Το δυσκολότερο κομμάτι του πρωταθλήματος για τον Ολυμπιακό θα είναι κι εφέτος ο δεύτερος γύρος. Γράφει ο Αντώνης Καρπετόπουλος.
Συνέβη πέρυσι, συμβαίνει και φέτος. Ο πρωταθλητής έχει πάρει μια τεράστια διαφορά από τους διώκτες του και πλέον τρέχει μόνος του. Δεν είναι όμως χωρίς αντίπαλο - ίσα-ίσα που έχει έναν τεράστιο. Τις απαιτήσεις των οπαδών του που από τη στιγμή που καθάρισε το πρωτάθλημα νωρίς, θέλουν να τον βλέπουν να παίζει ακόμα περισσότερο θεαματικά.
Eδώ κι ένα μήνα ο Ολυμπιακός περιορίζεται στο να κερδίζει χωρίς να παίζει την μπάλα που μας έδειξε από τον Σεπτέμβριο μέχρι τον Νοέμβριο. Δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτό το διάστημα των μέτριων εμφανίσεων λείπει ο Μήτρογλου: ο φορμαρισμένος επιθετικός στην αρχή της σεζόν ομόρφυνε πολλά ματς μόνος του. Ωστόσο δεν ήταν μόνο ο Μήτρογλου: υπήρχε μεγαλύτερη προσοχή στη σύσταση της ενδεκάδας από τον προπονητή και πολύ μεγαλύτερη προσήλωση στο πλάνο από τους παίκτες.
Ζαρντίμ
Αν κρούω το καμπανάκι του συναγερμού είναι γιατί είχα σε τεράστια εκτίμηση τον περσινό Ολυμπιακό του Ζαρντίμ - ομάδα καλοδουλεμένη. Με τον Ζαρντίμ, ειδικά στα ευρωπαϊκά ματς, υπήρχαν αρκετές βεβαιότητες. Η αμυντική κάλυψη στηριζόταν κυρίως στη δουλειά της μεσαίας γραμμής. Ο ένας αμυντικός χαφ, στα εκτός έδρας ματς, έπρεπε να είναι ψηλός (κι ήταν πάντα ο Μοντέστο ή ο Σιόβας), ο δεύτερος ήταν ο Μανιάτης. Εντός έδρας, όταν η μπάλα έπρεπε να τσουλήσει λίγο πιο γρήγορα, επιστρατευόταν καμιά φορά κι ο Φέισα - μακριά από το Καραϊσκάκη τέτοια ρίσκα δεν υπήρχαν. Ηταν δεδομένο ότι ο Γκρέκο θα κάλυπτε τον αμυντικά αδύναμο Χολέμπας κι ότι εκτός έδρας στην επίθεση υπήρχε χώρος για έναν μόνο κυνηγό, δηλαδή τον Τζεμπούρ: μην ξεχνάτε ότι στο Μονπελιέ, στην εκτός έδρας νίκη του Ολυμπιακού επί της πρωταθλήτριας Γαλλίας, Αμπντούν και Μήτρογλου ήρθαν από τον πάγκο, ενώ ο Ελληνας φορ ξεκίνησε μόνο στο Λονδίνο κόντρα στην Αρσεναλ γιατί ο Αλγερινός ήταν τραυματίας. Σε όλα τα εκτός έδρας ευρωπαϊκά ματς ο Ολυμπιακός κινήθηκε με σχέδιο: περίμενε στην αρχή τον αντίπαλο και προσπαθούσε να τον πιέσει μόνο στο τέλος των δυο ημιχρόνων. Οχι τυχαία στο τέλος των ημιχρόνων βρήκε τα γκολ με Αρσεναλ και Μονπελιέ, ενώ στη Γερμανία κόντρα στη Σάλκε, που δεν κατάφερε να πιέσει, έχασε το ματς και την πρόκριση στους «16» του Τσάμπιονς λιγκ.
Μονότονος
Δεν ήταν κακή ομάδα ο περσινός Ολυμπιακός, αλλά όταν πήρε διαφορά στο πρωτάθλημα άρχισε να γίνεται θεαματικά μονότονος. Ο θεαματικός χαρακτήρας της περσινής ομάδας εξαρτιόταν από τα κέφια των Αλγερινών, του Τζεμπούρ και του Αμπντούν δηλαδή, από την αντοχή του Ιμπαγάσα κι από τη φόρμα του Φουστέρ που είχε τραυματισμούς και προβλήματα. Κυρίως όμως εξαρτιόταν από το κίνητρο που ένιωθαν να έχουν οι παίκτες του: δεν υπήρχε ένα επιθετικό πλάνο, αλλά υπήρχε μεγάλη ελευθερία στους κυνηγούς. Το ματς που είχε παίξει πέρυσι ο Ολυμπιακός με την Αρσεναλ στο Καραϊσκάκη ήταν ένα καταπληκτικό παιχνίδι επιθετικής αυτοδιαχείρισης. Μόνο που όταν η ομάδα πήρε διαφορά από τους διώκτες της, το κίνητρο πήγε περίπατο.
Μέτρια
Θυμάμαι τα περσινά ματς με τον Αστέρα, τον ΟΦΗ, τον Πλατανιά στο πρωτάθλημα, την Καβάλα και την Παναχαϊκή στο Κύπελλο. Ολα είχαν γίνει περίπου τέτοια εποχή κι όλα ήταν μετριότατα έως απαράδεκτα. Στην αρχή αντιμετωπίστηκαν με μία σχετική κατανόηση: ακούστηκε ότι η ομάδα είναι κουρασμένη από τις ευρωπαϊκές της υποχρεώσεις, ότι δεν μπορεί να είναι συνέχεια στο κόκκινο, ειδικά με υποδεέστερους αντιπάλους, ότι στο φινάλε από τη στιγμή που έχει εξασφαλίσει το πρωτάθλημα, λίγη χαλάρωση είναι κατανοητή. Ολα αυτά είναι σωστά, αλλά δεν βελτιώνουν την αγωνιστική εικόνα. Η απόλυση του Ζαρντίμ κι ο ερχομός του Μίτσελ ήταν χρήσιμες κινήσεις κυρίως γιατί έγινε κατανοητό στη διοίκηση ότι το αγωνιστικό σορολόπ δεν οφειλόταν στον προπονητή: αν σταματήσεις να μοχθείς, αν θεωρείς δουλειά σου απλά να κερδίζεις, αν δεν σε ενδιαφέρει να ικανοποιήσεις τον κόσμο που έρχεται να σε δει, θα παίζεις συνεχώς και χειρότερα. Μετά τις ισοπαλίες με τον ΠΑΟΚ και τον Παναθηναϊκό, αποτέλεσμα της αδυναμίας της ομάδας να παίξει παιχνίδια με αγωνιστική ένταση μετά από μήνες χαλάρωσης, το Καραϊσκάκη άρχισε τις αποδοκιμασίες. Το ευκολότερο πρωτάθλημα στην ιστορία καλά-καλά δεν γιορτάστηκε. Και το καλοκαίρι ο Βαγγέλης Μαρινάκης έφτιαξε την ομάδα από την αρχή.
Περσινοί
Ο Ολυμπιακός παίζει απόψε με τον Απόλλωνα. Χρειάζεται να κάνει ένα καλό παιχνίδι. Μετά οι παίκτες του θα ξεκουραστούν κι όταν γυρίσουν πρέπει να βρουν την όρεξη της αρχής της σεζόν. Είναι δύσκολο, το καταλαβαίνω. Αλλά αυτό τους ζητάνε: να κάνουν τη δουλειά τους χωρίς να κοιτάνε τον βαθμολογικό πίνακα. Διαφορετικά το καλοκαίρι θα ψάχνουν εργοδότη. Κι όπως οι περσινοί που έφυγαν, θα νοσταλγούν τις μέρες που ήταν βασιλιάδες
Παρέλαση
Κάποιες μικροαλλαγές στους πάγκους είχαμε και τώρα στο τέλος του πρώτου γύρου. Οι παράγοντες δεν καταλαβαίνουν από Χριστούγεννα.
Είναι η αγωνιστική της επιστροφής του Σούλη Παπαδόπουλου στον Αρη: πρόκειται για την αποκατάσταση μίας πολύ μεγάλης αδικίας της διοίκησης Ηλιάδη, που δεν κατάλαβε πόσο σημαντική ήταν η προσφορά τού προπονητή πέρυσι. Οταν τελείωσε το πρωτάθλημα πέρυσι καλλιεργήθηκαν διάφορες θεωρίες για το πώς σώθηκε ο Αρης κι η παπαρολογία ως συνήθως κατέστρεψε την ομάδα. Οσες βοήθειες κι αν είχε ο Αρης (από τον Αστέρα π.χ. που έπαιξε με τους αναπληρωματικούς κι έχασε με 5-1 ή από τον Ατρόμητο τον οποίο κέρδισε παίζοντας με 10 παικτες) αν δεν είχε τον Σούλη στο τιμόνι δεν θα έκανε τίποτα! Ο Σούλης έβαλε τάξη σε χρόνο-ρεκόρ, κατέληξε σε μία 15άδα από παίκτες που μπορούν να πάρουν την ομάδα στις πλάτες τους, ανέβασε το ηθικό όλων. Χωρίς αυτά δεν θα είχε ο Αρης καμία ελπίδα. Μπορεί να τα καταφέρει και φέτος; Δύσκολο να το προβλέψεις. Απλώς σημειώνω πως αν δεν το καταφέρει ο Σούλης, δεν το μπορεί κανείς.
Η τελευταία αγωνιστική κλείνει με ένα ματς καθοριστικό για τους δύο προπονητές, μιλάω για το Καλλονή - Εργοτέλης. Για τον Ματζουράκη, αλλά κυρίως για τον Πετράκη ισχύει ό,τι συνέβαινε και με τον Παντελή στον Πανιώνιο. Κάποιοι εντός της ομάδας θέλουν να τους απομακρύνουν αλλά δεν είναι και λίγοι αυτοί που αναγνωρίζουν την καλή τους δουλειά και τους υπερασπίζονται. Η αλήθεια είναι πως ο Εργοτέλης έχει 1 νίκη στα 8 τελευταία ματς κι η άμυνα της Καλλονής έχει γίνει ένα μήνα τώρα σουρωτήρι. Αλλά η δουλειά των δύο σε ολόκληρο τον πρώτο γύρο κακή δεν ήταν.
Ο Ματζουράκης ίσως αντέξει και με ήττα. Ο Πετράκης μού φαίνεται απίθανο.
Επτά κι ο Κάμπελ
Σας είχα ενημερώσει πολύ νωρίς ότι μεταξύ του Μήτρογλου και του Μαρινάκη υπήρχε ένα ραντεβού μετά το ματς με την Αντερλεχτ και έγραφα ότι ήμουν βέβαιος ότι θα υπήρχε ανανέωση συμβολαίου και συμφωνία για αλλαγή στη ρήτρα. Τώρα που όλα αυτά έγιναν θα σας πω και πού θα ήθελε να τον δώσει τον Μήτρογλου ο Ολυμπιακός. Θα τον έδινε λοιπόν ευχαρίστως μόνο στην Αρσεναλ. Για 7 εκατομμύρια ευρώ και με αντάλλαγμα την παραμονή του Κάμπελ. Το κακό είναι ότι ο Βενγκέρ σέντερ φορ τύπου Μήτρογλου έχει. Αλλά ο Αλσατός πουλάει κιόλας κι επομένως ποτέ δεν ξέρεις
Πηγή: SportDay
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις