Για όλους και όλα μίλησε ο Γιάννης Μπουρούσης σε συνέντευξη που παραχώρησε!
Μερικά από τα κυριότερα αποσπάσματα της συνέντευξης του Γιάννη Μπουρούση στο περιοδικό People
Για το πνεύμα νικητή που έχει και στην Κίνα: «Όταν πήγα στην Κίνα είχα σαν στόχο να πάω σε μια ομάδα που θα πρωταγωνιστούσε, θα έφτανε τουλάχιστον μέχρι τα πλέι οφ. Η συγκεκριμένη ομάδα δεν είχε φτάσει ποτέ σε τελικούς, δεν είχε τερματίσει ποτέ πρώτη στην κανονική περίοδο. Αυτό ήταν κίνητρο για μένα, γνωρίζοντας πως η ομάδα έχει δυναμώσει και πως η έδρα της είναι σε μια όμορφη περιοχή της Κίνας. Οπότε, οι συνθήκες θα ήταν πιο εύκολες».
Για το ενδιαφέρον τριών ετών από την Κίνα: «Αλήθεια είναι».
Για τις επαφές που είχε: «Όταν τελείωσε το συμβόλαιό μου με τη Ρεάλ Μαδρίτης, με ζήτησαν. Η αλήθεια είναι πως φοβήθηκα να κάνω αυτό το άλμα. Πήγα στη Βιτόρια, μετά στον Παναθηναϊκό και εντέλει μετά από ώριμη σκέψη και αφού κατακτήσαμε το Πρωτάθλημα με τον Παναθηναϊκό αισθάνθηκα πιο ικανοποιημένος και δέχτηκα».
Για τα ρεκόρ που έσπασε σε συμμετοχές και πόντους με τη φανέλα της Εθνικής: «Δεν το ήξερα. Αυτούς τους δύο παίκτες τους σέβομαι και τους εκτιμώ πολύ. Ποτέ δεν φανταζόμουν, το 2005 που ξεκίνησα, πως θα έφτανα σε αυτό το επίπεδο με την Εθνική ομάδα. Αλλά αυτό με κρατάει όρθιο και μου δίνει κίνητρο όταν παίζω με την ομάδα να προσπαθώ, να διεκδικώ, γιατί δεν είναι κάτι που σου δίνεται εύκολα».
Για την Εθνική και αν είναι σημείο αναφοράς: «Δεν βαραίνουν οι ώμοι μου από αυτό. Μπορεί μερικές φορές να είμαι αυστηρός, αλλά ξέρουν πως μπορούμε να κάνουμε πλάκα. Απλά πρέπει τα νέα παιδιά να μην αγχώνονται, να βγάζουν το ταλέντο τους, την ενέργεια και το πάθος που διαθέτουν, ώστε να μπορέσουν να προσφέρουν και στις ομάδες τους αλλά και στο ελληνικό μπάσκετ».
Για τους στόχους της Εθνικής: «Το Παγκόσμιο είναι το επόμενο καλοκαίρι. Έχουμε τα προκριματικά. Όταν, πρώτα ο Θεός, περάσουμε, τότε θα είμαστε μια εντελώς διαφορετική ομάδα, κακά τα ψέματα. Το λέω με πίκρα, γιατί κάποια παιδιά δίνουν τα πάντα για να πάει η Εθνική στο Παγκόσμιο. Από την άλλη, παίζεις για τη χώρα σου. Αν δεν υπήρχαν αυτά τα «παράθυρα», ίσως να μη φορούσαν ποτέ τη συγκεκριμένη φανέλα. Άρα δεν θα πρέπει να πικραθούν από τη μη συμμετοχή τους. Το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί και σε μένα, δεν σημαίνει πως θα είμαι. Τίποτε δεν είναι δεδομένο. Απλά πρέπει να χαιρόμαστε κάθε ματς και να το παίζουμε σαν να είναι το τελευταίο μας».
Για το αν τον κουράζει η Εθνική: «Θεωρώ πως η Εθνική ομάδα δεν σε κουράζει. Είχαμε συζητήσει πριν τρία χρόνια με τον Νίκο Ζήση, με τον οποίο είχαμε ξεκινήσει μαζί στην ΑΕΚ και του είχα πει «Νίκο, εγώ θα σταματήσω». Στην πορεία της χρονιάς τα έβαλα κάτω και αναρωτήθηκα «Γιατί να σταματήσω αφού μπορώ ακόμα να παίζω;». Δεν μπορώ βέβαια να κρίνω την επιλογή κάποιου να σταματήσει στα 30 του».
Για το αν θα συνεχίσει όσο αισθάνεται και μπορεί: «Έχουμε τα ματς των Προκριματικών και μετά το Παγκόσμιο. Αν καταφέρω να είμαι καλά -γιατί μην ξεχνάμε πως θα έχω και έναν χρόνο στην πλάτη μου- θα δω πως θα είμαι σωματικά και ψυχικά. Εντάξει, έχουμε μεγαλώσει».
Για την κατάκτηση του πρωταθλήματος με τον Παναθηναϊκό και το σημείο-κλειδί που άλλαξε τη σεζόν: «Η ομάδα άλλαξε πριν από τη σειρά με τον Ολυμπιακό, στο ματς με την ΑΕΚ που το χάσαμε. Ήταν το δεύτερο παιχνίδι της ημιτελικής σειράς -ήταν γηπεδούχος η ΑΕΚ- κι εκεί ομολογώ πως έγινε ένα «μπαμ» μεταξύ μας. Έπρεπε να σοβαρευτούμε. Αν πηγαίναμε με αυτή τη νοοτροπία, θα χάναμε από τον Ολυμπιακό. Παίξαμε δυνατά, κάτι που δεν το περίμεναν και πήραμε το Πρωτάθλημα».
Για το ΝΒΑ: «Πέρασε από δίπλα μου το τρένο, αλλά δεν ανέβηκα. Ήμουν στα 25 στον Ολυμπιακό, μεγάλη ομάδα, κόσμος... Το ζούσα διαφορετικά. Πέρσι είχα τη δυνατότητα να πάω, ήμουν και σε άλλη φάση. Το σκέφτηκα και συνειδητά δεν πήγα, προτίμησα τον Παναθηναϊκό».
Για την ιστορία με το πούλμαν: «Αυτό ήταν πιο πολύ καψόνι. Ηλεκτροσόκ ήταν το ματς με την ΑΕΚ».
Για τις δύο κόρες του: «Είναι φανταστικά πλασματάκια. Ο Θεός μου έδωσε δύο υγιέστατα και όμορφα κοριτσάκια. Βέβαια, το βάσανο το τραβάει η γυναίκα μου, όχι εγώ. Στην πιο μεγάλη λείπω πιο πολύ, καταλαβαίνει περισσότερα τώρα, είναι πιο δεμένη μαζί μου. Η μικρή δεν θέλει να με βλέπει!!!».
Για τη ζωή μετά το μπάσκετ: «Το μόνο πόστο που θα ήθελα είναι αυτό του παράγοντα -θα γελάνε τώρα που το λέω. Προπονητής δεν μπορώ να γίνω, δεν το έχω. Δεν μπορώ να «μεταδώσω» πράγματα... να έχω δέκα «μαντραχαλάδες» σαν κι εμένα... Είναι δύσκολο να προπονείς δεκαπέντε διαφορετικούς χαρακτήρες. Όλοι γκρινιάζουν, όλοι θέλουν να παίζουν. Είτε σε μικρή, είτε σε μεγάλη ηλικία, ο παίκτης είναι πάντα παιδί. Είμαι χειρότερος σε αυτό και από τη μικρή μου κόρη. Όλοι μας, κακά τα ψέματα».
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις
Sportdog Team