Γράφει ο Ζήσης Καραβάς...

Θεµιτό και σεβαστό, αν έτσι το νιώθουν, αλλά ακόµη και αν το κάνουν επειδή δεν τολµούν καθώς θα ακούσουν τα εξ αµάξης από τον οπαδικό όχλο της πρώην οµάδας τους που θα τους κράξει άγρια µε βωµολοχίες και χυδαίες ύβρεις για τους ίδιους και τις µάνες τους...

Από την άλλη όµως, εκείνοι που τυχόν θα τολµήσουν να πανηγυρίσουν µια επιτυχία (γκολ ή τελικό αποτέλεσµα) της καινούργιας οµάδας τους εναντίον της προηγούµενης γιατί απλώς αισθάνονται ότι αυτό απορρέει ως άτυπη υποχρέωση στο πλαίσιο της νέας επαγγελµατικής στέγης τους, από πού κι ως πού πρέπει να γίνονται (και να αφήνονται) βορά των αρρωστηµένων χουλιγκάνων ή ακόµη και θύµατα της οργής... αγανακτισµένων και θερµόαιµων πρώην συµπαικτών τους;

Αφορµή για την εν λόγω αναφορά της στήλης είναι το περιστατικό που διάβασα ότι συνέβη µετά τη λήξη του αγώνα πρωταθλήµατος ∆όξα ∆ράµας - Ολυµπιακός (0-0). Ο στόπερ των Ερυθρολεύκων Αβραάµ Παπαδόπουλος, προφανώς πικραµένος και εκνευρισµένος από την αναπάντεχη βαθµολογική απώλεια της οµάδας του, φέρεται να ζήτησε τον λόγο από τον ως πριν από λίγους µήνες συµπαίκτη του και νυν χαφ της δραµινής οµάδας Γιώργο Κατσικογιάννη, όταν ο δεύτερος πανηγύρισε – κατά κάποιους έντονα – την επιτυχία της νέας οµάδας του να αποσπάσει βαθµό από τον πανίσχυρο για τα δεδοµένα της ∆όξας Ολυµπιακό.

Συγκεκριµένα, ο Αβραάµ φέρεται να επέπληξε τον πρώην συµπαίκτη του – χρεώνοντάς του προφανώς έλλειψη σεβασµού προς την οµάδα που τον ανέδειξε – µε τον Κατσικογιάννη να κρατάει την ψυχραιµία του εξηγώντας ότι δεν διέπραξε δα και κανένα έγκληµα και ότι απλώς χάρηκε για την ισοπαλία που πήρε η (νέα) οµάδα του, καθ’ ότι ως επαγγελµατίας ποδοσφαιριστής που είναι ενδιαφέρεται πάνω απ’ όλα για το καλό της. Τι πιο απλό, λογικό και συνεπώς θεµιτό εκ µέρους του (κάθε) Κατσικογιάννη!

Aν όµως η λογική της καταδίκης επιτάσσει επίπληξη των «ασεβών» τύπου Κατσικογιάννη, τι θα έπρεπε να υποστούν οι «προδότες της φανέλας» παίκτες-σηµαίες που, για διάφορους λόγους, κάποια στιγµή στην καριέρα τους άλλαξαν οµάδα περνώντας µάλιστα σε µισητά αντίπαλα στρατόπεδα; Μήπως τον βαµµένο ολυµπιακάρα Τάσο Μητρόπουλο θα έπρεπε να τον φουντάρουν στο Πασαλιµάνι, αφού πανηγύρισε δύο πρωταθλήµατα µε τη φανέλα της ΑΕΚ ενώ τόλµησε, ο αθεόφοβος, να διαπράξει το ανοσιούργηµα περνώντας και από τον Παναθηναϊκό;

Μήπως τις σηµαίες του Τριφυλλιού Μίµη Δοµάζο και Δηµήτρη Σαραβάκο που αγωνίστηκαν και πανηγύρισαν επιτυχίες µε τη φανέλα της ΑΕΚ, ή τους επίσης βαµµένους πανάθες Αντώνη Αντωνιάδη και Χάρη Γραµµό που στα στερνά ποδοσφαιρικά τους µατς φόρεσαν τη φανέλα του Ολυµπιακού έπρεπε να τους κρεµάσουν στη θύρα 13 της Λεωφόρου;

∆υστυχώς όµως, το αυτονόητο µετατρέπεται σε ανόητο για τους νοσηρούς εγκεφάλους των χουλιγκανικών πυρήνων, αλλά και για όποιους παίκτες, προπονητές και παράγοντες πουλάνε οπαδιλίκι ως απόδειξη, τάχα µου, και διαπιστευτήρια πίστης και αιώνιας αφοσίωσής τους στην οµάδα και στον λεγόµενο κόσµο της.

Υπάρχει βέβαια και η άλλη όψη. ∆ιότι είναι θεµιτό το να χαίρεται ένας (επαγγελµατίας) αθλητής µια επιτυχία της (εκάστοτε) οµάδας του, αλλά διαφορετικό αυτό και άλλο να πουλάει οπαδιλίκι – και δη από τα γεννοφάσκια του! – στο κοινό και στο αφεντικό της νέας του οµάδας. Μάλιστα, τουλάχιστον σε κάποιες κραυγαλέες περιπτώσεις, καταντά αστειότητα... Οπως, π.χ., εκείνο το φάουλ στο οποίο υπέπεσε ο νουνεχής ως πολίτης και ποδοσφαιριστής Ντέµης Νικολαΐδης προκαλώντας τη νοηµοσύνη µας µε το να δηλώσει «οπαδός της Ατλέτικο από µικρό παιδί» όταν έγινε παίκτης της µαδριλένικης οµάδας!..

Ως κατακλείδα επί του θέµατος «επαγγελµατισµός και οπαδιλίκι» αναφέρω τη ρεαλιστική οπτική του πράγµατος, όπως την είχε διατυπώσει σε συνέντευξή του στο «ΒΗΜΑΜΕΝ» (29.3.2009) ο τότε ποδοσφαιριστής του Ολυµπιακού (παλαιότερα του Ηρακλή και στο φινάλε της καριέρας του της Κέρκυρας) Ιεροκλής Στολτίδης, τολµώντας να πει: «Ο µέσος οπαδός νοµίζει ότι ζούµε και αναπνέουµε για τη “φανέλα”. Καλό θα ήταν να το παραδεχθούν όλοι: παίζουµε πρώτα για τα χρήµατα. Αλλιώς θα έπαιζα µπάλα στο χωριό µου µε τους φίλους µου»!

Πηγή: Το Βήμα

Αθλητισμός