Τότε, δηλαδή, που όλοι οι ξένοι δημοσιογράφοι πάλευαν να μάθουν ποια ήταν αυτή η κοπέλα από την Ελλάδα που εμφανίστηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου των νικητών με ένα αρκουδάκι, δώρο των γονιών της από τα παιδικά της χρόνια, στην αγκαλιά.

Τέσσερα χρόνια αργότερα η Νίκη Μπακογιάννη κατέκτησε στην Ατλάντα το ασημένιο μετάλλιο στο άλμα εις ύψος με νέο παγκόσμιο ρεκόρ στη λίστα αθλητριών του αγωνίσματος στη σχέση επίδοση-μπόι.

Με 1,70 μ. έφθασε στα 2,03 μ. πάνω από τον πήχη. Το 2000 φθάσαμε στα τέσσερα μετάλλια με τρία κορίτσια και έναν άνδρα. Κεντέρης, Θάνου, Μανιάνι και Κελεσίδου.

Στην Αθήνα το 2004 ανεβήκαμε στα πέντε ολυμπιακά μετάλλια, όλα από γυναίκες, με τις Χαλκιά, Τσουμελέκα, Κελεσίδου, Δεβετζή, Μανιάνι.

Και για να μη σπάσουμε το σερί, ήρθε η Πηγή Δεβετζή στο Πεκίνο να διασώσει το γόητρο του ελληνικού στίβου.

Και τώρα τι μέλλει γενέσθαι. Ο κίνδυνος να μείνουμε φέτος μακριά από το βάθρο είναι υπαρκτός, αν και διαθέτουμε δύο τρία ονόματα που θα μπορούσαν να φθάσουν σε ένα «θαύμα» ανάλογο της Πατουλίδου.

Ισως όχι βέβαια στο χρυσό, αλλά με λίγη τύχη, καλή ημέρα, πείσμα, αυτοπεποίθηση και τη βοήθεια του Θεού τουλάχιστον ένα χάλκινο μοιάζει ορατό.

Πιο κοντά απ' όλους φαίνεται να εμφανίζεται ο νεαρός Δημήτρης Χονδροκούκης στο άλμα εις ύψος, στο οποίο πέρα από ταλέντο και επιδόσεις διαθέτει το απαραίτητο θράσος και άγνοια κινδύνου.

Ωστόσο, κανείς δεν θα πρέπει να «λιθοβολήσει» τους Ελληνες πρωταθλητές αν χαθεί αυτό το 20ετές σερί μας.

Περπατούν ξυπόλητοι στα αγκάθια, χωρίς κίνητρα, χωρίς χαμόγελα στα πρόσωπά τους, χωρίς ηθικό και πιθανότατα χωρίς μέλλον μήπως και σώσουν την παρτίδα που λένε σήμερα και οι νέοι μας

Ούτως ή άλλως, μιλάμε για μια νέα γενιά. Από τους αθλητές και τις αθλήτριες στίβου που κατέκτησαν από το 1992 μέχρι το 2008 συνολικά 12 ολυμπιακά μετάλλια, σήμερα δεν υπάρχει κανείς σε δράση. Ολοι τους θεωρούνται πλέον συνταξιούχοι.

Πηγή: Goal

Αθλητισμός Ολυμπιακοί Αγώνες