Facebook Pixel Σ’ έστησαν σε μια γωνιά
| 2011-06-29 00:15:00

Σ’ έστησαν σε μια γωνιά

Σ’ έστησαν σε μια γωνιά

Ο Γιάννης Σερέτης γράφει για την αδράνεια του Παναθηναϊκού σε όλα τα επίπεδα καθώς και για την μεγάλη ευκαιρία του Γιάννη Βαρδινογιάννη.

* Λοιδορήθηκα από πολλούς για το σημείωμα με τίτλο «Έτσι θα χτυπήσει τον Ολυμπιακό» πριν από λίγες ημέρες, προτού γίνει της… Πόπης. Είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω την απαισιοδοξία πολλών φίλων του Παναθηναϊκού, οι οποίοι ακόμη κι αν συμφωνούσαν με κάποια από τα δικά μου επιχειρήματα, απογοητεύονταν όταν στο μυαλό τους ερχόταν κυρίως η ευρεία συμμαχία που έχει χτίσει ο Ολυμπιακός στη Σούπερ Λίγκα, το όργιο του «Γ. Καραϊσκάκης» και η κατάσταση στα διοικητικά της ομάδας τους.

* Η υπόθεση με τα στημένα έχει αλλάξει τη διάθεση του φίλου του Παναθηναϊκού. Πολλοί είναι αυτοί που αισθάνονται δικαιωμένοι και βλέπουν (όχι τόσο τον υποβιβασμό του Ολυμπιακού, αλλά) την ισχυρή πιθανότητα να αλλάξει το status στο παρασκήνιο του ελληνικού ποδοσφαίρου και να διεξάγεται επί ίσοις όροις το πρωτάθλημα. Την ίδια ώρα, όμως, (όχι για να πάω κόντρα στο ρεύμα, αλλά για να μη χάσουμε τελείως τα αυγά και τα πασχάλια, εμμένοντας απλώς στην ιδιότητα του ωτακουστή και λαθραναγνώστη πικάντικων και αποκαλυπτικών για πολλά διαλόγων, πρέπει να επισημανθεί ότι) ο Παναθηναϊκός κάνει πολλά βήματα προς τα πίσω, ενώ ο Ολυμπιακός ενισχύεται και χτίζει σύνολο πολύ καλύτερο αυτού που είχε στην αρχή της περυσινής σεζόν.

* Δίχως υπερβολή, αυτά που (δεν) έχουν συμβεί στους Πράσινους τις τελευταίες δεκαπέντε ημέρες, σε συνδυασμό με αυτά που γίνονται στον Ολυμπιακό (για την ομάδα και όχι για τον Μαρινάκη) ανοίγουν πολύ περισσότερο την ψαλίδα. Όχι λόγω της μεταγραφής του νεαρού Φέισα, ο οποίος μπορεί να κάνει πολλές «ομορφιές» αν είναι απόλυτα υγιής, ούτε λόγω της επικείμενης μεταγραφής του «έτοιμου» Σάντσες, ο οποίος (ειδικά έναντι των ανύπαρκτων πέρυσι Ντουντού-Ουρτάδο) μπορεί να κάνει τη διαφορά στους Ερυθρόλευκους, την ίδια στιγμή που οι Πράσινοι εξακολουθούν να… παρακαλούν τον Μάτος γιατί… δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς! Αλλά διότι ο Παναθηναϊκός αργεί. Παντού!

* Άργησε και τελικά έκανε μια τρύπα στο νερό στο θέμα του τεχνικού διευθυντή.

* Αργεί σε επίπεδο στελέχωσης και ο Γόντικας μόνο σφουγγαρίστρα δεν έχει πάρει ακόμα στο χέρι, ενώ γνωρίζει ότι η ομάδα είναι γυμνή σ’ αυτό το κομμάτι και ο ίδιος τρέχει για όλα.

* Ακόμη δεν έχει πουλήσει τον Μπουμσόνγκ και ασφαλώς κρέμεται από τα κοκονέλια του Τζιμπρίλ για τη συμφωνία του Γάλλου με τη Λάτσιο ή με οποιαδήποτε άλλη ομάδα.

* Εμφανίζεται, ως ΠΑΕ, διστακτικός στο θέμα του σκανδάλου. Άργησε να πράξει το αυτονόητο, δηλαδή να βγει και να πει ότι το ελάχιστο που πρέπει να γίνει είναι η αποβολή όλων των κατηγορούμενων από το ΔΣ της Λίγκας και της ΕΠΟ.

* Το σημαντικότερο όλων: την ώρα που εκ των εξελίξεων ο Γιάννης Βαρδινογιάννης δικαιώνεται για μια σειρά θέσεων και αρχών του, είναι άφαντος! Κι αν δεν εμφανιστεί αυτό το καλοκαίρι, που είναι η μεγάλη ευκαιρία του, έχω την εντύπωση ότι δεν θα εμφανιστεί ξανά ποτέ δυναμικά στα δρώμενα του ελληνικού ποδοσφαίρου και του Παναθηναϊκού. Θα παραμένει ένας «διεκπεραιωτικός» μεγαλομέτοχος που θα περιμένει μια πρόταση για να φύγει, όπως οι Αγγελόπουλοι και –κατά δήλωσή τους– οι Γιαννακόπουλοι.

* Γιατί είναι η μεγάλη ευκαιρία του; Διότι α) είναι εξουδετερωμένοι και απαξιωμένοι σε μεγάλο βαθμό από μεγάλη μερίδα της «πράσινης» κοινής γνώμης ο… εξαφανισμένος Βγενόπουλος και ο αμέτοχος ως προς τις παναθηναϊκές εξελίξεις Πατέρας, που έχει άλλα ζόρια και δηλώνει μεταξύ άλλων «δεν πιστεύω ότι η σχέση μου με τον Μαρινάκη χάλασε από το ποδόσφαιρο, κάποιοι καλοθελητές μπήκαν στη μέση με σκοπό να δημιουργήσουν προβλήματα μεταξύ δύο προέδρων. Αυτά γίνονται μέσα στο ποδόσφαιρο, δεν έχω τίποτα προσωπικό με τον κύριο Μαρινάκη, εκτιμώ τη φιλία με τον κ. Μαρινάκη, μάλιστα, σε μια συνομιλία λέω ότι κατά τη γνώμη μου δεν έχει καμία σχέση με το στοίχημα».

β) Διότι το σκηνικό που διαμορφώνεται για την επόμενη ημέρα, ανεξάρτητα από την παραμονή ή την παραίτηση Πιλάβιου, δημιουργεί συνθήκες στις οποίες ο ίδιος ο Τζίγκερ δεν χρειάζεται να παραβεί τις αρχές του, όπως ήταν αναγκαίο σύμφωνα με την άποψη πολλών φίλων του Παναθηναϊκού στην περίοδο της Παράγκας Νο 1 με πρόεδρο τον Γκαγκάτση και απόλυτο κυρίαρχο τον Κόκκαλη.

* Αν, όμως, κάποιος έχει αποφασίσει ότι δεν θέλει να βάλει («σοβαρά») λεφτά, ότι δεν θέλει να ξαναμπλέξει με ύβρεις και γκρίνιες από την κερκίδα, ότι δεν θέλει να αφιερώνει ούτε το ένα δέκατο από τον χρόνο που αφιέρωνε καθημερινά για τον Παναθηναϊκό από το 2001 ως το 2008 και ειδικά από το 2004 ως το 2008, θα κάθεται στη γωνιά του. Και θα περιμένει την πολυπόθητη πρόταση για να «ξεφορτωθεί» το βάρος, βλέποντας τη δικαίωσή του και την ομάδα του ποτέ πρώτη και πάντα στα πλέι οφ…

Υ.Γ. Πριν από λίγες ημέρες είχα αναρωτηθεί γιατί δεν παίρνει θέση στα μεταγραφικά σενάρια ο ίδιος ο Σισέ και αφήνει την… Τζουντ να κάνει παιχνίδι. Ε, λοιπόν μίλησε! Όχι, όχι στο πάρτι της Χαλκίδας. Εκεί δάκρυσε από συγκίνηση βλέποντας τους φίλους του Παναθηναϊκού να ξημερώνονται για πάρτη του, να του δείχνουν στο κινητό βιντεάκια με ποτ-πουρί με τα γκολ του και να βρίζουν τη Λάτσιο.

Δεν είχε τα guts να μιλήσει στην Ελλάδα αυτή την περίοδο. Θα το κάνει όταν φύγει. Μίλησε στην Corriere Dello Sport: Τα καλύτερά του; α) «Θα ήθελα να κάνω ευτυχισμένο τον λαό της Λάτσιο», β) «Η Λάτσιο θα ήταν ιδανική ομάδα για μένα. Είναι σπουδαίος σύλλογος, που αγωνίζεται σε ένα φανταστικό πρωτάθλημα. Είναι αναληθές ότι δεν θέλω να πάω. Απεναντίας! Η Ιταλία, η Λάτσιο και η Serie A με συναρπάζουν». γ) «Η Λάτσιο είναι ομάδα με όνομα σε διεθνές επίπεδο, που έχει κατακτήσει πολλά στο παρελθόν και θέλει να συνεχίσει να το κάνει. Θα ήταν σπουδαίο να αγωνιστώ σε μια ομάδα που πρωταγωνιστεί στο πρωτάθλημα και στην Ευρώπη». δ) «Κάνω τα πάντα με πάθος, με κίνητρο και είμαι πάντα πρόθυμος να παλέψω για την ομάδα και τους φιλάθλους της. Πρέπει να σέβεσαι την ομάδα όπου αγωνίζεσαι, να μοχθείς για τη νίκη. Χαίρομαι πολύ που άφησα καλές αναμνήσεις στους φιλάθλους των ομάδων που αγωνίστηκα. Είναι μια καλή αναγνώριση. Η αγάπη του κόσμου μού δίνει περισσότερη ενέργεια».

Και όλα αυτά, για να αντιλαμβανόμαστε ότι ο συναισθηματικός δεσμός ενός παίκτη ο οποίος αληθινά έδωσε και πήρε πάρα πολλά (όχι μόνο αγάπη, αλλά και την επανεκκίνηση μιας καριέρας που είχε πάρει την κατιούσα), φτάνει μέχρι ενός σημείου. Το οποίο, ασφαλώς, απέχει έτη φωτός από το δέσιμο του οπαδού με την ομάδα του, αλλά ειδικά σ΄ αυτή την περίπτωση του οπαδού και με τον ίδιο τον Τζιμπρίλ.

Πηγή: leoforos.gr

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις

Tags