Σε έναν προπονητή του στη Λάρισα είχε ζητήσει να μην παίρνει μέρος στις πρωινές προπονήσεις. Γράφει ο Κώστας Κουκουλάς.
«Εχω στην Τουρκία τόσα χρήματα που θα μπορούσα να αγοράσω όλη την ομάδα. Ασε με, λοιπόν, να κάνω τη δουλίτσα μου όπως εγώ την ξέρω και κάνε και εσύ τη δική σου» του είχε πει.
Ο Τουμέρ Μετίν τη δουλειά του ήξερε να την κάνει πολύ καλά. Το ότι δεν πήγε σε κάποια από τις ομάδες του κέντρου, αλλά προτίμησε να βρει την ποδοσφαιρική του Ιθάκη στην ΑΕΛ και στο Αλκαζάρ, δεν μπορεί να αναιρέσει το γεγονός ότι ο Τούρκος ήταν ένας από τους μεγαλύτερους ξένους παίκτες που πάτησαν ποτέ στα ελληνικά γήπεδα.
Μπελεντιγεσπόρ, Ζονγκουλντάκσπορ, Σαμσουνσπόρ και από εκεί και πέρα η απογείωση. Το 2001 πάει στην Μπεσίκτας, της χαρίζει πρωτάθλημα και Κύπελλο και αναγκάζει το 2006 τον Γιλντιρίμ να του πει: «Σε πήρα στη Φενέρ γιατί μας σκότωσες. Τώρα θα μου τα φέρεις όλα πίσω». Η μετακόμισή του από το «Ινονού» στο «Σουκρού Σαράτσογλου» προκαλεί εμφύλιο και οι οπαδοί των «αετών» τον χαρακτηρίζουν «προδότη». Ο ίδιος, όμως, κρατά τον λόγο που δίνει στον Γιλντιρίμ και το 2007 πάει στην ανατολική πλευρά της Πόλης το νταμπλ.
Πριν ντυθεί στα «βυσσινί» είχε... αγγίξει το τρόπαιο του Εuro στα γήπεδα της Ελβετίας και της Αυστρίας, καθώς είχε φτάσει μέχρι τους «4», όπου η Τουρκία αποκλείστηκε στο τελευταίο λεπτά του ημιτελικού από τη Γερμανία (3-2).
Τον Ιανουάριο του 2008 η Λάρισα κάνει το «μπαμ» ανακοινώνοντας την απόκτησή του. Στην Ελλάδα τον στέλνουν ο τραυματισμός του στους κοιλιακούς (που τον έχει βγάλει εκτός ρυθμού) και ο... τουρκικός στρατός, καθώς ο Μετίν αποφασίζει να ξενιτευτεί μέχρι να γίνει τουλάχιστον 35 χρονών προκειμένου να γλιτώσει τη στρατιωτική του θητεία!
Ο ίδιος «εξομολογείται» αργότερα σε συνέντευξή του στο επίσημο περιοδικό της ΑΕΛ ότι σε είκοσι μέρες είχε κάνει 111 ενέσεις! Σκέφτηκε μάλιστα να χτυπήσει τατουάζ με τη φράση «ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό». Δεν το κάνει όμως, καθώς ανακαλύπτει ότι την ίδια ακριβώς έχει και η Ατζελίνα Τζολί!
Στο Αλκαζάρ γίνεται ήρωας. Μένει στο «σπίτι» του όπως το αποκαλεί μέχρι το 2011, με εξαίρεση τον πρώτο γύρο της περιόδου 2008-09. Οταν επιστρέφει οι οπαδοί τον καλωσορίζουν με το ανάλογο πανό και αυτός ανταποδίδει. Γίνεται ένα με την ομάδα.
«Οταν μπαίνω στο γήπεδο με καταλαβαίνουν πολύ καλά όλοι οι άλλοι φίλοι της ομάδας, με καταλαβαίνουν οι δημοσιογράφοι και όσοι αγαπούν το ποδόσφαιρο. Αυτή είναι η μαγεία της σχέσης που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα σε εμένα και την πόλη της Λάρισας. Εχουμε κοινό κώδικα επικοινωνίας, παρότι δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα» λέει. Το moto του είναι ένα: «Θέλω πάντα να νικάω. Οταν μπαίνω στο γήπεδο, νιώθω στην πλάτη μου να υπάρχει ένα... τέρας που να μου λέει συνέχεια την ίδια φράση: πρέπει να νικήσεις, πρέπει να νικήσεις».
Η προσωπικότητά του δύσκολα μπαίνει σε καλούπια. Αλλωστε οι μεγάλοι παίκτες δεν υπήρξαν ποτέ τα... καλά παιδιά, αυτά που κάποιος μπαμπάς θα ήθελε να δει στο πλευρό της κόρης του. Τα νυχτοπερπατήματά του στη Λάρισα μένουν στην... ιστορία, με αποκορύφωμα βέβαια την καταστροφή της Ferrari του. Φέτος αποφασίζει να πάει στην Κέρκυρα, αν και τον διεκδικούσαν και άλλες ομάδες. Ομως μετά από λίγους μήνες είδε ότι η ποδοσφαιρική του κλεψύδρα, αν και μεγάλη, έφτασε στο τέλος της.
Οπως κάποτε είχε διακρίνει και την αρχή της. Σε μια οικογενειακή εκδρομή από το Ζογκουντάρ στην Κωνσταντινούπολη, το λεωφορείο είχε σταματήσει μπροστά από το «Ινονού». «Μαμά, εγώ σε αυτό το γήπεδο θα παίξω, φορώντας τη φανέλα της Μπεσίκτας» είπε και το έκανε. Και αυτό και πολλά άλλα...
Πηγή: Goal
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις