Ο Χρήστος Κοντός με αφορμή τη ρεβάνς του Κυπέλλου με την ΑΕΚ θυμάται ένα αντίστοιχο ματς με τον Ολυμπιακό το 1995 στο «Καραϊσκάκη»…
Μια από τις πιο συχνές ερωτήσεις που μου κάνουν όταν η κουβέντα γυρίζει στα παλιά, είναι ποια θεωρώ τη μεγαλύτερη χαρά που έχω πάρει βλέποντας κοντά τον Παναθηναϊκό.
Αν παιζόταν σε στοίχημα, το «σιγουράκι» για όλους θα ήταν το γκολ του Βαζέχα στο Άμστερνταμ. Ήμουν εκεί, είχα περιγράψει ραδιοφωνικά το παιχνίδι και στο γκολ του Χρηστάρα ένιωσα πραγματικά την καρδιά μου να σπαρταράει. Δεν ήταν όποιο κι όποιο γκολ. Ήταν γκολ που έδινε κάτι παραπάνω από τη μισή πρόκριση στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, σε μια απόρθητη έδρα και απέναντι στην καλύτερη ομάδα της τότε εποχής, κάτι σα τη σημερινή Μπαρτσελόνα ένα πράγμα.
Κι όμως, αυτό που όλοι θεωρούσανε δεδομένο, δεν θα πλήρωνε στο στοίχημα. Δεν ήταν αυτή η μεγαλύτερη χαρά μου από τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό. Μπορεί να μοιάζει αστείο γιατί τα μεγέθη δεν συγκρίνονται, αλλά ακόμα μεγαλύτερη χαρά, στα όρια της τρέλας θα έλεγα, την είχα πάρει σχεδόν ένα χρόνο νωρίτερα, σε ένα ρουτινιάρικο ημιτελικό Κυπέλλου, απ' αυτούς που πολλοί σημερινοί 25άρηδες ούτε καν ξέρουν ότι υπήρξε.
Το θυμάμαι το παιχνίδι σαν τώρα. Ήταν 1 Μαρτίου του 1995 και παιζόταν στο Καραϊσκάκη, στη ρεβάνς του πρώτου ημιτελικού στο ΟΑΚΑ. Το πρώτο ματς δεν το είχα δει. Ήμουν στη Μαδρίτη (ή Βαρκελώνη) για έναν αγώνα μπάσκετ του Παναθηναϊκού και είχα πέσει μαζί με όλους τους άλλους στη μαύρη κατάθλιψη με τα νέα που έρχονταν από την Αθήνα: με δύο γκολ του Ίβιτς, ο Ολυμπιακός είχε προηγηθεί 0-2 στο ημίχρονο μέσα στο ΟΑΚΑ και το γκολ του Μάρκου στα μέσα του β' ημιχρόνου, απλώς μείωσε στο τελικό 1-2.
Στη ρεβάνς δεν είχα περιγραφή. Πήγα απλώς για να δω το παιχνίδι, πολύ πιο χαλαρός απ' όσο συνήθως λόγω του ότι δεν δούλευα. Όλοι είχαν τον Παναθηναϊκό τελειωμένο από χέρι. Δεν αρκούσε να «κλέψει» τη νίκη με 0-1 για να προκριθεί. Έπρεπε υποχρεωτικά να βάλει από δύο γκολ και πάνω, κάτι που ήταν δύσκολο σε μια σκληρή έδρα όπως το Καραϊσκάκη.
Το θυμάμαι πολύ καλά ότι δεν υπήρχε άνθρωπος που να του δίνει τύχη. Τίγκα το γήπεδο από οπαδούς του Ολυμπιακού, συνθήκες φιέστας και προσμονή μιας θριαμβευτικής πρόκρισης. Το ματς ξεκινά τέλεια για τον Παναθηναϊκό, με το γρήγορο 0-1 από κοντινή προβολή του Καπουράνη. Οι ελπίδες ψαλιδίζονται από την ισοφάριση του Αλεξανδρή στο τελευταίο λεπτό του α' ημιχρόνου, αλλά ακόμα υπάρχουν. Με το 1-1, ένα γκολ θέλαμε για να ισοφαρίσουμε το σκορ του πρώτου αγώνα και να το πάμε στην παράταση. Γίνεται, γιατί να μην γίνει;
Πώς όμως να γίνει; Με το αυτογκόλ του Καλιτζάκη κάπου γύρω στο 60', πήγε να πέσει το Καραϊσκάκη κάτω. Όλα έμοιαζαν τελειωμένα. Ο Ολυμπιακός μπροστά 2-1 μισή ώρα πριν το τέλος και δεν υπήρχε ψυχή να ποντάρει έστω και ένα καπίκι ότι θα μπορούσε να γυρίσει αυτό το ματς. Οι γαύροι ήταν κρεμασμένοι σαν τα τσαμπιά στα κάγκελα και περίμεναν τη λήξη για να ορμήσουν μέσα και να πανηγυρίσουν.
Με το που κάνει ο Δώνης το 2-2 στο 72', σφίξανε τα γάλατα για όλους στην εξέδρα. Είκοσι λεπτά ακόμα και όλα ξανά στο γκολ, με τη διαφορά ότι αν έμπαινε τώρα, θα έδινε πρόκριση στον Παναθηναϊκό και δεν θα έστελνε απλώς το ματς στην παράταση. Γέμισαν οι πάνες μιλάμε, μύριζε μέχρι το... Πασαλιμάνι.
Δύο λεπτά πριν το τέλος, ο Δώνης κερδίζει πέναλτι. Αν θέλετε το πιστεύετε, ο Νικάκης το δίνει. Ο Βαζέχα κάνει στο 89' το 2-3 και όλο το Καραϊσκάκη είναι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Αλλά επειδή πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι, στο 94' κι άλλο πέναλτι από τον Νικάκη, υπέρ του Ολυμπιακού αυτή τη φορά. Η μαϊμουδιά της μαϊμουδιάς μιλάμε. Όλος ο Παναθηναϊκός έχει πέσει πάνω στον διαιτητή και φωνάζει, αλλά αυτός αμετάπειστος. Τρελός ήταν; Να πάρει πίσω ένα πέναλτι υπέρ του Ολυμπιακού στο 94' ενός ντέρμπι στο Καραϊσκάκη; Ακόμα εκεί θα 'ταν!
Ντελίριο στην εξέδρα. Ο Αλεξανδρής εκτελεί στην αριστερή γωνία του Βάντσικ και το «βουνό» πέφτει και μπλοκάρει! Αυτό ήταν! Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι έπαθα. Είναι η μόνη φορά στη ζωή μου που δεν είχα τον έλεγχο του τι λέω και τι κάνω. Ντελίριο, αμόκ, παράκρουση, ό,τι θέλετε πείτε. Αφού για να με σώσουν από τους μπόλικους περίεργους που μαζεύονταν στα δημοσιογραφικά, με πλάκωσαν στα χαστούκια 2-3 συνάδελφοι για να συνέλθω!
Εκείνες οι στιγμές ήταν η μεγαλύτερη χαρά που έχω νιώσει σε γήπεδο. Σε «χαμένη» πρόκριση με αντίπαλο τον Ολυμπιακό, μέσα στη σφηκοφωλιά του παλιού Καραϊσκάκη, με το αυτογκόλ του Καλιτζάκη στο 60' να μοιάζει σαν χαριστική βολή, με μια απίστευτη ανατροπή και πέναλτι - πρόκριση στο 89' και τον Βάντσικ να πιάνει πέναλτι με τη λήξη, δε θέλει και πολύ για να σου στρίψει.
Ούτε το γκολ στο Άμστερνταμ ούτε το γκολ του Χαριστέα στον τελικό του Euro που το έζησα από κοντά ούτε ένα σωρό ολυμπιακά μετάλλια και άλλες επιτυχίες που έχω περιγράψει δεν μπορούν να συγκριθούν με εκείνη τη στιγμή που ο Βάντσικ βουτούσε αριστερά και έπιανε το πέναλτι του Αλεξανδρή. Αστείο αν σκεφτείς τα μεγέθη της επιτυχίας, αλλά το συναίσθημα δεν έχει λογική ούτε και υπακούει σε κανόνες.
Λίγο καιρό αργότερα είχα πάει στο σπίτι του Δώνη για συνέντευξη κι όταν τον ρώτησα για εκείνο το παιχνίδι, μου είχε πει το εξής: «Το γυρίσαμε γιατί πήγαμε στο Καραϊσκάκη με πλακίτσες και χαβαλέ στο πούλμαν, σαν σχολική εκδρομή. Αυτό ήταν το μυστικό του Ρότσα. Ούτε πίεση ούτε "όρκοι νίκης" ούτε άγχος ούτε τίποτα. Μόνο έτσι γυρνάνε τέτοια παιχνίδια. Αν αφήσεις το "πρέπει" να σε πλακώσει, έντεκα φορές στις δέκα, έχεις τελειώσει».
Βεβαίως τέτοιες ανατροπές δεν γίνονται κάθε μέρα, γι' αυτό και μένουν στην ιστορία. Αλλά όταν θέλω να πιστέψω σε κάτι και να μην κάψω τις ελπίδες μου, εκείνο το ματς φέρνω στη μνήμη μου. Και μετά αυτό, εκείνη τη φράση «σαν σχολική εκδρομή» που μου είχε πει ο Δώνης. Γι' αυτό σας είπα αυτή την ωραία ιστορία τώρα, λίγες ώρες πριν από ένα άλλο ματς που μοιάζει το ίδιο χαμένο με εκείνο.
Όποιος έχει ζήσει εκείνο το παιχνίδι στο Καραϊσκάκη, δεν γίνεται να σκεφτεί διαφορετικά και να τα παρατήσει. Περισσότερο στο μυαλό είναι παρά στα πόδια. Όλα γίνονται αρκεί να το πιστεύεις και να μην αφήνεις το πάπλωμα της απογοήτευσης να σε πλακώνει. Ας κάνει ο Παναθηναϊκός το 0-1 έστω και στο 70' και το συζητάμε μετά αν μπορεί να περάσει ή όχι. Ας βάλει πρώτος αυτός ένα γκολ και θα δούμε μετά το πόσο καλή μπορεί να είναι η ΑΕΚ στο αγαπημένο παιχνίδι «τρεχάτε ποδαράκια μου»!
Πηγή: leoforos.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις