Αυτό ήταν που σκέφτηκε ο Ντρού Νίκολας μόλις είδε τον Δημήτρη Διαμαντίδη να αποχωρεί τραυματίας από το παρκέ του ΟΑΚΑ, όπως εκμυστηρεύτηκε στο pao-bc.blog.
Αναλυτικά όσα έγραψε:
«Hi to all of you…
Σας γράφω ώρες μετά την απονομή του τίτλου του πρωταθλητή στον Παναθηναϊκό... Και πρέπει αν πω ότι είναι ένας τίτλος που πραγματικά απόλαυσα και ευχαριστήθηκα σε ό,τι αφορά το μπάσκετ. Ήταν μια δύσκολη χρονιά. Πολύ-πολύ δύσκολη χρονιά, αλλά το τέλος της ήταν και πάλι γλυκό.
Ήταν μία από αυτές τις περίεργες χρονιές, όπου ξαφνικά βρίσκεις ένα πολύ ισχυρό κίνητρο. Όλη αυτή η συζήτηση που έγινε για το ρόστερ μας, όλη αυτή η αμφισβήτηση στο πρόσωπό μας, έθιξε τον εγωισμό μας. Κανένας δεν πίστευε σε εμάς, κανένας δεν πίστευε ότι θα καταφέρναμε να κάνουμε όλα όσα τελικά κάναμε. Αλλά κάπως βρήκαμε τον τρόπο να κάνουμε αυτό που θέλαμε. Προσωπικά, πιστεύω ότι ίσως το... χαμηλότερο σημείο ήταν όταν βρεθήκαμε στη δεύτερη θέση στο TΟΡ 16 και θα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε με μειονέκτημα έδρας την Μπαρτσελόνα. Όλοι σκέφτηκαν -και μην πείτε τώρα ψέματα!- "αυτό είναι... μέχρι εδώ ήταν η Ευρωλίγκα". Δόξα το Θεό, είχαμε διαφορετική άποψη. Στο μυαλό μου, στο μυαλό των συμπαικτών μου, στο μυαλό των προπονητών μας τα πράγματα δεν ήταν ποτέ έτσι. Είχαμε τις πιθανότητές μας. Και το αποδείξαμε. Πάντα σκεφτόμαστε έτσι. Πιστεύουμε στην ομάδα μας, πιστεύουμε ο ένας στον άλλον. Πάντα!
Η ίδια ιστορία επαναλήφθηκε με τους τελικούς να πλησιάζουν. Ακόμη κι εγώ άκουγα γι' αυτό το 3-0. ΟΚ... 3-0... Αλλά στην κανονική περίοδο και στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος, με τους αγώνες να κρίνονται στο ένα καλάθι, στο ένα ριμπάουντ, στο ένα κλέψιμο, με τον νικητή να κρίνεται στο τελευταίο δίλεπτο. Ήταν κάτι που συνεχίστηκε και στα playoffs. Η νίκη στον πρώτο αγώνα ήταν το "κλειδί" που άνοιξε την πόρτα για όλα. Τους "κλέψαμε" κάτι με αυτή τη νίκη. Το συνειδητοποιήσαμε όλοι ότι είχαμε μια μεγάλη ευκαιρία μπροστά μας. Και μετά το 1-2, μετά την ήττα στο ΣΕΦ, το ίδιο σκεφτόμασταν. Είχαμε χάσει εκεί, αλλά και πάλι η κατάσταση ήταν ιδανική για εμάς. Αν κάποιος μου έλεγε ότι θα διεκδικούσαμε τον τίτλο στο σπίτι μας, θα το δεχόμουν ως συνθήκη, ανά πάσα στιγμή. Όλοι συμφωνούν σ' αυτό. Είχαμε 40, ΟΚ, 45 λεπτά, όπως εξελίχθηκε ο αγώνας, να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα στο σπίτι μας. Τέλεια! Ή σχεδόν τέλεια, αφού με το "καλημέρα" τραυματίστηκε ο Διαμαντίδης.
Τον είδα να κουτσαίνει και σκέφτηκα "Oh boy... Oh boy... Here we go again...". Ήταν λίγο ειρωνικό στο μυαλό μου. Ένιωσα πολύ άσχημα, γιατί κανείς δεν θα ήθελε ποτέ να τραυματιστεί ο "Μήτσος". Την ίδια στιγμή σκέφτηκα και κάτι άλλο: Όλοι ξέρουμε τι έχει κάνει για εμάς φέτος όλη τη χρονιά. Ήταν ο ηγέτης μας, ήταν αυτός που μας οδήγησε σε σημαντικές νίκες. Λοιπόν, ήταν η ώρα να δώσουμε κι εμείς κάτι σ' αυτόν. Ήταν εξαιρετικός όλη τη χρονιά κι ήταν η ευκαιρία μας να του ανταποδώσουμε τη χάρη. Ακόμη κι αν ήταν για έναν αγώνα.
Όλοι προσπάθησαν κι ιδιαίτερα ο Νικ. Ήταν δύσκολα γι' αυτόν πέρυσι, ήταν δύσκολα τον πρώτο καιρό φέτος, αλλά δουλεύει πολύ σκληρά. Είναι νέος και μόνο καλύτερος μπορεί να γίνει. Τους τελευταίους μήνες είχατε όλοι τη δυνατότητα να δείτε τις δυνατότητες που έχει, αυτό που βλέπαμε εμείς στις προπονήσεις. Και δεν ήταν ο μόνος. Ο Φώτσης σχεδόν μου... έκλεψε τη δουλειά. Κι ήταν τέλειος σε αυτό που έκανε! Κυριολεκτικά τέλειος! Ξέρετε, κάτι συνέβη στην πόρτα του σπιτιού του την ημέρα του αγώνα και κατά κάποιο τρόπο κλειδώθηκε μέσα. Του είπα πως, αν αυτό τον κάνει να παίζει, θα πηγαίνω εγώ ο ίδιος και θα τον κλειδώνω πριν από κάθε καθοριστικό αγώνα!
Όσο για μένα... Ξέρω ότι προσπάθησα... Κάθε φορά που βγαίνω στο γήπεδο το μόνο που θέλω να κάνω είναι το καλύτερο γι' αυτή την ομάδα. Είχα όλους αυτούς τους τραυματισμούς όλη τη χρονιά που δεν μου επέτρεψαν να βρω το ρυθμό μου, αλλά έπρεπε να βρω τρόπο να το ξεπεράσω και να βοηθήσω. Νιώθω κομμάτι αυτής της ομάδας. Όλα τα καλά που έλεγα πέρυσι, τα λέω και φέτος. Μόνο ένα αλλάζει κάπως: ότι φέτος ένιωσα περισσότερο αυτή την αντιπαλότητα ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό. Ήταν λίγο πιο έντονη. Ευχαριστώ το Θεό που τα τελευταία χρόνια και τα τρία που εγώ έχω ζήσει εμείς είμαστε οι νικητές κι ελπίζω να παραμείνουν έτσι τα πράγματα.
Θα ήθελα να πω και κάτι ακόμη. Είναι πραγματικά εκπληκτικό να παίζεις μπροστά σε 25.000 κόσμο που σε στηρίζει, φωνάζει για σένα, ενισχύει την προσπάθειά σου στη διάρκεια όλου του αγώνα. Αλλά, πραγματικά δεν έχω λόγια για όσα έγιναν στο τέλος. Κάτι στέρησε από εμάς όλη αυτή η κατάσταση. Πήγαμε στα αποδυτήρια και δε θέλαμε καν να πανηγυρίσουμε. Δεν είναι ο σωστός τρόπος να φέρεσαι αυτός. Δεν μιλάω για όλους σας... Το ξέρω αυτό. Αλλά την ίδια στιγμή να μπουν μέσα κάποιοι, να κυνηγούν τους παίκτες του Ολυμπιακού είναι κάτι που δεν έπρεπε να γίνει. Ήταν μία πραγματικά άσχημη κατάσταση. Δεν είναι σωστό. Ξέρω ότι σίγουρα δεν θα ήθελα να συμβεί σε μένα και νιώθω πραγματικά άσχημα για τους παίκτες του Ολυμπιακού. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια.
Εδώ κάπου σας αφήνω... Κρατάω τους δύο τίτλους της χρονιάς, κρατάω στο μυαλό μου ότι ο Παναθηναϊκός είναι πρωταθλητής Ευρώπης κι Ελλάδος. Κι ετοιμάζομαι για διακοπές. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο ανάγκη τις έχω. Νομίζω ότι κανείς άλλος στην ομάδα δεν τις θέλει περισσότερο. Ίσως κάποιοι να είναι στο ίδιο επίπεδο με μένα στο θέμα αυτό, αλλά πάνω από μένα κανείς!
Να είστε καλά όλοι και θα μιλήσουμε ξανά...».
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις