Ο Χρήστος Κυριαζής γράφει για τους οπαδούς-ντροπή ενός λαμπερού συλλόγου και μια κατάσταση που αν δεν αλλάξει «θα φταίμε μόνο εμείς».
Aναλυτικά το άρθρο του:
Αναγνώστες μου, γεια σας
Ο τελικός του μπάσκετ έχει τελειώσει μόλις 5 λεπτά. Είμαι ιδρωμένος όσο ο Μπουρούσης, ταλαιπωρημένος όσο o Μπατίστ και ανακουφισμένος επειδή στη «ρώσικη ρουλέτα» της παράτασης η θαλάμη δεν είχε σφαίρα για την ομάδα μου. Ανακουφισμένος αλλά όχι έμπλεος χαράς, όπως θα έπρεπε να είμαι. Και δεν μπορώ να πανηγυρίσω από τον εκνευρισμό.
Γιατί εκεί που ήμουν έτοιμος να το γλεντήσω, είδα τον Κώστα να μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο και να πλησιάζει αγριεμένος τον Παπαλουκά. Είδα τον Γιάννη να φτύνει τον Πελεκάνο. Τον Μανώλη να πετάει μπουκάλι από τα 2 μέτρα στον Μπουρούση. Και άλλους. Δεν ξέρω πόσους. Τρεις; Δέκα; Πενήντα; Εκατό ανθρωποειδή;
Λοιπόν, Κώστα, Γιάννη, Μανώλη ή όπως αλλιώς σας λένε, μπράβο σας, γράψατε ιστορία. Και επειδή είναι κρίμα να μπείτε στο πάνθεο του χουλιγκανισμού ανώνυμοι, επιτρέψτε μου να σας βαφτίσω εγώ. Φαντάζομαι ότι είστε οι ίδιοι που έστελναν μηνύματα στα μπλογκς -μπορεί και στο δικό μου- και μας ζητούσατε να κατακεραυνώσουμε τους αλήτες του «Καραϊσκάκης».
Αλλά ο καιρός έχει γυρίσματα. Και να που βρεθήκατε στην ίδια θέση. Μόνο που εσείς είστε χειρότεροι. Γιατί υποτίθεται ότι είστε οπαδοί της «Μπαρτσελόνα του μπάσκετ», μιας ομάδας που κοσμεί τον ελληνικό αθλητισμό, με 6 ευρωπαϊκά και 13 πρωταθλήματα τα τελευταία 15 χρόνια. Αλλά στην πραγματικότητα είστε τα «βαρίδια» της. Είστε η ντροπή ενός συλλόγου που λάμπει...
Λένε ότι οι μεγάλες ομάδες ξέρουν να χάνουν. Λέω ότι οι μεγάλες ομάδες πρέπει να ξέρουν να κερδίζουν. Ειδικά όταν ο μεγάλος αντίπαλος είναι στο καναβάτσο. Και όταν λέω ομάδες εννοώ ΚΑΙ τον κόσμο τους. Φαντάζομαι ότι αν ο Παναθηναϊκός ήταν συνοικιακό σωματείο, δεν θα ξόδευαν ποτέ τα εκατομμύριά τους οι Γιαννακόπουλοι. Ούτε ο μέγας Ομπράντοβιτς θα ήταν εδώ. Ο κόσμος είναι η δύναμη μιας ομάδας. Είναι ταυτόχρονα ο υποστηρικτής, ο πελάτης, ο χρηματοδότης και η υπεραξίας της.
Ο κόσμος ήταν εκείνος που κράτησε ζωντανό τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό των «πέτρινων χρόνων». Ο κόσμος κρατάει όρθιο τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό των 2 τίτλων σε 15 χρόνια. Ο κόσμος της ΑΕΚ παλεύει μόνος, χωρίς φραγκάτους επενδυτές, για μια ιδέα που τον συγκινεί. Ο πολύς κόσμος. Γιατί υπάρχουν και οι λίγοι. Σε κάθε ομάδα. Δεν έχει σημασία αν σε ένα ματς είναι δέκα, σε ένα άλλο 300 ή σε ένα τρίτο 2.000, όπως στον ποδοσφαιρικό τελικό Κυπέλλου.
Μπροστά στα εκατομμύρια των φιλάθλων που αθροίζουν οι μεγάλοι σύλλογοι, οι αλήτες είναι ελάχιστοι. Δυστυχώς όμως, πρόκειται για τη θορυβώδη μειοψηφία που «κλέβει» πάντα τις εντυπώσεις. Και κάνει τους υπόλοιπους, εκείνους που θέλουν να χαρούν μια νίκη σαν τη σημερινή, να νιώθουν αυτόν τον κόμπο στον λαιμό που νιώθω εγώ τώρα.
Οταν θα τελειώσουν οι πανηγυρισμοί, οι φίλοι του Παναθηναϊκού, εκείνοι που έψαχναν να βρουν το δίκιο τους το «μαύρο βράδυ» του «Καραϊσκάκης», ελπίζω ότι θα καταλάβουν πως η κόντρα δεν είναι πλέον Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός. Είναι οι κακοί παναθηναϊκοί απέναντι στους κακούς ολυμπιακούς και στη μέση εμείς οι υπόλοιποι, οι συντριπτικά περισσότεροι, οι σιωπηλοί, που πρέπει να πάψουμε να βρίσκουμε δικαιολογητικά στην αλητεία όταν αυτή σπιλώνει την ομάδα μας.
Που οφείλουμε να βγούμε μπροστά και να δείχνουμε με το δάχτυλο κάθε αλήτη που «λερώνει» με τη συμπεριφορά του αυτό που μας αρέσει, αυτό που αγαπάμε, αυτό που μας δίνει ένα αποκούμπι στην εποχή της εθνικής κατάθλιψης.
Γι αυτό τον λόγο ένιωσα την υποχρέωση να γράψω. Για τον Κώστα, τον Γιάννη και τον Μανώλη, που πήγαν να χτυπήσουν αθλητές τους οποίους είχαν αγκαλιά παίκτες με πράσινες φανέλες – θεωρητικώς τα ινδάλματά τους. Ο Κώστας, ο Γιάννης και ο Μανώλης -πάω στοίχημα- ότι είναι οι ίδιοι που είχαν πάρει στο κυνήγι τους παίκτες του Παναθηναϊκού μετά την ήττα από τον Ολυμπιακό Βόλου.
Ο Κώστας, ο Γιάννης και ο Μανώλης είναι τα ίδια λεβεντόπαιδα που κάνουν τις κότες στα ευρωπαϊκά ματς, εκεί που ξέρουν ότι ο πέλεκυς πέφτει και είναι βαρύς. Λογικό. Αλλωστε μόνο κότες θα μπορούσαν να χτυπήσουν με αριθμητικό πλεονέκτημα πισώπλατα αθλητές. Μόνο κότες...
Υ.Γ.: Το έχω ξαναγράψει: Δεν τρέφω αυταπάτες. Τίποτα δεν θα αλλάξει αν δεν προσπαθήσουμε να το αλλάξουμε εμείς, όσοι διατεινόμαστε ότι αγαπάμε -αν όχι τον αθλητισμό- έστω τις ομάδες μας. Ακούω αυτή τη στιγμή στο ρεπορτάζ που μεταδίδει ο Sentra 103,3 ότι ο κομισάριος του αγώνα θεωρεί πως όλα κύλησαν ομαλά, ότι οι παίκτες του Ολυμπιακού «έφυγαν σαν κύριοι από το γήπεδο» και ότι -κατά τη γνώμη του- δεν έπρεπε να... προκαλέσουν φεύγοντας από τον αγωνιστικό χώρο 3,5 δευτερόλεπτα πριν από το τέλος.
Αν η λογική είχε πόδια και φωνή θα είχε ήδη καταγγείλει τον βιασμό της στο κοντινότερο Τμήμα. Προ ημερών ο Πιλάβιος μας είπε ότι θα επανιδρύσει το ποδόσφαιρο σε 15 μέρες. Ο,τι δεν έγινε εδώ και 30 χρόνια θα γίνει μέσα σε δύο εβδομάδες. Αντε να καθυστερήσει κάνα δυο μέρες γιατί μεσολαβεί η αργία του Αγίου Πνεύματος.
Η θηλιά σφίγγει γύρω από τον λαιμό του αθλητισμού και κάποιοι επιμένουν να μας θεωρούν κορόιδα. Και όσο δεν αντιδρούμε θα συνεχίσουν να μας συμπεριφέρονται ως τέτοια. Εμείς τους το επιτρέπουμε κάθε φορά που τσιμπάμε τα «ψίχουλα» εύνοιας που ρίχνουν στις ομάδες μας. Αν του χρόνου τέτοια εποχή η κατάσταση παραμένει ίδια, τότε θα φταίμε μόνο εμείς...
Πηγή: sentragoal.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις