Ο Αλέξης Σπυρόπουλος σχολιάζει στο blog του την πρόκριση της Σαχτάρ στους "8" του Τσάμπιονς Λιγκ και τι έχει αλλάξει γύρω από την ουκρανική ομάδα την τελευταία διετία.
Την πρώτη φορά που ταξίδεψα στο Ντόνετσκ (δηλαδή…Ντανιέτσκ, αλλά θ’ αρχίσει πάλι το ρεπερτόριο για τον μυστήριο τύπο που την έχει δει ν’ αλλάζει τα ονόματα), πριν δύο χρόνια παρά κάτι, ήταν ημιτελικός Κυπέλλου UEFA και τους είδα να προκρίνονται στον τελικό εις βάρος της αιώνιας Ντινάμο Κιέβου. Μετά, πήγα και στην Πόλη, στο ασιατικό κομμάτι της, στο γήπεδο της Φενέρμπαχτσε, πέρα απ’ τη γέφυρα, και τους είδα να το σηκώνουν. Και τον Καστίγιο, εκτός δεκαοκτάδος, να κατεβαίνει απ’ την εξέδρα και να τρέχει να χωθεί στις αναμνηστικές φωτογραφίες!
Τη δεύτερη φορά, τώρα, τους είδα να προκρίνονται στους «8» του Τσάμπιονς Λιγκ, πράγμα (ως γνωστόν) πιο δύσκολο κι από κατάκτηση Γιουρόπα Λιγκ για ένα κλαμπ από μία τόσο remote, σε σχέση με την κεντρική σκηνή της Ευρώπης, λίγκα. Να προκρίνονται, μ’ ένα εμφατικό (αθροιστικό) 6-2 εις βάρος της Ρόμα. Ένα ζευγάρωμα, αυτό με την κακορίζικη Ρόμα, που οι Ουκρανοί το θεμελίωσαν δικαιωματικά. Προσπερνώντας, στον όμιλο, την Αρσεναλ παρά το 1-5 στο Emirates. Η Αρσεναλ έμεινε δεύτερη, κι έπεσε επάνω στο θηρίο-Μπαρτσελόνα. Η Σαχτάρ, στην κλήρωση της Νιόν την ερχόμενη Παρασκευή, θα ‘ναι η μοναδική ομάδα που δεν ανήκει στο top-5 (Αγγλία, Ισπανία, Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία).
Τι άλλαξε, αυτά τα δύο χρόνια; Βασικά, το γήπεδο. Τώρα στο μικρό Ολιμπιίσκι, επάνω στην κεντρική λεωφόρο Αρτιόμα, πίσω απ’ τον αδριάντα του Μπούμπκα, παίζουν μόνον οι ρεζέρβες της Σαχτάρ. Τότε, απ’ τα καθίσματα του Ολιμπιίσκι στις σειρές ψηλά στην κερκίδα, μπορούσες να κοιτάξεις πίσω και να δεις την Donbass Arena να ξεφυτρώνει σαν το μανιτάρι. Ένα πενηντάρι-συν στάδιο, που περνά τον σύλλογο που το έχει στο «επόμενο επίπεδο». Αν οι Βαυαροί ξετρελάθηκαν με τη δική τους Arena στο Μόναχο, ή οι Λονδρέζοι της Αρσεναλ με το Emirates, ή παλαιότερα οι Παριζιάνοι με το Σταντ ντε Φρανς, λαοί τακτοποιημένοι και προηγμένοι, μπορεί κανείς να φανταστεί πώς μάτια Ουκρανών, μάτια ανυποψίαστα κι άμαθα, βλέπουν αυτόν τον…διαστημικό σταθμό.
Κατά τα άλλα, ίδια. Σαν να μη πέρασαν αυτά τα δύο χρόνια. Κυρίως, σαν να μη έρχεται στην πόλη το τσίρκο-EURO 2012 σε περίπου 15 μήνες. Το αεροδρόμιο παραμένει όσο φρικτό ήταν, οι παίκτες του Ολυμπιακού και της Εθνικής που έχουν ταξιδέψει στο Ντόνετσκ καταλαβαίνουν σε τι αναφέρομαι, ένα αεροδρόμιο που υποδέχεται διεθνείς πτήσεις αλλά δεν έχει, καν, ιμάντα αποσκευών. Περνάς έλεγχο διαβατηρίων, γυρίζεις πίσω, οι βαλίτσες είναι χύμα στα μεγάλα καρότσια, βρίσκεις τη δική σου, την παίρνεις, φεύγεις, κι άμα θελήσεις τουαλέτα, έχει εκεί κοντά μια…τούρκικη! Η δε ξενοδοχειακή υποδομή δεν σώζεται από το υπέροχο μεν, αλλ’ ένα και μοναδικό, Donbass Palace.
Ενας θεός ξέρει πώς θα υποδεχθούν το μεθεπόμενο καλοκαίρι χιλιάδες φαν και πού θα τους βάλουν, έστω τις αποστολές των ομάδων που θα παίξουν εκεί, να κοιμηθούν. Αλλά πάλι, στο τέλος της ημέρας, θα είναι το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Ένα big event. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο, στο Πολοκουάνε οι Ελληνες διεθνείς κοιμήθηκαν τρεις-τρεις στα δωμάτια και φορούσαν κάλτσες και φόρμες για να σωθούν τη νύχτα απ’ το κρύο επειδή τα δωμάτια-τρώγλες έμπαζαν. Ηταν, όμως, το Μουντιάλ. Η Αργεντινή. Δεν διαμαρτυρήθηκε κανείς. Το διασκέδαζαν.
Πηγή: contra.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις