Οτι μια μικρή και φτωχή χώρα θα μπορούσε να διοργανώσει τους ακριβότερους αγώνες ever. Η αξιοποίηση των ολυμπιακών εγκαταστάσεων έμεινε σχέδιο επί χάρτου, περισσότερα χρήματα για ξόδεμα δεν υπήρχαν, οπότε οποιαδήποτε άλλη σκέψη για φιλοξενία άλλης μεγάλης διοργάνωσης έμοιαζε με ανέκδοτο.

Η Ελλάδα εκπλήρωσε τους όρους της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής και οι διαδοχικές κίτρινες κάρτες που έστελνε με τους εκπροσώπους της για λάθη, παραλείψεις ή ατέλειες προ των αγώνων, απλώς γέμιζαν τα εξάστηλα των βρετανικών, αμερικανικών ή αυστραλιανών ταμπλόιντ που ήλπιζαν ότι η Ελλάδα δεν θα άντεχε στην πίεση και πιθανώς να πετούσε λευκή πετσέτα αφήνοντας τους αγώνες για τους υπόλοιπους.

Εστω ασθμαίνοντας τα καταφέραμε. Κόστισαν κάτι(!) περισσότερο, στείλαμε κάποιους ήρωες στο καναβάτσο με το στίγμα των ντοπαρισμένων, αλλά το τσιφτετέλι της κυρίας Γιάννας Αγγελοπούλου στην τελετή λήξης του ΟΑΚΑ μαρτυρούσε ότι κάτι καλό είχε συμβεί στο κύρος της χώρας στο εξωτερικό. Για το μετά Κύριος Οίδε... Ή μάλλον ουδείς ασχολήθηκε.

Στην Αγγλία, πάντως, φροντίζουν από τώρα να προετοιμάσουν το έδαφος για το μετά Ολυμπιακών Αγώνων αθλητισμό τους. Η διοργάνωση του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος στίβου του 2017 που τελικά κέρδισαν οι Λονδρέζοι έναντι της Ντόχα, η οποία ήταν διατεθειμένη να σκορπίσει πετροδόλαρα, δηλαδή την καύσιμη ύλη που πάντοτε συνάρπαζε και εξακολουθεί να συναρπάζει την IAAF, αποτέλεσε το μεγαλύτερο διακύβευμα στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Ενα από τα ερωτήματα που προέκυπταν ήταν η τύχη του ολυμπιακού σταδίου που κόστισε 496 εκατ. λίρες. Το αν θα παρέμενε ο στίβος για παράδειγμα ήταν ζητούμενο, ενώ σε περίπτωση αποτυχίας η συζήτηση έφερνε ακόμα και ως ενδεχόμενη την πώλησή του. Ο θρυλικός Σεμπάστιον Κόου, ο οποίος ηγείται της οργανωτικής επιτροπής των Ολυμπιακών Αγώνων, είχε υποσχεθεί στην ομιλία του στη Σιγκαπούρη ότι «η Αγγλία θα αφήσει μια μεγάλη κληρονομιά στο στίβο μετά τους αγώνες του 2012», κρυφοκοιτάζοντας τον Λαμίν Ντιάκ πρόεδρο της IAAF.

Ο τελευταίος ακόμα δεν έχει συνέλθει από τα χτυπήματα του βρετανικού Τύπου, που εξακόντιζε μύδρους εναντίον του για εμπλοκή του σε σκάνδαλο δωροδοκίας από το εμιράτο του Κατάρ προκειμένου να δώσει την ψήφο του για την ανάληψη του Παγκόσμιου Κυπέλλου ποδοσφαίρου του 2022. Η διοργάνωση του 2017 για την Ντόχα ήταν εξίσου σοβαρή υπόθεση. Το πλούσιο σε πετρέλαιο κράτος του Κατάρ έχει εντάξει τον αθλητισμό στη διεθνή διπλωματία του ως μέσο για την προώθησή του προς τη Δύση.

Η διοργάνωση του 2017 ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία ως ενδιάμεσος σταθμός προς την εξαιρετικά φιλόδοξη κατεύθυνση του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 2022, αλλά και νωρίτερα για να αναλάβει τους Ολυμπιακούς του 2020. Το επιχείρημα της Αγγλίας ήταν ότι μετά την Νταεγού, τη Μόσχα και το Πεκίνο ως το 2017 η επιστροφή στη Δυτική Ευρώπη θα καθυστερούσε προειδοποιώντας πως οι μακροχρόνιες σχέσεις με τους χορηγούς και τους οπαδούς θα μπορούσε να καταστραφεί. Η απάντηση των ανθρώπων του Κατάρ ήταν ότι εφόσον η διοργάνωση ανατίθετο στην Ντόχα, η οργανωτική επιτροπή ήταν διατεθειμένη να αναλάβει εξ ολοκλήρου το κόστος των χρηματικών επάθλων για τους νικητές που προσφέρει η IAAF στα παγκόσμια πρωταθλήματα.

Τελικά, ο Ντιάκ δεν έδωσε την ευκαιρία στην Ντόχα να αποδείξει ότι αρκεί ένα γεμάτο πορτοφόλι για να εγγυηθεί την επιτυχία μιας μεγάλης διοργάνωσης. Το αν αυτή η απόφαση συνοδευτεί και από μια ευεργετική για εκείνον απόφαση της εκτελεστικής επιτροπής της ΔΟΕ, που ανέλαβε να διερευνήσει τις αποκαλύψεις του BBC πριν από ένα χρόνο με τις οποίες έστελνε τον πρόεδρο της IAAF στο εδώλιο του κατηγορουμένου με ενδείξεις δωροδοκίας στην υπόθεση της ανάθεσης του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 2022, ίσως αποδείξει ότι εντέλει τα χρήματα δεν εξασφαλίζουν την επιτυχία. Απλώς, σε βοηθούν να περάσεις καλά χωρίς αυτήν...

Πηγή: Εξέδρα

Αθλητισμός Διεθνή