Σε αγγλικό γήπεδο το επάγγελμα με έστειλε (σε άλλες, όμορφες εποχές…) τέσσερις φορές. Δυο στο «Ολντ Τράφορντ», δυο στο «Χάιμπουρι». Θυμάμαι τέσσερα κοινά χαρακτηριστικά τα οποία έβλεπα και ξαναέβλεπα, άκουγα, ένιωθα και παρατηρούσα μα δεν μπορούσα να τα χωνέψω.

Και χάζευα… α) Τα επιβλητικά άλογα στον πέριξ του γηπέδου χώρο κατά τη διάρκεια της προσέλευσης των οπαδών. Όχι πολλά. Δεν χρειάζονται. Καμιά 10αριά γύρω γύρω με τους αναβάτες τους και έναν «διακριτικό» κοντά. Τρόμος! β) Ότι ένα τέταρτο πριν από την έναρξη και των τεσσάρων αγώνων το γήπεδο ήταν μισοάδειο και γέμιζε στο τετράλεπτο μέχρι και τη συμπλήρωση του πρώτου λεπτού του αγώνα. Ελληνάρες ε; Της τελευταίας στιγμής. Και ξενέρωτοιοιοιοι. Πω πω πω! Με το matchprogrammeστο χέρι οι μπαγάσηδες. Αλλά δεν είδα ούτε ένα κουτάκι μπύρας πεταμένο κάτω ρε γαμώτο και δεν πίνουν και λίγες πριν από το ματς οι αφιλότιμοι… γ) Το αγαπημένο μου «yeeeeah!» στον πανηγυρισμό των γκολ: άλλο να το ακούς από την τηλεόραση, άλλο να το ακούς μέσα στο γήπεδο. «Φλώρικο» ε; δ) Την… φωνητική «συμπεριφορά» τους κατά τη διάρκεια του ματς. Ελάχιστο «booo» της τάξης των 3 δευτερολέπτων σε «κακή» διαιτητική απόφαση, ελάχιστα συνθήματα περιοδικά κατά τη διάρκεια του 90λεπτου (κυρίως πάνω στον ενθουσιασμό για κάνα 5λεπτο μετά το γκολ) και εκνευριστική, σχεδόν απόλυτη σιγή στο υπόλοιπο παιχνίδι. «Θέατρα» εν ολίγοις. Ετσι τα βλέπαμε. Υμνοι έχουν γραφτεί στον ελληνικό τύπο για τα ντεσιμπέλ (μετρούν κι΄ αυτά εδώ και μια 15ετία οι Αγγλοι!) των ΑΨΟΓΩΝ οπαδών του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού στο «Ολντ Τράφορντ»: κάπου πρέπει να νικήσουμε και εμείς, έτσι δεν είναι;

Παρακολουθούσα χθες το Εβερτον – Λίβερπουλ με την κρυφή ελπίδα ότι θα δω τον Βέλλιο και θα νικήσουμε με τον Στιβ στην ενδεκάδα. Ο Νταλγκλίς τον άφησε στον πάγκο και ο πιτσιρικάς έπαιξε ένα δεκάλεπτο… Αυτό είναι το λιγότερο. Το… περισσότερο είναι ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου το 20λεπτο 23’-43’.

Ο Ρόντγουελ κάνει τάκλιν με «χίλια» (αλλά με το ένα πόδι) στον Σουάρες που… χέζεται (σωστά!) και πηδά πάνω από το πόδι του νεαρού της Εβερτον στο 23’. Το πολύ – πολύ – κίτρινη λόγω της… ορμητικότητας και επειδή το «πίσω» πόδι… άγγιξε τη γάμπα του Ουρουγουανού. Ο Ατκινσον είναι κοντά, σχεδόν δίπλα τους. «Αρχοντικά» βγάζει την κόκκινη. Ο νεαρός δεν κάνει «καφρίες» για να βάλει φυτίλι στην εξέδρα. Υποδεικνύει στον ρέφερι με τα χέρια του το σχήμα της μπάλας σαν να του λέει «να το ξέρεις, μπάλα πήρα», στέκεται 5-6 δευτερόλεπτα και αποχωρεί. Το ίδιο κάνουν και οι 3-4 συμπαίκτες του που κατευθύνθηκαν προς το μέρος του ρέφερι. «Goon».

Είκοσι λεπτά αργότερα ο Γιαγκέλκα «σαρώνει» τον Σουάρες από πίσω στη δεξιά άνω γωνία της μεγάλης περιοχής. Ο Ατκινσον στο μισό μέτρο: πέναλτι καταφανέστατο. Υπέρ της ομάδας που έχει ήδη ευνοήσει με άδικη απόφαση. Από την Εβερτον δεν μιλά κανείς (για να τελειώνει και το παραμυθάκι των παικτών «εμείς δεν φταίμε σε ΤΙΠΟΤΑ», όχι ευθύνεστε και εσείς!). Ο Χάουαρντ «ψωνίζει» τον Κάιτ στη αριστερή γωνία του και η φλέβα στο ξυρισμένο κρανίο του τη στιγμή που πανηγυρίζει με σφιγμένες γροθιές την απόλυτη νίκη του επί της απόλυτης μοναξιάς του γκολκίπερ, κοντεύει να εκραγεί.

Ο κάμεραμαν και ο σκηνοθέτης δίνουν ρέστα. Ένα πλάνο στον Χάουαρντ, δεύτερο «στο καπάκι» στην πρώτη σειρά καθισμάτων, σχεδόν δίπλα στον πάγκο της Εβερτον. Πρώτη – δεύτερη σειρά, δεν πρόλαβα να συγκρατήσω. Ο 20άρης οπαδός των γηπεδούχων έχει σηκωθεί όρθιος. Η δεξιά γροθιά σφιγμένη ψηλά, πανηγυρίζει την απόκρουση. Με το αριστερό χέρι χαϊδεύει – παρηγορεί στο κεφάλι τον φίλο του που ΦΟΡΑ ΤΗ ΦΑΝΕΛΑ ΤΗΣ ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ μέσα στο «Γκούντισον Παρκ», είναι καθιστός δίπλα του και τού χαμογελά αμήχανα: «Οhhhyabeauty» όπως είχε φωνάξει από μικροφώνου και ο τύπος που είχε περιγράψει το γκολ του Τζέραρντ στο 3-1 επί του Ολυμπιακού.

Στην Ελλάδα η φράση «ομορφιά του ποδοσφαίρου» έχει ταυτιστεί καλώς ή κακώς με… άλλα πράγματα λόγω της αλησμόνητης φράσης του Δημήτρη Μελισσανίδη σε ερώτηση δημοσιογράφου σχετικά με το γκολ του Χρήστου Μαλαδένη στο 90’ του Ηρακλής – ΑΕΚ 2-3 τον Μάιο του 1999, όταν η Ενωση ήθελε μόνο νίκη για να κατακτήσει τη δεύτερη θέση που οδηγούσε στο Τσάμπιονς Λιγκ και ο Χρήστος Καρκαμάνης είχε χάσει τη μπάλα μέσα από τα χέρια του. Στα δικά μου μάτια η ομορφιά του ποδοσφαίρου ήταν αυτό το χθεσινό 20λεπτο. Κυρίως η εικόνα των δύο πιτσιρικάδων φίλων τη στιγμή του χαμένου πέναλτι, την οποία ούτε έχω ζήσει, ούτε έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Γιατί ποτέ δεν μου έδωσαν την ευκαιρία.

Μια ευκαιρία την οποία, παρεμπιπτόντως, προσπάθησαν από πέρυσι να οικοδομήσουν οι φίλοι (μου) Κώστας Βαϊμάκης και Γιάννης Τσαούσης με το… κίνημα «Πάμε γήπεδο». Πώς να τους δώσουν εισιτήρια οι υπεύθυνοι των ομάδων για να πάμε 300-400 άτομα από τους 3.000 εγγεγραμμένους φίλους διαφορετικών ομάδων στην ίδια κερκίδα; Προς το παρόν μόνο σε ματς της Εθνικής! «Μέχρι να καλμάρει η ατμόσφαιρα»… Δηλαδή πιθανότατα ΠΟΤΕ!

Υ.Γ 1. Ως «liverpοolian» ασφαλώς ντρέπομαι για τη νίκη. Όπως και ο σύντροφος Δημήτρης που έχει δύο κόκκινες αγάπες, αλλά σήμερα θα στηθεί για να δει πρώτα Μπόλτον – Τσέλσι και Τότεναμ – Αρσεναλ και μετά το Ολυμπιακός – ΠΑΟΚ…

Υ.Γ 2. Αργά το βράδυ διάβασα την… αντίστοιχη ελληνική είδηση: «Ενταση και επεισόδια στην Αρτάκη με οπαδούς Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού». Ενόψει του παγκοσμίου βεληνεκούς φιλικού Ηρακλής Ψαχνών – Παναθηναϊκός, ισάξιου θα μπορούσε να πει κάποιος του βάρους του τροπαίου που διεκδικούσαν πριν από λίγα χρόνια στην Παιανία τα κορίτσια των δυο ομάδων βόλεϊ…

Πηγή: gazzetta.gr



 

Έβερτον Αγγλία Λίβερπουλ