Το ματς στο Ολντ Τράφορντ ήταν ένα ακόμη από τα μεγάλα παιχνίδια, που μας προσφέρει στην ιστορία του το Τσάμπιονς Λιγκ. Γράφει ο Μιχάλης Τσώχος.
Δεν ξέρω αν ήταν το καλύτερο, όπως ίσως κάποιοι το είδαν, πάντως αντάξιο της αναμονής. Αν υπάρχει όμως ένα στοιχείο, που το διαφοροποιεί και αξίζει κανείς να το «κρατήσει» στο αρχείο του, είναι η τακτική του Φέργκιουσον και του Μουρίνιο. Οι οποίοι απέδειξαν το βράδυ της Τρίτης, γιατί δίκαια θεωρούνται οι κορυφαίοι προπονητές στον κόσμο. Και εξηγεί και γιατί η Μπαρτσελόνα, έχει την πτώση αυτή το τελευταίο διάστημα. Διότι δεν έχει αυτό, που διαθέτουν η Γιουνάιτεντ και η Ρεάλ: τοπ τεχνικούς.
Η αποβολή του Νάνι (για την οποία είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις και μάλλον δίκαια φωνάζει η Γιουνάιτεντ, ήταν πολύ «εύκολη» για μια τέτοια συνάντηση, έστω και αν είναι πιστή στο γράμμα του νόμου, αφού το πόδι του παραμένει τεντωμένο στο μαρκάρισμα, παρότι δεν έχει καν δει τον αντίπαλο του) ήταν εκείνη που άλλαξε τα δεδομένα. Προσοχή, δεν λέω ότι καθόρισε το αποτέλεσμα, όμως σίγουρα διαφοροποίησε τα στοιχεία της αναμέτρησης. Διότι ο Φέργκιουσον είχε καταφέρει μέχρι τότε να προηγείται στο σκορ και να έχει στα σχοινιά την Ρεάλ, παίζοντας σαν Μουρίνιο. Αντίθετα με το πρώτο ματς στο Μπερναμπέου, με τον απίστευτα γρήγορο ρυθμό και το πάνω κάτω παιχνίδι, ο Σκωτσέζος επέλεξε αυτή την φορά να κλείσει χώρους και να αφήσει την Ρεάλ να γίνει Μπαρτσελόνα. Να έχει δηλαδή κατοχή και να γυρνάει γύρω-γύρω την μπάλλα, δίχως όμως να φτάνει στην περιοχή του Ντε Χέα. Είχε πολύ σωστά «διαβάσει» τα δύο κλάσικο ο Φέργκιουσον και είχε καταλάβει, ότι σε «ανοιχτό ματς», θα ευνοείτο απόλυτα η Ρεάλ.
Με την αποβολή του Πορτογάλου βρέθηκε λογικά, λίγο παραπάνω χώρος, που όμως φρόντισε με εξαιρετικό τρόπο να εκμεταλλευτεί ο Μουρίνιο, απαντώντας στην σκακιέρα στον σερ Αλεξ. Έβγαλε έναν αμυντικό με ελάχιστη συμμετοχή στο δημιουργικό κομμάτι, τον Αρμπελόα (αφού θα κινδύνευε λιγότερο), έβαλε εκεί τον μέσο Κεντίρα, που θα άνοιγε με τις μεταβιβάσεις του το παιχνίδι, και παράλληλα τοποθέτησε έναν χαφ, με εξαιρετική κίνηση και τελειώματα, εκτός περιοχής, τον Μόντριτς. Πήρε έτσι άμεσα το γκολ της ισοφάρισης. Δεν ήταν όμως το μόνο. Δόθηκε εντολή στον Ιγκουαϊν να πάει στα άκρα, αφήνοντας τον Κακά σαν ψευτοφόρ, αναγκάζοντας ένα από τα δύο στόπερ να κινείται προς τα αριστερά, αφήνοντας λίγο παραπάνω χώρο, ώστε να μπορέσει να πάρει γκολ με διαγώνιες μπαλλιές, από παίκτες, που θα έρχονταν σε δεύτερο χρόνο, όπερ και εγένετο, έστω και με τον παίκτη-φάντασμα του ματς, Ρονάλντο.
Στο σύντομο χρονικό διάστημα της ανατροπής, έχω την αίσθηση ότι ο Φέργκιουσον άργησε να αντιδράσει και εκεί χάθηκε η πρόκριση. Διότι ακόμη και στο 1-1, αν είχε προλάβει να βάλει τον Ρούνεϊ, θα ανάγκαζε τον ομόλογο του να γυρίσει πάλι λίγα μέτρα την μεσαία του γραμμή, καθώς θα έπρεπε να βρεθεί παίκτης να μαρκάρει τον Άγγλο. Το έκανε αμέσως μετά το 1-2, βάζοντας τον Πέπε. Είδατε, ότι η είσοδος του Ρούνεϊ, βοήθησε την Γιουνάιτεντ, ακόμη και με παίκτη λιγότερο, να έχει ευκαιρίες και να της στερήσει το 2-2 ο εκπληκτικός Λόπεθ.
Μικρές λεπτομέρειες, που όμως στο επίπεδο αυτό, των σούπερ ομάδων, κάνουν την διαφορά και δίνουν μια πρόκριση. Διότι τίποτε στο ποδόσφαιρο δεν είναι τυχαίο. Και όσο μεγάλοι ποδοσφαιριστές και αν κλωτσάνε την μπάλλα, πάντα θέλουν έναν προπονητή να τους καθοδηγήσει. Και ενίοτε να κερδίσει και το ματς.
Πηγή: pamesports.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις