Είναι, βλέπετε, πολύ εύκολο να λες «τρεις Πιζάρο θέλουμε, Γιάννη μου, βάλε εσύ τα 30 που σου αναλογούν να βάλω κι εγώ τα πέντε. Και πρόσεξε μην δεν τα βάλεις, γιατί ξέρεις τι θα βγω και θα πω και θα τ' ακούσουν κι άλλοι» και πολύ δύσκολο όταν έρχεται η ριμάδα η ώρα που πρέπει εσύ να γίνεις ο Γιάννης της ιστορίας και να σπρώξεις τα 30, με κάποιους άλλους να τσοντάρουν μόνο τα πέντε. Τότε αρχίζουν τα «εγώ δεν δύναμαι κι αν μείνω μόνος μου, τότε την (ξανα)κάνω».
Σα να μην υπάρχει αύριο
| 13/09/11 - 11:25