Μέσα στην παραζάλη, από την απίστευτου κάλους σειρά εκδηλώσεων προς τιμήν του αποστρατευθέντος Δημήτρη Διαμαντίδη, έρχεται η ώρα να προσγειωθούμε στα αγωνιστικά. Πολλά καλά για τον Παναθηναϊκό κι ένα χτυπητό πρόβλημα. Μπορείς να το πεις και Τζέιμς Φελντέιν…
Γράφει ο Γιάννης Νάτου
Ο γεννημένος στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης, Δομινικανός γκαρντ, απέδειξε κατά την περσινή χρονιά πως είναι ο καλύτερος σουτέρ τριπόντου στην ομάδα. Έτσι υπέγραψε και πρόωρη επέκταση συμβολαίου, άλλωστε. Κάθε φορά που άνοιγε το χέρι του από τα 6μ75 η ομάδα ρόλαρε. Όταν δεν έβρισκε στόχο, υπήρχε πρόβλημα.
Αυτό το φαινόμενο προσπάθησε εμφανώς να το περιορίσει φέτος η ΚΑΕ και ο κόουτς Πεδουλάκης, προσθέτοντας στην ομάδα πληθώρα παικτών, που είναι ικανοί να σουτάρουν με καλά ποσοστά από την περιφέρεια. Άλλωστε, Διαμαντίδης για να σύρει το κάρο από τη λάσπη, δεν υπάρχει πλέον.
Με τον Φελντέιν, ωστόσο, παρατηρήθηκε και κάτι ακόμη: Όταν πέρυσι ο Παναθηναϊκός έφερε εμβόλιμα τον Έλιοτ Γουίλιαμς, αισθάνθηκε να απειλείται, με αποτέλεσμα να ευνουχιστεί αγωνιστικά και για όσο διάστημα ο Αμερικανός λειτουργούσε δίχως να τον καταλαβαίνουν οι αντίπαλοι, να περάσει στο περιθώριο του πάγκου.
Πεντακάθαρα, πρόκειται για πρόβλημα αυτοπεποίθησης, το οποίο μπορεί να εξηγηθεί εν μέρει. Ο Φελντέιν δεν έχει αγωνιστεί ποτέ στο παρελθόν σε ομάδα που κάνει αποκλειστικά πρωταθλητισμό, συνεπώς, δεν γνώριζε -μέχρι τώρα- από τη διαρκή πίεση για απόδοση σε υψηλό επίπεδο.
Όπως και από την αέναη μάχη με τον συμπαίκτη, για ένα λεπτό περισσότερο πάνω στο παρκέ. Όσο αισθανόταν σίγουρος, όταν κυρίως δεν σκεφτόταν τίποτα άλλο από το να σουτάρει για να σκοράρει, τα κατάφερνε περίφημα. Όταν είδε την κόντρα μπροστά του, παρέλυσε…
Το ίδιο φαινόμενο παρατηρείται και τώρα. Με τον Παναθηναϊκό να γεμίζει την περιφέρεια από παίκτες που μπορούν να του πάρουν χρόνο συμμετοχής, ο Δομινικανός δείχνει να σκέφτεται πάρα πολύ, να μην πιστεύει στο… χέρι του και γι’ αυτό στέλνει συνέχεια την μπάλα στο σίδερο. Οι μορφασμοί του κόουτς στον αγώνα με την ΤΣΣΚΑ, μετά τις διαδοχικές αστοχίες του, ήταν χαρακτηριστικοί.
Μαζί του, επομένως, προφανώς πρέπει να υπάρξει διαφορετική διαχείριση, να γίνει δουλειά στο ψυχολογικό κομμάτι, ώστε να “καθαρίσει το μυαλό του” και να εμφανιστεί έτοιμος, όταν ξεκινήσουν τα επίσημα παιχνίδια.
Στο τουρνουά, όταν επιλέχθηκε για να μιλήσει στα ΜΜΕ αντέδρασε. “Αφού έκανα χάλια παιχνίδι, γιατί να μιλήσω εγώ;”, ρώτησε. Η αυτογνωσία υπάρχει, φαίνεται ωστόσο, πως ο κολλητός του Τζέιμς Γκιστ αναζητά πατήματα μέσα του, όπως και στο εσωτερικό της ομάδας, ώστε να φύγει από το μυαλό του η αμφιβολία.
Με τα σημερινά δεδομένα, είναι ο ένας σίγουρος για να κοπεί από το ρόστερ του πρώτου γύρου για το ελληνικό πρωτάθλημα, μα ούτε αυτό θέλει, καθώς πρόκειται για παίκτη που ποθεί να βρίσκεται πάνω στο παρκέ, να αγωνίζεται για το “τριφύλλι“.
Έτσι παίρνει ζωή, έστω κι αν βλέπει μπροστά του μεγαλύτερα προβλήματα από όσα πραγματικά υπάρχουν.
Όμως, “δέκα χιλιάδες δυσκολίες δεν ισοδυναμούν με μία αμφιβολία“, όπως έλεγε ο Καρδινάλιος Τζον Χένρι Νιούμαν, πριν από κοντά δύο αιώνες. Δίκιο έχει, το πρόβλημα του μυαλού κυριαρχεί πάνω σε κάθε σωματική λειτουργία και, βέβαια, στον καρπό του παίκτη, που τόσο γλυκά σπάει όταν πραγματικά πιστεύει πως μπορεί να στείλει την μπάλα στο πλεκτό.
Δείχνει άλλωστε σαν θέσφατο: Αν εξαλειφθεί η αμφιβολία, ο δρόμος για τον γνήσιο σουτέρ, ανοίγει.
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις