Ο Αλέξης Σπυρόπουλος εξηγεί μέσω του blog του για ποιον λόγο οι μεγάλοι παίκτες ενδιαφέρονται για τα πραγματικά τρόπαια και όχι για τις απονομές βραβείων…
Ο Γιαννάκης θύμωνε τις προάλλες που άκουγε στην τηλεόραση πως ο Μέσι, ήταν μεν υποψήφιος για τη Χρυσή Μπάλα, αλλά δεν είχε καμία ρεαλιστική τύχη μπροστά στον Τσάβι και στον Ινιέστα. Επαναστατούσε! Τη Δευτέρα το βράδι που με πήρε αγωνιώντας τηλέφωνο στην εφημερίδα να μάθει τι απέγινε, και του είπα Μέσι, άκουσα ένα κραυγαλέο yeeeeees. Μου το 'κλείσε, και πήγε για ύπνο.
Αλλ' ο Γιαννάκης, ο γιος μου, κλείνει τον Μάρτιο τα εννέα και πορεύεται με τα δικά του κριτήρια. Τον Μέσι τον αγαπάει πιο πολύ απ' τον Τσάβι και τον Ινιέστα. Οχι μόνο γιατί βάζει τα πιο πολλά γκολ. Αλλά το κυριότερο, το...πολύ κυριότερο, γιατί φανέλα Μέσι έχει, φανέλα Τσάβι ή Ινιέστα δεν έχει. Γενικώς, το πηγαίνει ανάλογα με το τι φανέλες υπάρχουν στη ντουλάπα του.
Δεν τον νοιάζει να φύγει ο Τζέραρντ απ' τη Λίβερπουλ, τον νοιάζει μη τυχόν φύγει ο Φερνάντο Τόρες. Γιατί φανέλα Τζέραρντ δεν έχουμε, έχουμε φανέλα Φερνάντο Τόρες, κι άμα φύγει...τι θα την κάνουμε; Με τον ίδιον τρόπο, μη πάει χαμένη η φανέλα, καρδοπονάμε μήπως αλλάξει ομάδα ο Φορλάν, ενώ για Αγουέρο δεν δίνουμε δεκάρα. Επίσης θέλουμε Κόκε στον Αρη για ακόμη πολλά χρόνια, Χαλκιά όσο αντέχει στον ΠΑΟΚ, Μάκο μόνιμο στην ΑΕΚ, Σαμαρά μη διανοηθεί να μη ανανεώσει στη Σέλτικ, Πάτο στη Μίλαν κ.λπ.
Η φασαρία για τη Χρυσή Μπάλα, γενικώς δικαιολογείται. Αλλ' ως την ηλικία των δέκα ετών, το πολύ. Πέραν των δέκα ετών, ζητώ τη συμπάθειά σας, δυσκολεύομαι να την αντιληφθώ. Ένα βραβείο είναι. Κύρους, αίγλης, ό,τι θέλετε. Αλλά βραβείο. Εδώ, το βραβείο ένιωσα ότι φτάσαμε κοντά στο να ξεπεράσει την ίδια τη πραγματικότητα που βραβεύει. Τα επιτεύγματα, για τα οποία υποτίθεται πως υπάρχει.
Μια...υπενθύμιση, λοιπόν. Το Παγκόσμιο Κύπελλο 2010, το πήρε η Ισπανία και δεν υφίσταται τρόπος να της το αφαιρέσει κανείς. Το Τσάμπιονς Λιγκ 2010, το πήρε η Ιντερ και, επίσης, έγραψε. Δεν της το αφαιρεί κανείς. Ο Μέσι πήρε το βραβείο απ' τον Τσάβι και τον Ινιέστα, δεν τους πήρε το Παγκόσμιο Κύπελλο. Κι οι τρεις μαζί, τις θέσεις των υποψηφίων για τη Χρυσή Μπάλα πήραν, δεν πήραν απ' τον Σνάιντερ το Τσάμπιονς Λιγκ.
Υπάρχουν τα γεγονότα κι υπάρχουν και οι γνώμες επί των γεγονότων. Το γεγονός είναι ένα. Οι γνώμες επί του γεγονότος μπορεί να είναι χιλιάδες. Το πολύ-πολύ, με κάτι τέτοια σαν το εφετινό, ν' ατονήσει η σημασία της απονομής μιας Χρυσής Μπάλας. Που και πάλι, εδώ τα αγγλικά είν' ένας βολικός τρόπος για να παρακάμψουμε τη δυσοσμία άμα το γράφαμε στα ελληνικά, who gives a shit?
Το ποδόσφαιρο, ουδείς το βλέπει για τη Χρυσή Μπάλα. Κι απ' όσους παίζουν, ουδείς παίζει για να πάρει τη Χρυσή Μπάλα. Όλοι παίζουν, με στόχο τα αληθινά τρόπαια. Η Χρυσή Μπάλα και Best Goal ή MVP ελληνικής Σούπερ Λιγκ να καταντήσει, δεν τρέχει μία. Στο κάτω-κάτω, όποιος διαφωνεί φτιάχνει (τι πιο εύκολο;) μία δική του Χρυσή, ή ό,τι άλλο, Μπάλα. Στήνει κι ένα event, και την απονέμει.
Ο Μισέλ Πλατινί έφριξε. Είπε, κιόλας, ότι θα το κάνει. Το βάζει από τώρα μπροστά, για του χρόνου. Μια χαρά. Προς τι, λοιπόν, ο...αλληλοσπαραγμός;
Πηγή: contra.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις