Ο Αλέξης Σπυρόπουλος γράφει για τις δύο φιναλιστ του τελικού στο Champions League (Μάντσεστερ-Μπαρτσελόνα) και σχολιάζει τον τρόπο που κατά πάσα πιθανότητα θα στήσει τη Γιουνάιτεντ ο Φέργκιουσον.
Ο Αρσέν Βενγκέρ έφυγε απ’ το Καμπ Νου ουρλιάζοντας για την αποβολή του Φαν Πέρσι (και τιμωρήθηκε απ’ την UEFA), σε ματς στο οποίο η Αρσεναλ δεν είχε "προσπάθεια για γκολ" και βρήκε ένα απ’ το αυτογκόλ του Μπουσκέτς, αλλά bad loser είναι, ως γνωστόν, μόνον ο Μουρίνιο. Ο Χίντινκ πάρκαρε το πούλμαν στον ημιτελικό πρόπερσι, και στη ρεβάνς τα ουρλιαχτά απ’ το Στάμφορντ Μπριτζ ακούστηκαν ως τη Νιόν, αλλ’ αντιποδόσφαιρο παίζει, και για τη διαιτησία γκρινιάζει, μόνον ο Μουρίνιο. Μένει να δούμε, απέναντι στην "πολεμική μηχανή" του Γουαρδιόλα, τι είδους ποδόσφαιρο θα σκεφτεί αυτή τη φορά να παίξει ο Σερ Αλεξ.
Στη Ρώμη το 2009 ο Φέργκιουσον διάλεξε ένα χαρούμενο 4-4-2 και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ υπέστη μια "χαρούμενη" ήττα δίχως να προλάβει ν’ ακουμπήσει τη μπάλα, απ’ τα νεύρα τους δε, ακριβώς επειδή δεν συναντήθηκαν με τη μπάλα ποτέ και πουθενά, μετά το 70’ που έγινε το 2-0 έπεσε τρελό κλωτσίδι το οποίο ο Μπουζάκα τότε το διαχειρίστηκε ακριβώς όπως ο Ντε Μπλέικερε την Τρίτη. Δεν πα’ να κοπανιέστε, τώρα δεν αποβάλλω κανένα! Αλλά, ναι, ξέχασα, κλωτσιές ρίχνουν μόνον οι ομάδες του Μουρίνιο.
Η Γιουνάιτεντ το ’09 είχε την άμυνα που έχει και τώρα, είχε Παρκ-Γκιγκς στα φτερά, είχε Κριστιάνο Ρονάλντο και Ρούνι δίδυμο μπροστά, είχε Κάρικ-Αντερσον στον άξονα. Ενας αφόρητα αδύναμος, για ματς εναντίον Μπουσκέτς-Τσάβι-Ινιέστα, άξονας. Αν είναι να ηττηθεί ο Σκωτσέζος ξανά, η αίσθηση είναι ότι τώρα θα βρει ένα άλλο τρόπο. Γιατί η Μπαρτσελόνα δεν αλλάζει. Τα πρόσωπά της ναι, ο τρόπος της όχι. Τώρα, Ανρί είναι ο Πέδρο, Ετο’ο είναι ο Βίγια, Τουρέ είναι ο Μασκεράνο. Αλλά δεν παίζει αυτό, κάποιον ιδιαίτερο ρόλο. Όπως δεν παίζουν ρόλο οι "εκ των ενόντων" λύσεις που κατά καιρούς, αναγκαστικά, επινοεί ο Πεπ για τα μετόπισθέν του. Στο Ολίμπικο, έπαιζε δεξιά ο Πουγιόλ (αν δεν απατώμαι ήταν τιμωρημένος ο Ντάνι Αλβες), στόπερ δίπλα στον Πικέ ο Τουρέ, και αριστερός μπακ... ο Σιλβίνιο!
Ο Φέργκιουσον, και στους τρεις τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ, έχει παίξει 4-4-2. Κέρδισε ή έχασε, σε κανένα απ’ τους τρεις δεν κυριάρχησε και κανένα (αντίπαλο φιναλίστ) δεν υπερνίκησε. Το ’99 με Γιορκ-Κόουλ (και Μπέκαμ-Γκιγκς εξτρέμ) στην πραγματικότητα υπερνικήθηκε για 90 λεπτά απ’ το 5-3-2 της Μπάγερν κι έγινε ό,τι έγινε, football bloody hell, ο τίτλος του βιβλίου του, στα δύο λεπτά μετά το 90’. Το 2008, με Ρούνι-Τέβες απέναντι στο 4-5-1 της Τσέλσι, πάλι η Γιουνάιτεντ δεν ήταν η καλύτερη ομάδα, ήταν απλώς πιο διαυγής στο τάι-μπρέικ. Πιστεύω πως, ενόψει Ουέμπλεϊ, ο Μουρίνιο... του ‘βαλε ιδέες.
Για την ακρίβεια, την ιδέα του τρίτου κεντρικού χαφ, οπότε και του ενός στράικερ. Ο οποίος ένας στράικερ δεν μπορεί παρά να είναι ο "κτηνώδης" Ρούνι. Με τους πιο φιλόπονους στα εξτρέμ, όχι τους πιο φιλότεχνους, δηλαδή Παρκ και Βαλένσια. Ο Κάρικ θα ‘ναι σίγουρα ο ένας χαφ. Αν ο απαράμιλλος Γκιγκς θα ‘ναι ο δεύτερος, τότε ο Σερ Αλεξ υποψιάζομαι πως "θα ‘δινε και το βασίλειό του" για να ‘χει σήμερα στο ρόστερ ένα σαν τον παλαιό Σκόουλς. ‘Η ένα Χάργκριβς, ατραυμάτιστο. Ο Αντερσον θα μπορούσε να είναι μία υποψηφιότητα, αλλά πρόπερσι έγινε αλλαγή μάνι-μάνι στην ανάπαυλα και το 2008, στη Μόσχα, μπήκε αλλαγή στο 120’+4’ μόνο και μόνο για τα πέναλτι. Στο μεταξύ είδα, στη ρεβάνς με τη Σάλκε, ότι επανήλθε ο Φλέτσερ. Ενας σημερινός, βελτιωμένος και επαυξημένος, Νίκι Μπατ. Πιθανότατα, επανήλθε "πάνω στην ώρα".
Προφανώς, αυτό το κάτι σαν 4-3-3 δεν είναι "συνταγή νίκης". Δεν υπάρχουν συνταγές νίκες, όταν παίζεις με τη Μπαρτσελόνα. Είναι, όμως, μία εναλλακτική λύση για να ηττηθείς... καλύτερα, δίχως να ‘χεις μετά (όπως συνέβη, πραγματικά, το 2009) κάτι για να μετανιώνεις. Κι είναι και ένα πεδίο, στο οποίο ένας άνθρωπος 70 ετών μπορεί ν’ αποδείξει ότι ξέρει, ακόμη, να ελίσσεται.
ΠΗΓΗ: www.contra.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις