Ο Κώστας Μιαούλης γράφει τους προβληματισμούς του για τους τρόπους ανάπτυξης της φτωχότερης ΑΕΚ τη νέα σεζόν.
Μια από τις αγαπημένες συνήθειες που έχουν οι ποδοσφαιρόφιλοι είναι να προσπαθούν να φανταστούν την ομάδα τους την καινούρια σεζόν, όταν βρισκόμαστε στο κατακαλόκαιρο. Αυτή είναι και η μοναδική περίοδος που ο καθένας μπορεί να φαντάζεται, συνήθως με ονειρεμένο τρόπο την ομάδα του. Για τους «Ενωσίτες» εδώ και κάμποσα χρόνια, αυτή η συνήθεια, που υπό φυσιολογικές συνθήκες αποτελεί λατρεία, αποτελεί εφιάλτη. Απλούστατα διότι βλέπει κάθε χρόνο το ρόστερ της ομάδας του να γίνεται φτωχότερο και δεν του βγαίνουν τα κουκιά με τίποτα.
Η βασικότερη έλλειψη που είχε στο περσινό ρόστερ της η «Ένωση» ήταν οι ακραίοι ποδοσφαιριστές. Τέτοιοι δεν φαίνεται ότι θα προστεθούν ούτε και φέτος, με μόνη αχτίδα φωτός τον Χοσέ Κάρλος, που σύμφωνα με το βιογραφικό του, ίσως να μπορεί να βοηθήσει σε αυτόν τον τομέα. Όμως το τεράστιο πρόβλημα που υπήρχε ήταν η ανάπτυξη και η γρήγορη μεταφορά της μπάλας, μπροστά. Σε αυτό τον τομέα η ΑΕΚ με τα δεδομένα που έχουμε στα χέρια μας αυτή τη στιγμή δεν προκύπτει από κάπου πως θα βγει ενισχυμένη. Γενικότερα το πρόβλημα της μεταφοράς της μπάλας και της παραγωγής παιχνιδιού αποτελεί ένα μεγάλο ερώτημα. Όπως αναρωτιόμαστε όλοι εύλογα, ποιο θα είναι το σχήμα που θα μπορέσει να βοηθήσει την ΑΕΚ, ώστε να μπορέσει να πάει την ομάδα μπροστά.
Ο «ρόμβος» που χρησιμοποιήθηκε προς το τέλος της σεζόν, συγκεντρώνει σοβαρές πιθανότητες ν’ αποτελεί το βασικό σχέδιο. Σημαντικό ρόλο παίζει το γεγονός ότι τουλάχιστον στην μεσαία γραμμή, δεν θα υπάρξουν σοβαρές ανακατατάξεις και υπάρχουν ορισμένες – έστω και λιγοστές – πιθανότητες να παραμείνει ο Μίτσελ. Ο Λυμπερόπουλος ή ο Χοσέ Κάρλος ίσως παίξουν το ρόλο του παίκτη πίσω από τους δύο επιθετικούς. Το 4-3-3 ίσως ν’ αποτελούσε μια λύση, αλλά σε ένα τέτοιο σχήμα, η μπάλα πολύ δύσκολα μπορεί να πηγαίνει μπροστά και οι ακραίοι θα πρέπει να καλύπτουν κιόλας τις πτέρυγες. Σε ματς που η ΑΕΚ θα έχει πρώτα του νου της στην ανάσχεση του αντιπάλου, ίσως φανεί προτιμητέο. Όχι όμως ότι και πάλι με αυτό το σχήμα η «Ένωση» θα είναι σε θέση να κάνει πολλές φάσεις και με την απαραίτητη υποσημείωση πως οι θεωρητικά ακραίοι θα πρέπει να υποστηρίζουν τον επιθετικό συγκλίνοντας. Όσο για το 4-2-3-1, θεωρώ πως δίχως κανονικούς ακραίους, δεν μπορεί να γίνεται ούτε λόγος.
Η μεγαλύτερη δυσκολία που έχει μπροστά του ο Χιμένεθ, πέρα από το ότι θα πρέπει να μοντάρει μια ομάδα που έχει φτωχύνει σε ρόστερ και θα έχει αρκετά νέα πρόσωπα, πιστεύω πως έχει να κάνει με το πώς θα μπορέσει να βρει τρόπους, ώστε η ομάδα του να δημιουργεί φάσεις, δεδομένου ότι και οι ποδοσφαιριστές που μπορούν να δημιουργήσουν φάση με προσωπική ενέργεια πλέον είναι ελάχιστοι. Ζητείται επίσης τρόπος για παραγωγή παιχνιδιού, δίχως να έχει αποκτηθεί ένας – έστω και υποτυπώδης – κουμανταδόρος στο παιχνίδι. Ο Σταύρος Αδαμίδης είχε τονίσει πως στόχος είναι η δημιουργία μιας ομάδας που δύσκολα θα χάνει. Θα μπορεί όμως και να κερδίζει άνετα, τα ματς που αναλογικά με το όνομα της θα πρέπει να κερδίζει; Ο Μανόλο Χιμένεθ καλείται να κάνει, όχι ένα, αλλά πολλά θαύματα…
Πηγή: sday.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις