Πάτερ ...Αδαμίδη, έτσι γίνονται οι ομάδες! (ΒΙΝΤΕΟ)

Φτωχή μεν, αλλά με ...έμπνευση κι όραμα...

Η ΑΕΚ διανύει τη χειρότερη φάση της ιστορίας της... Με προέδρους φαντάσματα, που κερδίζουν τον Πανιώνιο και το ρίχνουν στα μπινελίκια, με προπονητές παρωχημένους που πουλάνε “ΑΕΚιλίκι” για τα μάτια των οπαδών, με αμετροεπή μιζέρια και φτώχεια, όχι μόνο στα ταμεία, αλλά και στα οράματα...

Αυτή είναι η ιστορία που πληγώνει την ΑΕΚ... Εδώ και πολλά χρόνια... Ο σκύλος, ξέρει τι θα αντιμετωπίσει... Εχοντας επισυνάψει το συγκεκριμένο βίντεο, θα βρεθούν πολλοί φίλοι της Ενωσης, να εκφράσουν τον μένος τους εναντίον του Ντέμη... Θα θυμηθούν τα ...δεινά που τους προκάλεσε, θα θυμηθούν ότι ο τραγουδιστής λέγεται ...Φλωράκης άρα δεν ταιριάζει με τον πρφίλ της ομάδας τους, θα ξετρυπώσουν κάθε γνώση (δηλαδή άγνοια) που έχουν επί των οικονομικών για να μιλήσουν για κακοδιαχείριση και όλα αυτά τα οποία μετέτρεψαν ένα όνειρο (όταν ανέλαβε ο Νικολαϊδης), σε εφιάλτη...

Ξεφύγετε από τον Ντέμη... Θυμηθείτε την ΑΕΚ, του 2004, βρείτε ομοιότητες με τη σημερινή κατάσταση και βγάλτε τελικά ένα ορθολογικό συμπέρασμα. Ο πάτος του βαρελιού για την ΑΕΚ δείχνει να μην έχει πάτο σήμερα, όμως κάπως έτσι ήταν και την εποχή που ήρθε εκείνη η ομάδα στην ζωή του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Ανεξαρτήτως αν κάποιους συμφωνεί ή όχι με τις πρακτικές του Νικολαϊδη, ο οποίος ομολογουμένως έκανε πολλά λάθη, είναι δεδομένο ότι εκείνη η ομάδα, που κατέβηκε στο πρωτάθλημα μαζεύοντας κάποιους δανεικούς από την Πορτογαλία και μερικά ...λιμά από την Ελλάδα, δίδαξε για τον τρόπο με τον οποίο χτίζονται οι ομάδες... Χωρίς πολλά φράγκα. Μα με αμέτρητα όνειρα.

Ενα βίντεο πέντε λεπτών, ένα τραγούδι, ένας ύμνος που οι επαϊοντες έσπευσαν να μηδενίσουν επειδή το τραγουδάει ο ...Φλωράκης, ή επειδή στοίχισε 100 χιλιάρικα, υπενθυμίζει σε όλους, τον τρόπο με τον οποίο γίνονται οι ομάδες... Οι ομάδες που εμπνέουν τον κόσμο... Οι ομάδες που έχουν όραμα, παρότι στερούνται οικονομικής άνεσης, οι ομάδες χωρίς καψώνια και μπινελίκια στους αντιπάλους κύριε Αδαμίδη, που μέσα από τις δυσκολίες γίνονται ΟΜΑΔΕΣ και από ...περιοδεύουν θίασος (όπως παρουσιαζόταν πριν την έναρξη του πρωταθλήματος) φτάνουν στο σημείο να αγγίξουν τον τίτλο.

Αυτή ήταν η ΑΕΚ του 2004, που σήμερα επτά χρόνια μετά, έχει καταντήσει μία ομαδούλα με ρόστερ μικρομεσαίου επαρχιακού συλλόγου. Και τότε, το ίδιο ήταν... Με μία διαφορά... Η διοίκηση και ο κόσμος, ενώθηκαν με ένα όραμα, το οποίο δεν είχε χρηματικό πλούτο, είχε όμως συναισθηματικό. Ηταν τότε, που οι ρόλοι, διοίκησης, κόσμου, ομάδας είχαν γίνει ξεκάθαροι.

Ηταν τότε που η ΑΕΚ είχε ένα σοβαρό προπονητή που επέβαλλε την πειθαρχία με το χαρακτήρα του κι όχι με ανόητα καψώνια.

Ηταν τότε που ο Καμπάνταης, πανηγύρισε τα γκολ που πετύχαινε στη Ριζούπολη, απέναντι σε μικρότερες δυνάμεις του ελληνικού ποδοσφαίρου, λες και είχε σημειώσει το νικητήριο σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ... Παρασύροντας και τον κόσμο σε ένα ξέφρενο πανηγύρι, που σε πρώτη φάση, προκαλούσε ερωτηματικά σε οικείους κι αντιπάλους, αλλά στην πορεία έγινε συνείδηση ότι εκείνη η ομάδα, εκείνοι οι παίκτες, απολάμβαναν κάθε νίκη, ακριβώς επειδή δεν τη θεωρούσαν δεδομένη.

Πολλοί από εσάς σιχάθηκαν το συγκεκριμένο κομμάτι, μόνο και μόνο επειδή βγήκε την εποχή του Ντέμη... Οι ουδέτεροι και μη οργανωμένοι ΑΕΚτζήδες όμως, δε θα ξεχάσουν ποτέ το συναίσθημα που ζούσαν κάθε φορά που πήγαιναν στο ΟΑΚΑ και το έβλεπαν γεμάτο ακόμα και σε (θεωρητικά) υποδεέστερες ομάδες, αντικρίζοντας στις θύρες, γιαγιάδες, παιδάκια, παπούδες, οικογένειες και ανθρώπους να ακούν το “Μία αγάπη έχω στην καρδιά” και να ραγίζουν... Οπως και το “Μόνη ξανά δε θα σε αφήσω”... Αισθάνονταν ότι η μπόρα είχε περάσει. Οχι, επειδή βρέθηκαν χρήματα και μεγαλοεπενδυτές, αλλά επειδή ξαναγεννήθηκε το όραμα, μέσα από τους διακριτούς ρόλους, την οργάνωση, τη σοβαρότητα του προπονητή και ένα τσούρμο παίκτες που δεν είχαν σπουδαίο ταλέντο (πλην Κατσουράνη-Λυμπερόπουλου βεβαίως), ήταν όμως αποφασισμένοι να δαγκώσουν κάθε αντίπαλο, διότι ήξεραν ότι είναι χειρότεροι... Κι έτσι πέτυχαν!

Καλό θα ήταν ο ...Πάτερ ...Αδαμίδης να έβλεπαν (και να άκουγαν) αυτό το βίντεο, έστω κι να δημιουργήθηκε στην εποχή του Ντέμη... Δεν είναι φαιδρό, όσο μπορεί να ακουστεί, είναι η πραγματική αλήθεια... Οι ποδοσφαιριστές (όλοι ανεξαιρέτως) τραγουδούν “ΑΕΚ για σένα μία ζωή, θα τραγουδάω”. Και το αισθάνονταν. Διότι είχαν επιπλεύσει μέσα από αμέτρητες δυσκολίες... Διότι είχαν καταλάβει ότι η σχέση τους με την κιτρινόμαυρη φανέλα ήταν αυτή που επιδιώκουν όλες οι ομάδες του κόσμου... Ηταν ποτισμένη με ιδρώτα και καλλιεργούσε την απόλυτη ιδέα της αρμονικής συνύπαρξης και η οποία εκφράζεται με λίγα λόγια... “Είμαι περήφανος που παίζω σε τούτο το σύλλογο, διότι εγώ βοηθώ την ομάδα και η ομάδα βοηθά εμένα”... Μία ιδέα, που χάθηκε μέσα στα χρόνια...

Υ.Γ. Ως επίλογο, παραθέτουμε και το άλλο τραγούδι που συνόδευσε την ΑΕΚ εκείνης της εποχής... “Μόνη ξανά δε θα σε αφήσω” τραγουδούσε κάθε δεύτερη Κυριακή όλο το ΟΑΚΑ και συγκλονιζόταν ο κόσμος. Πολλές φορές, ακόμα και τα τραγούδια γράφουν τη δική τους ιστορία...