Ο Νικόλας Βασιλαράς εξηγεί γιατί με το πέναλτι του Κουκουλάκη στην Τρίπολη «γιατί πολύ απλά κάπου εκεί κρίθηκε και ο φετινός τίτλος».
Καταρχήν, να ξεκινήσουμε από τα προφανή. Σιγά λοιπόν μην πήγαινε μέχρι την Τρίπολη ο Μαρινάκης, να φάει όλη τη βροχή στο κεφάλι, αν δεν το είχε «σίγουρο» το ματς. Πλάκα κάνουμε τώρα; Για κανένα κορόιδο τον περνάτε;
Όχι, πως γενικώς είχαμε καμιά ιδιαίτερη αγωνία για το αν θα κέρδιζε ο Ολυμπιακός τον Αστέρα. Τα ξέρατε και τα ξέραμε. Τον τρόπο ψάχναμε απλώς που θα το κάνουν. Αυτή τη φορά όμως το παράκαναν. Είμαι δε σίγουρος πως στις μεταξύ τους συζητήσεις, όσοι φοράνε παντελόνια, λογικά θα το παραδέχονται το σκάνδαλο, δεν μπορεί. Και δεν χρειαζόταν άλλωστε να εκτεθούν τόσο πολύ για ένα ματς στο οποίο ουδείς είχε άγχος και απορία για τον τελικό νικητή. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, όλο και κάτι θα γινόταν για να νικήσουν...
Η μπόχα και η δυσωδία που αναδύεται μετά από ένα ακόμη παιχνίδι των ερυθρόλευκων είναι τέτοια που σε κάνει να μην θες να ασχοληθείς ξανά με το αντικείμενο. Να τους αφήσεις να παίζουν μόνοι τους. Αυτοί και οι… φίλοι τους. Αν και μάλλον τους φτάνουν για να φτιάξουν ένα δικό τους πρωτάθλημα.
Γιατί ξεκινάω από εκεί; Μα γιατί πολύ απλά κάπου εκεί κρίθηκε και ο φετινός τίτλος. Αν οι παίκτες του Παναθηναϊκού στο δρόμο για τη Νέα Σμύρνη έβλεπαν τη μαϊμουδιά στην τηλεόραση το πιθανότερο είναι πως θα λέγανε στον Δήμο, τον οδηγό του πούλμαν, να τους γυρίσει πίσω. Τι να πάνε να κάνουνε δηλαδή; Κι ακόμη κι αν κέρδιζαν τι θα άλλαζε στην τελική;
Επί της ουσίας πιθανότατα τίποτα αφού και να θέλεις να το πάρεις δεν πρόκειται να σε αφήσουν. Το μόνο που θα μας έδινε ένα έξτρα ενδιαφέρον θα ήταν οι τρόποι τους οποίους θα εφεύρισκαν για να κερδίσουν στο μέλλον. Και είναι αλήθεια πως στην ποικιλία τους αυτή η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια.
Παρ’ όλα αυτά ο Παναθηναϊκός είχε την ευκαιρία να το πάρει το ματς στη Νέα Σμύρνη αλλά την πέταξε. Εστω και με την ψυχολογία υπό το μηδέν με τα όσα είχαν προηγηθεί στην Τρίπολη οι πράσινοι έφτιαξαν δυο καλές φάσεις στο πρώτο μέρος αλλά ο Γκοβού και ο Σισέ δεν βρήκαν δίχτυα.
Στην επανάληψη βρέθηκαν από το πουθενά πίσω στο σκορ, βρήκαν τη δύναμη να ισοφαρίσουν αμέσως (και μόνο η απόπειρα… ζυγίσματος των δύο πέναλτι είναι γελοία και «ύποπτη») αλλά δεν κατάφεραν τίποτα παραπάνω. Υπό άλλες συνθήκες η κριτική που θα τους συνόδευε μετά το ματς θα έπρεπε να είναι πιο σκληρή.
Προσωπικά αυτή τη φορά τους δικαιολογώ. Και εγώ άλλωστε, ξεκινώντας από το σπίτι μου για το γήπεδο, εκεί κάπου στο ημίχρονο του αγώνα της Τρίπολης, ήξερα ότι το απόγευμα μου θα είναι χαμένο. Σίγουρα ήθελα να δω την ομάδα μου να παλεύει και να τρώει σίδερα μέχρι τέλους, ξέρω όμως καλά ότι άνθρωποι είναι και οι παίκτες και κάποια στιγμή λένε «δεν πάει άλλο».
Ακούγεται σκληρό, είναι όμως αληθινό. Δηλαδή ποιος από εσάς θα καθόταν να παίξει χαρτιά ξέροντας ότι η τράπουλα είναι σημαδεμένη; Κανείς. Ε κάτι τέτοιο ισχύει και στη μπάλα.
Μαθηματικά ο Παναθηναϊκός έχει ελπίδες. Για μένα η ιστορία έχει τελειώσει, διότι πολύ απλά ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να χάσει βαθμούς ο αντίπαλος. Αρα από εδώ και στο εξής λίγες είναι οι υποχρεώσεις για τους πράσινους. Να παλέψουν την πρόκριση με την ΑΕΚ ώστε να πάρουν το Κύπελλο, να κερδίσουν στο Καραϊσκάκη και να μείνουν ενωμένοι μέχρι τέλους γιατί η ζωή συνεχίζεται…
Τα πράγματα είναι απλά και όποιος έχει μάτια βλέπει. Οι υπόλοιποι ξεσαλώστε με την ευκαιρία «διαλόγου» που σας δίνει το σάιτ, βγάλτε τα συμπλέγματά σας, κάντε και την πλακίτσα σας που είναι απαραίτητη και που είμαι ο πρώτος που την αναζητάω, παπαγαλίστε αυτά που σας σερβίρουν και πάμε παρακάτω. Ετσι είναι αυτά…
Πηγή: gazzetta.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις