Μεγάλος παίκτης ο Σισέ, απόλυτος ηγέτης για τον Παναθηναϊκό, αρχηγός και ουσιαστικά (ειδικά πέρυσι) μια ομάδα μόνος του. Κάτι ανάλογο ισχυεί και στην παρούσα φάση με τον Λέτο. Με ό,τι κίνδυνο αυτό συνεπάγεται. Διότι όπως φάνηκε στην περίπτωση του Γάλλου δεν είναι πολύ δύσκολο να γίνεις από ηγέτης ...δικτάτορας.

Ο… Τζιμπρίλαρος ήταν ο απόλυτος σταρ, αλλά αυτό μετέτρεπε τους συμπαίκτες του σε κομπάρσους. Είχε κέφια ο Σισέ όλα καλά και αυτό αποτυπωνόταν στο γήπεδο. Είχε τα νεύρα του ο Σισέ δεν περπατούσε ο Παναθηναϊκός...

Δεν είναι τυχαίο ότι κάποιοι παίκτες ηρέμησαν με την αποχώρηση του Γάλλου, ενώ όπως έχει διατυπωθεί πολλάκις, το παιχνίδι του "τριφυλλιού" απελευθερώθηκε φέτος, αφού δεν είναι πλέον το μοναδικό μέλημα να φτάσει η μπάλα στον Σισέ.

Πάνω λοιπόν που ο Παναθηναϊκός στα πρώτα ματς έδειχνε ομάδα συνόλου, με αξιοζήλευτη κυκλοφορία μπάλας και πλουραλισμό στην επίθεση, το έργο γύρισε τούμπα και θυμίζει πολύ ριμέικ του περσινού.

Απλά αντί για γαλλική παραγωγή, έγινε αργεντίνικη... Από τα κέφια του Λέτο έφτασε να εξαρτάται όλος ο Παναθηναϊκός παιχνίδι με παιχνίδι. Κάτι που εμπεριέχει σαφώς μεγαλύτερο ρίσκο σε σχέση με τον Σισέ, ο οποίος ως ποδοσφαιριστής διαθέτει σαφώς πιο συγκροτημένη προσωπικότητα από τον "Σέμπα".

Τα νεύρα του Λέτο ήταν εμφανή και στο χθεσινό ματς και ειδικά σε μια φάση που τα "έχωσε" στον Βύντρα. Οι "πράσινοι" δείχνουν να χάνουν το ομαδικό πνεύμα και παραδίνονται ολοένα και περισσότερο στις ορέξεις του Αργεντίνου. Και ήδη αυτό έχει συνέπειες, αφού όταν ο ίδιος δεν βρίσκεται σε καλή κατάσταση, όπως στα δύο τελευταία ματς, ο Παναθηναϊκός σέρνεται…

Λέτο Σισέ Παναθηναϊκός Superleague