Το μπάσκετ είναι και θέμα... γούστου. Μπορεί σε κάποιον να μην αρέσει ο Γκάλης, σε άλλον ο Διαμαντίδης, ο Γιαννάκης να του ξινίζει, ο Παπαλουκάς να του βρωμάει. Είναι σαν την... κολοκυθόπιτα. Περί ορέξεως. Είπαμε agent provocateur.
Ο Τάσος Μαγουλάς συγκρίνει το δίδυμο Γκάλη - Γιαννάκη με τους Διαμαντίδη - Παπαλουκά:
Το αφιέρωμα του Contra.gr δεν έχει ανάγκη καμίας προσθήκης και καμίας ανάλυσης. Μόνο ένα σύντομο σχόλιο επειδή είναι ωραίο ότι στην Ελλάδα μπαίνουμε σε λογική συγκρίσεων. Συγκρίσεις οι οποίες δεν είναι καθόλου άτοπες και παραμένουν πολύ γόνιμες. Α, είναι και προβοκατόρικες.
Εδώ και μία πενταετία, με την δεύτερη χρυσή εποχή της εθνικής μας τέθηκαν θέματα σύγκρισης του διδύμου Γκάλη-Γιαννάκη με αυτό του Διαμαντίδη με τον Παπαλουκά. Ωραίο δύο εναντίον δύο. Ενθυμούμενοι, κουράζει λίγο παιδιά ας το πάμε ανά πενταετία πια, το έπος του '87 που άλλαξε για πάντα τον αθλητισμό στην Ελλάδα, οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες.
Ποιοι είναι καλύτεροι; Άλλο μπάσκετ τότε, άλλο τώρα. Σύμφωνοι, όμως σύγκριση μπορεί να γίνει με μία απλή αναγωγή με δύο παραμέτρους: Καταρχάς με βάση τους αριθμούς κι εν συνεχεία με γνώμονα την κόντρα τους με τους καλύτερους της εποχής τους.
Στο πρώτο σκέλος δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Γκάλης και Γιαννάκης, με την στατιστική να βρίσκεται στην Ευρώπη σε νηπιακό στάδιο ολοκλήρωσαν την τεράστια διαδρομή τους με αριθμούς άπιαστους. Ο πρώτος είχε 30,5 πόντους ανά αγώνα και ο δεύτερος, ένα παιχνίδι καθίστε να δείτε ένα οποιοδήποτε παιχνίδι και μετρήστε, σημείωνε 15 πόντους ανά αγώνα και διψήφιο αριθμό σε ασίστ οι οποίες δυστυχώς δεν αποτυπώνονται στο χαρτί.
Η κορυφαία στιγμή των Γκάλη-Γιαννάκη
Αν θέσουμε ζήτημα με βάση τους αριθμούς ο Διαμαντίδης με τον Παπαλουκά ολοκληρώνουν τη διαδρομή τους με νούμερα μέτρια. Επειδή γενικώς υπάρχει ευαίσθητος κόσμος, αναφερόμαστε σε ψυχρή αποτύπωση αριθμών όχι στην ομαδική παρουσία, την τεράστια προσφορά σε άλλες παραμέτρους ενός αγώνα.
Ο Παπαλουκάς έχει 7,3 πόντους και ο Διαμαντίδης 6,1. Δυστυχώς δεν υπάρχουν στην επίσημη ιστοσελίδα της ομοσπονδίας οι αριθμοί τους σε ασίστ ή κλεψίματα. Ο πρόχειρος υπολογισμός δεν δίνει τεράστιους αριθμούς στους δύο της εποχής μας. Μην είμαστε πλεονέκτες. Περιλαμβάνονται πιο σημαντικά πράγματα όπως όλες οι δηλώσεις Βασιλακόπουλου την τελευταία 30ετία. Και είναι πολλές. Μόνο ο Φιντέλ μιλούσε περισσότερο. Σειρούλες οι δυο τους. Παρένθεση με διάθεση για χιούμορ.
Επειδή οι αριθμοί τίθενται πάντα σε συνάρτηση με την ομάδα, με το στυλ μπάσκετ αποτελούν πάντα ένα καλό όπλο αλλοίωσης της πραγματικότητας. Υπάρχει όμως αδιάψευστος μάρτυρας που αφορά στην κόντρα με τους καλύτερους της κάθε εποχής. Ο Γκάλης και ο Γιαννάκης(με την ομάδα τους για να μην ξεχνιώμαστε) έπαιξαν με τους καλύτερους το 1987 και τους νίκησαν. ΌΛΟΥΣ. Νίκησαν τον Ντράζεν, την ενωμένη Γιουγκοσλαβία, την πανίσχυρη Σοβιετική Ένωση. Επειδή μάλιστα έλειπε το 1987 ο Σαμπόνις, του έκαναν ένα γραμμάτιο και το πλήρωσε ο Λιθουανός μετά από δύο χρόνια σε ουδέτερο έδαφος.
Η χρυσή εθνική μας των 00ς κόντρα στους καλύτερους της εποχής της, τους Ισπανούς δεν νίκησε ποτέ. Εδώ μπαίνει αστερίσκος για το μεγαλύτερο παιχνίδι που έκανε ποτέ εθνική, το 2006 κόντρα στους Αμερικανούς, αλλά οι κορυφαίοι ήταν Ισπανοί και δυστυχώς δεν τους νικήσαμε ποτέ ενώ μόνο μία φορά πλησιάσαμε να τους απειλήσουμε το 2007 στην...σφαγή της Μαδρίτης. Βεβαίως και το 87 ηττηθήκαμε από τους Ισπανούς αλλά δεν ήταν οι καλύτεροι.
Υπάρχει και μία ακόμα παράμετρος όπου όμως μπλέκονται και τα...συλλογικά. Ο Γκάλης ήταν ανάμεσα στους πέντε καλύτερους Ευρωπαίους της εποχής του είτε έπαιζε με την εθνική είτε με τον Άρη. Όχι ανάμεσα στους καλύτερους που έμειναν στην Ευρώπη. Διότι ας μην γελιόμαστε, οι αστέρες της δικής μας εποχής βρίσκονται πίσω από τον Νοβίτσκι, τον Γκασόλ, τον Πάρκερ, τον Καλδερόν, τον Κιριλένκο, τον Τούρκογλου, τον Γιασικεβίτσιους. Παίκτες οι οποίοι πέτυχαν στην Ευρώπη ή πέτυχαν στο ΝΒΑ, είναι πρωταγωνιστές στους δύο κόσμους παράλληλα δε οδήγησαν τις εθνικές τους σε επιτυχίες.
Μιλάμε ΜΟΝΟ για ατομικό επίπεδο παρουσίας αφού εκεί τέθηκε θέμα σύγκρισης. Διότι η εποχή μας είχε μία πολύ καλή ομάδα, ένα σύνολο που τα έδωσε όλα κι επανέφερε το μπάσκετ στην κορυφή.
Άμεση αθλητική ενημέρωση όπου και αν βρίσκεστε μέσω του επίσημου twitter και του επίσημου facebook του contra.gr.Ξεχώρισαν άτομα λόγω του ταλέντου τους αλλά όταν θέτουμε θέμα σύγκρισης με το δίδυμο του ΄87, τότε οι παράμετροι είναι μάλλον συγκεκριμένες.
Βεβαίως όλα αυτά έχουν έναν μεγάλο αστερίσκο: το μπάσκετ είναι και θέμα...γούστου. Μπορεί σε κάποιον να μην αρέσει ο Γκάλης, σε άλλον ο Διαμαντίδης, ο Γιαννάκης να του ξινίζει, ο Παπαλουκάς να του βρωμάει. Είναι σαν την...κολοκυθόπιτα. Περί ορέξεως. Είπαμε agent provocateur.
Οι Διαμαντίδης-Παπαλουκάς στην ανατροπή με την Γαλλία
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Σε όλα αυτά οφείλουμε μία αναφορά. Ο Φάνης Χριστοδούλου δεν μπαίνει στην σύγκριση. Ταπεινή άποψη, πρόκειται για τον πληρέστερο μπασκετπολίστα όλων των εποχών στην Ελλάδα κι έναν από τους τρεις πιο πλήρεις στην ιστορία της γηραιάς ηπείρου μαζί με τον Κούκοτς και τον Κιριλένκο, τουλάχιστον από αυτούς που έχουμε εικόνα από το 1980. Παίκτες που όντως έπαιζαν σε πέντε θέσεις άμυνα κι επίθεση.
Πώς; δεν έχει τίτλους; Μα η μεγαλύτερη μαγκιά του Φάνη είναι ότι έμεινε στον Πανιώνιο και πάλεψε στα ίσια ομάδες πανίσχυρες. Εύκολο να παίρνεις τίτλους με σύνολα που κοστίζουν εκατομμύρια, είτε ευρώ είτε δραχμές.
Πηγή: contra.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις