Ο Miltos γράφει για ένα ματς-ρετρό του Άρη και θυμάται τους… Μαλαχασάνοβιτς και Πανόφ.
Τρίτη, ρετρό, Γιουρολίγκα και Άρης. Ακούγεται σαν παρήχηση του «ρο», αλλά όπως κι αν ακούγεται είναι η αφορμή για το καθιερωμένο θέμα της Τρίτης. Επιστροφή στα έιτις, λοιπόν, και στην αγαπημένη παλιοπαρέα, αλλά αυτή τη φορά με άλλον πρωταγωνιστή κι όχι τον ασύλληπτο Φώτη που μας κράτησε συντροφιά τις δύο προηγούμενες εβδομάδες.
Ο πρωταγωνιστής αυτός δεν ξέρω πού βρίσκεται πια, σχεδόν τριάντα χρόνια μετά. Ελπίζω να είναι καλά, ευτυχισμένος και λιγότερο... «πειραγμένος». Είναι ο Αρμένης ο Κεβόρκ, που τον φωνάζαμε Γιάννη «Μορφονιό» και που τελικά τον βάφτισε (κυριολεκτικά) Πέτρο ο νονός του, ο Πέτρος της Κουφής. Πώς να μην είναι βλαμμένο μετά το παλικάρι;
Βλαμμένος, ξε-βλαμμένος, ήταν στην παρέα μας, ήταν φίλος μας και... ήταν Αρειανός. Ο μοναδικός της παρέας, πιθανότατα κι ο μοναδικός της γύρω περιοχής, καθώς πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να ρωτήσουμε κάποιον άλλο «τι ομάδα είσαι;» και να μας απαντήσει «Άρης». Άσε που τον επόμενο τον έλεγαν... Σούλα!
Τέλος πάντων, αυτές τις μέρες ο Κεβόρκ-Γιάννης-Πέτρος θα πρέπει να είναι ευτυχισμένος, βλέποντας την αγαπημένη του ομάδα να αντιμετωπίζει ολόκληρη Μάντσεστερ Σίτι στη Γιουρολίγκα.
Τότε που τον γνωρίσαμε, στις αρχές της δεκαετίας του '80, ο Κεβόρκ ακόμα δεν είχε βαφτιστεί Πέτρος. Όταν είδε τη μεγάλη μύτη και τα γουρλωτά του μάτια, ο Φώτης τον βάφτισε «Μορφονιό» (από τη γνωστή φιγούρα του Θεάτρου Σκιών), ενώ ο Δεμπασκαλάς αρχικά διαφώνησε σημειώνοντας χαρακτηριστικά: «Δεν πας καλά»! Τελικά, Μορφονιό τον φώναζε μόνο ο Φώτης γιατί έτσι ήθελε, ενώ οι υπόλοιποι τον λέγαμε Γιάννη, γιατί κι εμείς έτσι θέλαμε, επειδή δεν είχαμε Γιάννη στην παρέα και «παρέα χωρίς Γιάννη, προκοπή δεν κάνει».
Όταν εμφανίστηκε στην αλάνα και είπε με περίεργη προφορά «να παίξω κι εγώ;», τον κοιτάξαμε σαν ούφο. «Τι ομάδα είσαι του λόγου σου;» τον ρώτησε ο Βαγγέλης ο Πατούσας, «Άρης» απάντησε ο Μορφονιός. «Δεν ρώτησα πώς σε λένε. Τι ομάδα είσαι ρώτησα», επέμεινε ο Πατούσας, «Άρης» επέμεινε ο Μορφονιός και δεν μας έδωσε κανένα λόγο να σταματήσουμε να τον κοιτάζουμε σαν …Αρειανό! Όταν, δε, τον ρωτήσαμε και «πώς σε λένε;» και απάντησε «Κεβόρκ», βεβαιωθήκαμε πως υπάρχει ζωή και σε άλλους πλανήτες...
Στην πορεία, όμως, ο Μορφονιός μάς άλλαξε γνώμη. Δεν ήταν εξωγήινος παρότι είχε υπεράνθρωπη δύναμη. Και η ομάδα που... υποστήριζε ότι υποστηρίζει, ήταν ο Άρης! Και διεκδικούσε και το πρωτάθλημα και είχε αποκλείσει και την Περούτζια, πρόκριση που πανηγυρίσαμε με χρονοκαθυστέρηση, σαν τα χρηματοκιβώτια. Μέσω του Μορφονιού, λοιπόν, γνωρίσαμε καλύτερα και τον Άρη κι αφού συμπαθούσαμε εκείνον, οφείλαμε να συμπαθήσουμε και την ομάδα του («αγάπα τον πλησίον σου με τα ελαττώματά του», έλεγε ο Παπανίκος, «μεγαλύτερα κουσούρια είναι η μύτη του και το όνομά του», έλεγε ο Φώτης, «δεν πας καλά», έλεγε ο Δεμπασκαλάς) .
Στα μάτια μας ο Μορφονιός, τόσο πριν γίνει Πέτρος όσο και μετά, ήταν ο ορισμός του προστάτη της παρέας, του μαντράχαλου που δεν κωλώνει πουθενά, του τίμιου μαχαλόμαγκα που θα έκανε τα πάντα για να υποστηρίξει τα φιλαράκια του. Ήταν και δυο χρόνια μεγαλύτερος παρότι πηγαίναμε ίδια τάξη, επειδή με τις συνεχείς μετακομίσεις-μεταναστεύσεις είχε χάσει δυο χρονιές.
Τελικά, αυτή τη δύναμή του πολλοί εμίσησαν. Και σίγουρα η Ζωίτσα του Ζέππου, η οποία είχε τηγανίσει μαρίδες για τον Ζέππο πριν δει την μπάλα να προσγειώνεται στο τραπέζι, το πιάτο να προσγειώνεται στην αυλή και τις μαρίδες να προσγειώνονται στο στόμα της γάτας. Λίγα δευτερόλεπτα πριν, σίγουρα θα είχε ακούσει τον Μορφονιό να περιγράφει έναν μοναδικό συνδυασμό ανάμεσα στον εαυτό του και τον... εαυτό του, ουρλιάζοντας «Μουλαχασάνοβιτς, Πανοοόφ και γκοοοολ»!
Η μπάλα έφυγε με δύναμη και απροσδιόριστη κατεύθυνση από το μίτο του παπουτσιού του... Πανόφ, σόρι, του Μορφονιού, πέρασε πάνω από το κεφάλι του Πατούσα που έκανε τον τερματζή, πάνω από τον χωματόδρομο που όριζε την αλάνα, πάνω από τον φράχτη της αυλής του Ζέππου και... δυστυχώς όχι πάνω από το τραπέζι της αυλής. Δυστυχώς για όλους, όχι για τη γάτα.
Ακολούθως, ο Ζέππος, που μόλις είχε φτάσει στο σπίτι πιωμένος έπειτα από κρασοκατάνυξη με τον Μαστρομανέλο, έγινε άγριο θηρίο. Απείλησε τη Ζωίτσα ότι θα τη σκίσει, έπιασε την μπάλα κι έψαχνε μαχαίρι να τη σκίσει κι εκείνη τη στιγμή που βρήκε το μαχαίρι ψαχουλεύοντας στα απομεινάρια του τραπεζιού μετά το σουτ του Πανόφ, έτριξε η πόρτα της αυλής κι εμφανίστηκε ο Μορφονιός: «Αν τη σκίσεις, θα σε σκίσω», του είπε...
Και δεν την έσκισε...
Και συνεχίσαμε το παιχνίδι, πείθοντας τελικά τον Μορφονιό πως δεν κάνει για Πανόφ, σόρι, για επιθετικός. Πως η θέση που του αρμόζει είναι αυτή του τερματζή. Πείστηκε να κάτσει τέρμα ένα χρόνο μετά, όταν ο Παντζιαράς έδωσε τη θέση του κάτω από τα δοκάρια του Άρη στον Ούγγρο Γκουιντάρ.
«Έλα, ρε Γκουιντααάρ», φώναζε πλέον όταν έπιανε την μπάλα (σπάνια…) ο Μορφονιός, ο οποίος αργότερα θα εγκατέλειπε και αυτή τη θέση, με την επιστροφή του Όλε Σκόμποε στον Άρη για να κολλήσει τα τελευταία ένσημα. Πλέον, ήθελε να γίνει ηγέτης!
«Κούης για τον Όλε, Όλε, Όλε και γκοοοολ», ακούγαμε έκτοτε και σίγουρα η Ζωίτσα έτρεχε να μαζέψει τις μαρίδες μην τη βρει κανένα κακό, τη στιγμή που της γάτας της έτρεχαν τα σάλια...
Μέχρι να ξεχάσω τον Μορφονιό και να ξαναβρώ τα ίχνη του, εγώ ο Μίλτος να 'μαι καλά...
Y.Γ. Στο βίντεο που ακολουθεί, μπορείτε να δείτε τους Μουλαχασάνοβιτς, Πανόφ (και άλλους πολλούς, μέχρι και τον Μιχαλήτσο) σε δράση, σε αγώνα Άρη-ΑΕΚ 3-0 τον Φλεβάρη του 1982 (το ματς δεν είχε γίνει το Χαριλάου, αλλά στην Κατερίνη). Ο Μιχαλήτσος, μάλιστα, σε κάποια φάση δίνει μια... πάσα (σε αντίπαλο), την οποία πρέπει να διδάσκει ως παράδειγμα προς αποφυγήν στους παίκτες του...
Πηγή: gazzetta.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις