Ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος σχολιάζει την απόφαση του Ρονάλντο να σταματήσει το ποδόσφαιρο, ενός σύγχρονου Ίκαρου που εκτοξεύτηκε προς τον ήλιο ξεπερνώντας όμως τα όριά του...
Έμοιαζε «καταδικασμένος» να περπατήσει στη Λεωφόρο της Δόξας. Από τα 17 του χρόνια ακόμη, οι συζητήσεις για το αν θα ξεπερνούσε τον Πελέ, έδιναν και έπαιρναν, αλλά η αλήθεια είναι πως οι εμφανίσεις του, έριχναν νερό στο μύλο. Τα γκολ του ήταν εντυπωσιακά, η ταχύτητα και η εκρηκτικότητα του, ήταν κάτι μοναδικό και στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’90, που ακόμη η τηλεόραση δεν είχε ανακαλύψει τον… έρωτα με το Τσάμπιονς Λιγκ και το ίντερνετ ήταν σε νηπιακή ηλικία, οι φήμες που ακολουθούσαν αυτό το παιδί, έτρεχαν με ταχύτητα γρηγορότερη του φωτός.
Ο Ρονάλντο, επονομάστηκε «φαινόμενο» και οι Μοίρες είχαν μαζευτεί γύρω του, διεκδικώντας το ποια θα προλάβαινε να τον πάρει με το μέρος της! Κάποιες φωνές, όπως του φυσιοθεραπευτή της εθνικής Βραζιλίας, που έλεγε πως τα γόνατα του δεν θα κρατήσουν μετά τα 25 χρόνια το βάρος ενός τόσο βαρυκόκκαλου σκελετού, είχαν πνιγεί μέσα στον ωκεανό των εγκωμιαστικών σχολίων.
Τα γκολ που έβαζε δεν ήταν απλά ωραία, αποτελούσαν μέρος μίας ανθολογίας βγαλμένης από την καλπάζουσα φαντασία συγγραφέα παιδικών κόμικ. Έπαιρνε τη μπάλα, την πετούσε μπροστά, έτρεχε και θαρρείς πως άλλαζε ταχύτητες σαν τα ταχύπλοα σκάφη. Οι προσποιήσεις του με συνεχείς αλλαγές ποδιών, αν και έμοιαζαν τόσο προβλέψιμες, όσο τα βίντεο από τα κατορθώματα του άρχιζαν να κάνουν το γύρο του κόσμου, παρέμεναν απίθανα δύσκολες στο να αντιμετωπιστούν!
Η μεταγραφή του στην Αϊντχόβεν τον έφερε σε ισορροπημένη επαφή με το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, η συγκυρία της παρουσίας του Μπόμπι Ρόμπσον στη Μπαρτσελόνα του έδωσε περισσότερη αυτοπεποίθηση να κάνει σε πιο δύσκολο επίπεδο τα κόλπα του και να αρχίσει να λατρεύεται παγκόσμια, ενώ η μετακίνηση του στην Ίντερ έμοιαζε να είναι το καταλυτικό σημείο της εκτόξευσης προς τον ήλιο.
Μόνο που σαν σύγχρονος Ίκαρος, ξεπέρασε τα όρια του και θεώρησε πως οι μοίρες θα ήταν πάντα στο πλευρό του. Δεν είχε υπολογίσει σωστά και όταν ήρθε το πρώτο στραπάτσο, εκείνη η καταραμένη μέρα με τις επιληπτικές κρίσεις την παραμονή του τελικού του Μουντιάλ του 1998, τα φτερά του είχαν λιώσει και η πτώση ήταν οδυνηρή.
Η υπερέκθεση επί τρία χρόνια στον αδυσώπητο κόσμο του μάρκετινγκ και η ασταμάτητη προπόνηση, με διαδοχικές σεζόν ανελέητων αγώνων, έφερε τον ακριβό φόρο που οι σούπερσταρ οφείλουν να πληρώσουν στο ανελέητο αγώνα κόντρα στην ανθρώπινη φύση.
Ίσως ο Ρονάλντο να ήταν ο πρώτος μάρτυρας, αυτής της σύγχρονης ανθρωποθυσίας, μίας βελτιωμένης έκδοσης των μονομάχων που ρίχνονται στην αρένα όχι πλέον κόντρα στα λιοντάρια, αλλά σε ένα περίεργο τέρας που λέγεται «εμπορική αξία». Όσο πιο πολλά χρήματα κερδίζουν τόσο πιο πολλές υποχρεώσεις έχουν. Και το κορμί, παραμένοντας γήινο, στέλνει τα μηνύματα παραπονούμενο, ωστόσο ποιο νέο παλικάρι έχει σκεφτεί πως στα 20 στα 22, στα 25 υπάρχει όριο σε οποιαδήποτε κατάχρηση;
Ο τραυματισμός σε ένα ματς της Ίντερ με τη Λάτσιο, μπροστά σε ένα γιγάντιο κοινό, σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση, ο τραγικός τρόπος που το γόνατο του λύγισε, τα δάκρυα του πόνου, οι αγωνιώδεις προσπάθειες επιστροφής, τον έκαναν πιο συμπαθητικό, πιο ανθρώπινο, πιο προσιτό.
Ο Μάσιμο Μοράτι, τον αγκάλιασε και τον προστάτεψε, σαν παιδί του αφήνοντας τον να επιστρέψει σιγά σιγά και χωρίς να ζορίσει την πανάκριβη επένδυση του. Ο αληθινά κερδισμένος από την υπομονή του Ιταλού μεγιστάνα θα ήταν η Βραζιλία που με τον Ρονάλντο να πετάει φωτιές, έφτασε στην κορυφή του κόσμου στη Γιοκοχάμα, στον τελικό του Μουντιάλ το 2002.
Ήταν μία ιστορία επιστροφής, που θύμιζε ελληνική τραγωδία, με ένα παιδί που κατακτούσε αυτό για το οποίο είχε γεννηθεί. Μόνο που και πάλι η ανθρώπινη φύση, λειτούργησε εγωϊστικά θεωρώντας και πάλι πως είναι θεϊκή.
Η αχαριστία στον Μοράτι για τα μάτια μίας θέσης στο πάνθεον των γκαλάκτικος του Πέρεθ, στη Ρεάλ που έμοιαζε καταδικασμένη να πετύχει, όπως ο Ρονάλντο στη ζωή του, δεν έμεινε ατιμώρητη. Οι καινούργιοι τραυματισμοί, τα συνεχόμενα εξωγηπεδικά παραστρατήματα, οι λάθος επιλογές, τον κατέβασαν γρήγορα από τον Όλυμπο.
Το τέλος δεν ήρθε τώρα, που ανακοίνωσε την αποχώρηση του. Αυτό έμοιαζε με μία ευθανασία, που ο ίδιος περιέγραψε γλαφυρά ως «θάνατο» στην αποχαιρετιστήρια συνέντευξη Τύπου. Το τέλος είχε έρθει χρόνια πριν και απλά κρατούσε την καριέρα του με μηχανήματα ζωντανή.
Μόνο που ανεξάρτητα του τέλους, ο Ρονάλντο θα μείνει πάντα στην μνήμη μας, σαν ένα παιδί που ονειρεύτηκε να κατακτήσει τον κόσμο και έστω και για λίγες εβδομάδες, ένα καλοκαίρι του 2002 το πέτυχε.
Πηγή: aixmi.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις