«Φαντάσματα μίας άλλης εποχής…»

Ο Νίκος Παπαδογιάννης γράφει μέσα από το blogτου για τα περασμένα μεγαλεία του μπάσκετ της Θεσσαλονίκης, για τα ντέρμπι Άρης – ΠΑΟΚ και για τα… φαντάσματα που έχουν μείνει.
 

Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο λίγα δευτερόλεπτα πριν από την προσγείωση του αεροσκάφους στη Θεσσαλονίκη, ένιωσα την οσμή της παρακμής να φτάνει στα ρουθούνια μου. Για το μπάσκετ μιλάω, όχι γενικότερα. Μια ματιά στην κάτοψη του Αλεξάνδρειου Μέλαθρου ήταν αρκετή για να υπενθυμίσει πόσο περασμένα είναι τα περασμένα μεγαλεία.

Το Παλέ όπου επί δεκαετίες χτυπούσε η καρδιά του ελληνικού μπάσκετ, το ίδιο που σήμερα στεγάζει τις ξεθωριασμένες φιλοδοξίες του Αρη, μοιάζει από ψηλά με εγκαταλελειμμένο ερείπιο, κουφάρι ενός άλλοτε μεγαλοπρεπούς γυμναστηρίου. Το βλέπεις από το αεροπλάνο και αναρωτιέσαι πότε θα σωριαστεί στο έδαφος. Μοναδική παρηγοριά του μοιάζουν να αποτελούν τα εξίσου θαμπά περίχωρά του: τα κτίρια του Πανεπιστημίου και της Εκθεσης, οι παλιές πολυκατοικίες φύρδην μίγδην χτισμένες στο κέντρο και στα προάστια, το χάος από τα μποτιλιαρισμένα μπλε ταξί, ο στρατώνας, το ταλαιπωρημένο νοσοκομείο. Η πρασινάδα του Καυτανζόγλειου ξεκουράζει το μάτι, μέχρι που θυμάσαι τι είδους ποδόσφαιρο παίζεται στα ελληνικά γήπεδα και στρέφεις το βλέμμα αλλού.

Ταξίδεψα στη Θεσσαλονίκη για τον αγώνα του ΠΑΟΚ και του Παναθηναϊκού και επέστρεψα στην Αθήνα με σφιγμένη καρδιά. Όταν ξεκινούσα την ταπεινή καριέρα μου σε αυτή τη δουλειά, τέτοιες αναμετρήσεις αποτελούσαν ακλόνητο στάνταρ, αλλά όχι στάνταρ «δύο»: στάνταρ «άσος», ξερός και δαγκωτός. Ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός, ο Πανιώνιος, η ΑΕΚ και οι άλλες ομάδες του Λεκανοπεδίου ξεκινούσαν την καταμέτρηση από το αεροδρόμιο, για να προφτάσουν. Οποιος γλίτωνε με λιγότερους από 25 πόντους ένιωθε τυχερός.

Το Αλεξάνδρειο γέμιζε με πλήθος και με πάθος, ακόμα και στα ματσάκια του ελληνικού πρωταθλήματος. Οι αγώνες της Πέμπτης για το Κύπελλο Πρωταθλητριών ή και της Τρίτης για το Κυπελλούχων έμοιαζαν με πολύχρωμη γιορτή. Μία ή δύο φορές τον χρόνο φρόντιζα να ανεβώ στη Θεσσαλονίκη με προσωπικά μου έξοδα, μόνο και μόνο για να δω μπάσκετ και να μυρίσω την οσμή της ακμής. Οποτε κατόρθωνα να συνδυάσω κάποια ευρωπαϊκή ματσάρα της Πέμπτης με σαββατιάτικο ντέρμπι Αρη - ΠΑΟΚ, πανηγύριζα προκαταβολικά και έφτιαχνα βαλίτσα για τριήμερο.

Ευτυχώς, ήμουν απαλλαγμένος από το άγχος της αναζήτησης εισιτηρίου. Η δημοσιογραφική μου ταυτότητα ήταν το διαβατήριο για έναν υπέροχο πλανήτη γεμάτο μπάσκετ.

Και διηγώντας τα να κλαις, θα πείτε. Το μπάσκετ δεν μένει πια στη Θεσσαλονίκη. Πόσοι παρακολούθησαν από την τηλεόραση τον αγώνα του -τιμωρημένου- ΠΑΟΚ με τον Παναθηναϊκό; Πόσο κόσμο μαζεύει ο Αρης στους εντός έδρας αγώνες του; Ποιοι επιχειρηματίες ενδιαφέρονται να στηρίξουν με τον οβολό τους τις ομάδες που έβαλαν την πορτοκαλί μπάλα στα σπίτια όλων των Ελλήνων; Το παλαιικό Αλεξάνδρειο μπορεί να αναδίδει τη γοητευτική αύρα της χρυσής εποχής, αλλά είναι εικόνα και ομοίωση της σημερινής «σκηνής» της Θεσσαλονίκης: φάντασμα μιας άλλης εποχής, που μετά βίας στέκεται στα ποδάρια του.

Πηγή: sday.gr

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις