι ενδεχομένως όπως κανείς άλλος στην Ευρωλίγκα, με δυο προϋποθέσεις: να έχει βοήθεια γύρω του για να μην σκάσει κάποια στιγμή και να είναι υγιής.
Το δεύτερο υπάρχει, το πρώτο θα γίνει ακόμα πιο σωστά όταν θα ενταχθεί και ο Χέινς στο rotation. Όσο για τον Ραντούλιτσα, αυτό το συγκεκριμένο ματς με την Τσεντεβίτα, έδειξε περίτρανα δυο πράγματα: ότι αν τον ταϊσεις σωστά, μπορεί να σου κάνει όργια μέσα σε ελάχιστα λεπτά. Και δεύτερον, αν λειτουργεί σωστά η πράσινη περιφέρεια και δεν σπάει τα καλάθια, αν με άλλα λόγια η άμυνα του αντιπάλου δεν μπορεί να «διπλώνει» πάνω στον Σέρβο και αναγκάζεται να τον παίζει ένας – με – έναν διότι πρέπει να καλύψει και το περιφερειακό σουτ του Παναθηναϊκού, ο Ραντούλιτσα δεν έχει αντίπαλο. Έγιναν και τα δυο ολόσωστα στην Κροατία, ο Ραντούλιτσα τα έβαζε από κοντά και οι περιφερειακοί από μακριά και όλα έγιναν απλά από την αρχή.
Σημαντικό κι αυτό: ο Παναθηναικός δεν κλώτσησε ένα δεκάλεπτο ή ένα ημίχρονο, δεν έδωσε δικαιώματα, δεν βρέθηκε να κυνηγάει. Πήρε κεφάλι από το ξεκίνημα, το διεύρυνε, το διαχειρίστηκε, δεν χαλάρωσε, δεν τα φόρτωσε στον κόκορα και κάπως έτσι οι 20 πόντοι της διαφοράς ήταν η μοιραία και λογική εξέλιξη.
Πηγή: sportit.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις