Facebook Pixel Ασύγκριτες συγκρίσεις
| 2011-05-30 15:18:00

Ασύγκριτες συγκρίσεις

Ασύγκριτες συγκρίσεις

Ο Μάνος Αντώναρος γράφει για τις συγκρίσεις που γίνονται με την Μπαρτσελόνα και αναφέρει πως η ομάδα που 'χει δει και τον έχει μαγέψει είναι ο Αγιαξ του Κρόϊφ.
 

Αναλυτικά το άρθρο του:

Κάθε φορά που μια μεγάλη (π.χ. η Μπαρτσελόνα) παίρνει μεγάλο τρόπαιο, γίνεται και μεγάλη κουβέντα, ποια είναι η μεγαλύτερη ομάδα που είδαμε ποτέ.

Αυτό το «είδαμε» είναι και το πιο πιπεράτο και σημαντικό στην κουβέντα.

Συνήθως οι αρθρογράφοι, ή αυτοί που κάνουν comments ξεκινάνε κάπως έτσι… «εγώ τη Λίβερπουλ δεν την έχω δει, αλλά…»

Κακά τα ψέμματα! Αν δεν έχεις δει (ζήσει) κάτι πώς είναι δυνατόν να έχεις άποψη. Φυσικά και έχουν από τα πλάνα που έχουν δει στο youtube, αλλά δεν νομίζω ότι είναι αρκετό. Είναι σαν να γράψεις κριτική για ένα βιβλίο, επειδή έχεις διαβάσει την περίληψη.

Εχω την τύχη να έχω δει από 70 και μετά.

Για να μην τα πολυλογώ η ομάδα που’χω δει και μ’ έχει μαγέψει είναι ο Αγιαξ του Κρόϊφ. Και ο μεγαλύτερος παίκτης που΄χω δει είναι ο Κρόϊφ. Ηταν ιδιοφυία, όπως ακριβώς και ο Μέσι.`

Η τρομερή αυτή η ομάδα έπαιζε ΑΛΛΟ ποδόσφαιρο απ’ αυτό που έπαιζαν ομάδες της εποχής της. Κατ αρχας πίεζαν όλοι. Δεν έκαναν λάθος πάσες. Ετρεχαν συνεχώς. Είχαν (βέβαια) μεγάλη κατοχή μπάλας. Δεν ήταν μικροσκοπικοί όπως π.χ. οι παίκτες της Μπάρτσα, αλλά σχεδόν θηριώδεις. Επαιζαν θεαματικά, πολύ γρήγορα, πήγαιναν πρώτοι στην μπάλα και ήταν οι περισσότεροι υπερ-παικταράδες. Ο Σουρμπίρ, ο Χουλσόφ,ο Κρολ, ο Νέσκενς, ο Χαν, ο Μιούρεν, ο Ρεπ ο Κάιζερ… ο τερματοφύλακας ήταν λιγάκι για τα μπάζα, αλλά έτσι είχε και … ενδιαφέρον το παιγνίδι. Ακόμα κι όταν προηγείτο η άλλη ομάδα, είχες την βαθειά πεποίθηση ότι ο Αγιαξ θα ανέτρεπε το σκορ. Και συνήθως έτσι γινόταν.

Από την άλλη πρέπει να προσμετρήσει κανείς διαβάζοντας της σκέψεις μου, ότι εκείνη την εποχή ήμουν έφηβος, η ΕΡΤ μόλις είχε αρχίσει να δείχνει συστηματικά ζωντανά ποδόσφαιρο και ο εντυπωσιασμός μου ήταν τόσο μεγάλος, που να με κάνει να υπερβάλλω.

Το μόνο θετικό σ’ αυτην την υποκειμενικότητα, είναι ότι ακόμα και σήμερα συνεχίζω να έχω την ίδια άποψη.

Δηλαδή έπαιζε καλύτερο ποδόσφαιρο από τη σημερινή Μπαρτσελόνα;

Επαιζε πιο θεαματικό.

Σήκωνε (!!!) από τα 25 μέτρα ο Κρόϊφ την μπάλα έξω από την περιοχή και ο Ρεπ που έρχονταν από δεξιά την έπιανε με το δεξί στον αέρα για το ανάποδο παράθυρο. Συνήθως οι αντίπαλοι τερματοφύλακες μένανε αγάλματα με καθαρό σορτσάκι … εκτός από τις περιπτώσεις που ο Κρόιφ με την μπάλα στα πόδια στην μικρή περιοχή τους έκανε να σέρνονται στις λάσπες.

Η Μπάρτσα δεν έχει τέτοιο θέαμα. Εχει όμως αυτό το PlayStation μέσα στην περιοχή του αντιπάλου, που σε κάνει να μην το καταλαβαίνεις πώς έγινε ούτε στο ριπλέϊ.

Οι Ολλανδοί έπαιζαν εξαιρετικά, αλλά οι αντιπαλοί τους ήταν λιγάκι γιούχου. Βασικά οι του Αγιαξ είχαν πολύ καλύτερη φυσική κατάσταση και άλλαζαν θέσεις περίπου όπως κάνουν και σήμερα στο ποδόσφαιρο… Οι άλλοι ακόμα έψαχναν να βρουν τι ήταν αυτό που τους είχε κτυπήσει. Αυτό παίζει ρόλο έτσι;

Στη εξέλιξη το ποδόσφαιρο έγινε πολύ πιο γρήγορο, το body contact έγινε αυτοκόλλητο, οι ποδοσφαιριστές είναι υπεραθλητές και οι χώροι μέσα στο γήπεδο εξαφανίστηκαν. Με άλλα λόγια το θεαματικό ποδόσφαιρο είναι εξαιρετικά σπάνιο και μόνο όταν το σκορ το επιτρέπει.

Ετσι η Μπαρτσελόνα μετέφερε το θεαματικό ποδόσφαιρο από την αλάνα στον τηλεφωνικό θάλαμο. Μπορεί να μη λέμε πια: «Πω ρε πούστη μου… μπαλιά ασίστ 70 μέτρων!» αλλά μένεις με μισάνοικτο το στόμα και βλέμμα ηλιθίου όταν βλέπεις τον Τσάβι, τον Μέσι και τον Ινιέστα να αλλάζουν 4 τετραγωνικά μέτρα, 200 φορές την μπάλα χωρίς ποτέ να μπορεί να τους την ακουμπήσει αντίπαλος.

Είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσαν να το κάνουν εξίσου καλά και ο Κρόιφ, με τον Νέσκενς και τον Ρεπ… δεν το έκαναν όμως γιατί δεν ήταν η εποχή τους να το κάνουν… Το ίδιο καλά μπορεί να δώσει και ο Τσάβι, και ο Μέσι και ο Ινιέστα μπαλιά διαβήτη στα 75 μέτρα… δεν το κάνουν όμως (δλδ δεν το συνηθίζουν) γιατί δεν είναι η εποχή τους.

Αν θάθελα να δω τον Κρόιφ να παίζει μαζί με τον Μέσι;

Μπαααα!!! θα προτιμούσα να τον (ξανα) δω να παίζει με τον Νέσκενς… όπως και τον Μέσι προτιμώ να τον βλέπω με τον Τσάβι.

Τόση ώρα που γράφω μου λερχονται διάφορες (γαργαλιστικές) συγκρίσεις:

Π.χ. ποιος είναι καλύτερος στράϊκερ ο Γκέρντ Μίλερ ή ο Ραούλ;

Μμμμμμμ;

ΥΓ. Ο Αγιαξ και η Μπαρτσελόνα είχαν και ένα άλλο κοινό (βασικότατο) στοιχείο. Οι περισσότεροι παίκτες τους (τότε κ τώρα) προέρχονται από τις τρομερές Ακαδημίες τους.

Μάνος Αντώναρος

Πηγή: gazzetta.gr
 

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις

Tags