Ο Χρήστος Κοντός γράφει μέσα από το blog του για τις εξελίξεις στον Παναθηναϊκό, για τα… μνημόσυνα που γίνονται πάνω από το «τριφύλλι», και για την μίρλα που πρέπει να σταματήσει ενόψει πλέι οφ.
Όλοι όσοι δεν θέλουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας και να στρουθοκαμηλίζουμε, ξέρουμε ότι τη ρότα που έχει τώρα το ποτάμι την ανοίξαμε μόνοι μας δύο μήνες νωρίτερα, με τον τρόπο που διαχειριστήκαμε όλα όσα συνέβησαν σε εκείνη την θλιβερή βραδιά στο Καραϊσκάκη.
Αντί ο Παναθηναϊκός να μαζέψει τα κομμάτια του και να σηκωθεί όρθιος μετά την τρικλοποδιά που σκόπιμα του έβαλαν οι επιτήδειοι, προτιμήσαμε να τον αφήσουμε πεσμένο κάτω για να σηκώνει από εκεί τα χέρια ψηλά ώστε να βλέπουν όλοι οι υπόλοιποι το πόσο αδικήθηκε.
Όταν καλλιεργείται αυτή η νοοτροπία, η συνέχεια είναι γνωστή και δεδομένη. Κάποια στιγμή ο δρομέας θα σηκωθεί και αντί να σπριντάρει με όσες δυνάμεις του έχουν απομείνει, θα κλείσει το υπόλοιπο της διαδρομής με ράθυμο και χαλαρό βηματισμό, επιτρέποντας στον προπορευόμενο να αυξήσει την απόσταση και να κλείσει με τόσο μεγάλη διαφορά την κούρσα, σε σημείο που η ψαλίδα να κόβει μαχαίρι τις φωνές όσων είχαν τη διάθεση να αμφισβητήσουν τα πρωτεία του.
Και όχι μόνο αυτό. Μ' αυτά τα μυαλά, δεν αυξάνεται απλώς η διαφορά στα μέτρα και τις εντυπώσεις από τον προπορευόμενο, αλλά μειώνεται και απ' αυτούς που ακολουθούσαν. Φτάσαμε στο σημείο να ξεκινάει ο Παναθηναϊκός τον επόμενο αγώνα των έξι στροφών με την ανάσα των άλλων κολλημένη στο σβέρκο του, εκεί που τους είχε να τρώνε από μακριά τη σκόνη του.
Ξέρετε πως είναι αυτά. Αν για οποιοδήποτε λόγο χάσει κάποιος το ρυθμό, το ηθικό, το κίνητρο και το ενδιαφέρον του, εύκολα τον καταπίνουν αυτοί που έρχονται από πίσω. Και εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια κούρσα για το ονόρε αλλά για μια κούρσα επιβίωσης.
Αν ο Παναθηναϊκός κλοτσήσει το κουβαδάκι με το γάλα του Τσάμπιονς Λιγκ και δεν αξιοποιήσει κάθε ευκαιρία για να το φέρει στα χείλη του, τότε είναι που θα πει το ψωμί ψωμάκι. Τώρα μπορεί να μην φαίνεται στα μάτια των πολλών, θα φανεί όμως όταν έλθει η ώρα που το βλέμμα θα καθαρίσει και θα καταλάβουν όλοι πως η επιβίωση δεν εξασφαλίζεται με τα μοιρολόγια και τις κατάρες, αλλά με τη μάχη που δίνεις καθημερινά σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον.
Για να αλλάξει αυτή η εικόνα και να έχει ο δρόμος επιστροφή, πρέπει απαραίτητα να αλλάξει το κλίμα στα πέριξ της ομάδας. Φυσικά και δεν επιτρέπουν οι συνθήκες και η (οικονομική και διοικητική) αβεβαιότητα μια τέτοια θεαματική μεταστροφή στην ψυχολογία, αλλά ο δρόμος αυτός είναι μονόδρομος. Δεν υπάρχει παρακαμπτήριος που να μπορεί να σε ξαναβγάλει από άλλη έξοδο στην ευθεία.
Θα το πω πιο απλά: όσο εμείς οι ίδιοι συντηρούμε με κραυγές, αναθέματα και επικλήσεις αυτό το κλίμα της απαξίωσης, τόσο πιο πολύ θα διογκώνουμε στα μάτια «εχθρών και φίλων» την εικόνα ενός ανήμπορου Παναθηναϊκού, πεσμένου στα τέσσερα, έτοιμου να δεχτεί το μοιραίο. Κι όταν συμβεί αυτό, το πλιάτσικο είναι δεδομένο. Στρατός που εμφανίζεται ανίσχυρος στα μάτια των αντιπάλων, μόνο τροφή για τα κανόνια γίνεται γιατί ο νόμος του πολέμου είναι σκληρός. Δεν δείχνει έλεος για τους αδύναμους.
Οι παλιοί πολέμαρχοι ακόμα κι όταν ο στρατός τους ήταν διαλυμένος, έβαζαν τους άντρες τους να γυαλίζουν τα όπλα τους για να τα βλέπουν από μακριά οι εχθροί να αστράφτουν και να τρομάζουν. Αν ήταν λίγοι, έκαναν σκόπιμα θόρυβο τη νύχτα για να μοιάζουν περισσότεροι. Και έκαναν οτιδήποτε μπορούσαν για να εξυψώσουν το ηθικό των αντρών τους, αντί να τους αφήσουν με τα χέρια ψηλά να περιμένουν από τον Θεό να βάλει το χέρι του για να τους σώσει.
Πληρώνοντας το έμαθα το μάθημα.Όσο περισσότερο φωνάζαμε παλιότερα για την παράγκα, τους περίεργους και τους κοκαλιάρηδες, τόσο πιο γρήγορα στέλναμε τους υπόλοιπους στην πόρτα τους, πρόθυμους να υποβάλλουν γονατιστοί τα σέβη τους και να τους υπηρετήσουν. Είναι τα ένστικτα του ανθρώπου τέτοια. Τον οδηγούν να πάρει θέση δίπλα σ' αυτόν που μοιάζει να κυριαρχεί και όχι σ' αυτόν που κάθεται και κλαίει τη μοίρα του.
Μου πήρε κάποια χρόνια να το καταλάβω αλλά το κατάλαβα. Και ανίσχυρος να θεωρείς (ή να ξέρεις) πως είσαι, οφείλεις να έχεις αύρα νικητή. Όπλα γυαλισμένα και όχι χέρια σηκωμένα. Κι αν είναι να πέσεις, να πέσεις καβάλα στ' άλογο κι όχι σκυμμένος στα τέσσερα. Αν νομίζετε πως όλη αυτή η μίρλα μπορεί να βοηθήσει σε κάτι, συνεχίστε την. Όλο και κάποιος θα βρεθεί να μας αγκαλιάσει με στοργή και προδέρμ, δείχνοντας κατανόηση και συμπάθεια. Είναι συγκινητικά αυτά τα μνημόσυνα. Όποιος όμως θέλει να ζήσει, εκεί έξω είναι η ζωή. Ορμά και την αρπάζει με τα χέρια του.
Πηγή:Leoforos.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις