Αναλυτικά:

Πόσο εύκολα πήρες την απόφαση να παίξεις ποδόσφαιρο σε ένα πρωτάθλημα όπως το ελληνικό που είναι σαφώς υποδεέστερο από το αγγλικό ή το γαλλικό; Δεν φοβήθηκες ότι μπορεί να είναι μια κακή επιλογή για την καριέρα σου;
«Όταν παίζεις ποδόσφαιρο, οφείλεις κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να ρωτήσεις κάποια πράγματα. Οκ, η Ελλάδα δεν έχει τη φήμη της Αγγλίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας. Αυτό είναι δεδομένο. Αλλά νομίζω ότι πολύς κόσμος ξεχνάει, ακόμα κι εσείς οι Έλληνες, ότι Η Ελλάδα ήταν που πήρε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2004. Εκείνο το κύπελλο δεν ήρθε με μαγικά κόλπα. Παίξατε σπουδαίο ποδόσφαιρο και τα καταφέρατε. Αυτό σημαίνει ότι το ελληνικό πρωτάθλημα έχει τη δική του αξία και τη δική του δυσκολία. Προφανώς και ήταν ένα στοίχημα για μένα να έρθω στην Ελλάδα, όμως ήξερα ότι έρχομαι να παίξω σε έναν μεγάλο σύλλογο με μια φανέλα που τη γνωρίζει όλη η Ευρώπη. Το μοναδικό πράγμα που έπρεπε να κάνω είναι να αγωνιστώ σύμφωνα με την αξία και το όνομά μου. Αν τα κατάφερνα θα ήμουν πετυχημένος και ευτυχισμένος».

Από την πρώτη στιγμή που ήρθες στην Ελλάδα ο κόσμος σε αντιμετώπισε ως κάποιον τον ξεχωριστό. Ήσουν προετοιμασμένος γι αυτό που συνάντησες;
«Ειλικρινά όχι. Θυμάμαι τη μέρα που προσγειώθηκα στην Αθήνα βρέθηκαν στο αεροδρόμιο περίπου 4000 άνθρωποι για να με δουν. Δεν μου είχε συμβεί ποτέ κάτι παρόμοιο στην καριέρα μου. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι δεν έχω το δικαίωμα να απογοητεύσω αυτούς τους ανθρώπους. Έπρεπε να καταφέρω να τους δώσω πίσω λίγη χαρά για την αγάπη που μου έδειξαν. Δεν μπορώ να υποσχεθώ ότι θα κερδίζουμε πάντα, αλλά να ο κόσμος μπορεί να είναι βέβαιος ότι θα δίνω τα πάντα στο γήπεδο. Ποτέ μα ποτέ δεν θα είμαι αδιάφορος!»

Κατά τη διάρκεια του αγώνα πάντως, σε έχουμε δει πολλές φορές να φωνάζεις, να χάνεις την ψυχραιμία σου και να αντιδράς με ένα δικό σου τρόπο σε όσα γίνονται.
«Ναι έτσι είναι! Είναι οι στιγμές που μιλάει το πάθος και η καρδιά. Σε καμία περίπτωση δεν το κάνω για να δείξω ότι είμαι κάτι διαφορετικό από τους συμπαίκτες μου. Έχω ανάγκη τους συμπαίκτες μου. Έχω ανάγκη να παίζουν στο δικό μου επίπεδο. Χωρίς τη βοήθεια τους είναι αδύνατο να παίξεις ένας εναντίον 11, οπότε, αν με βλέπετε να φωνάζω και να τρελαίνομαι, συμβαίνει επειδή θέλω τα πράγματα να γίνονται πάντα σωστά. Είμαι παίκτης - νικητής. Ναι, φωνάζω πολύ, αλλά οι συμπαίκτες μου με έχουν μάθει και δεν με παρεξηγούν. Ξέρεις τι λένε; "Άστον να ηρεμήσει ένα λεπτό και θα του περάσει". Έτσι είναι! Σε αυτό που κάνουμε είμαστε όλοι μαζί. Μαζί κερδίζουμε και μαζί χάνουμε!»

Έχεις συνειδητοποιήσει τι σημαίνουν για τον κόσμο οι αγώνες εναντίον του Ολυμπιακού; Νιώθεις άνετα με το γεγονός ότι τόσοι άνθρωποι περιμένουν ένα δικό σου γκολ για να χαμογελάσουν;
«Το είπα και στην αρχή. Έχω έρθει στην Ελλάδα για να παίξω ποδόσφαιρο και να κάνω τον κόσμο να χαρεί. Όλοι ξέρουν ότι παίρνω πάρα πολλά χρήματα, οπότε δεν μπορώ να κάνω ό,τι μου κατέβει στο μυαλό. Θα ήταν ανευθυνότητα. Δεν μπορώ να έχω τη λογική «σήμερα θα παίξω καλά γιατί έχω κέφια, αλλά αύριο δεν έχω διάθεση, οπότε θα κάτσω σπίτι μου. Πρέπει να καταλάβουμε ότι για πολύ κόσμο το ποδόσφαιρο δεν είναι αστείο. Το αντιμετωπίζουν σοβαρά και κατά έναν τρόπο επηρεάζει τη ζωή τους. Είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε τον κόσμο περήφανο.

Οι φίλαθλοί μας περιμένουν από εμάς να διατηρήσουμε τον Παναθηναϊκό στην κορυφή και οφείλουμε να καταλάβουμε ότι αυτό δεν είναι αστείο. Ξέρω πολλούς ανθρώπους, που η εβδομάδα τους είναι καλή ή κακή ανάλογα με το τι θα κάνει ο Παναθηναϊκός την Κυριακή. Δεν μπορώ να προδώσω αυτούς τους ανθρώπους, ούτε να τους κοροϊδεύω. Αν έχουμε χάσει, ξέρω ότι θα πάνε στη δουλειά τους το πρωί της Δευτέρας με χαμηλωμένο το κεφάλι, ενώ αν έχουμε κερδίσει θα είναι χαρούμενοι και περήφανοι και θα κάνουν πλάκα στους φίλους τους που υποστηρίζουν την αντίπαλη ομάδα.
 

Ομολογώ, ότι όταν ήρθα στην Ελλάδα, δυσκολεύτηκα να καταλάβω πόση σημασία δίνει ο κόσμος στα ντέρμπι. Έχω παίξει σε μεγάλους αγώνες, τόσο στην Αγγλία όσο και στη Γαλλία, αλλά ποτέ δεν είχα ζήσει αγώνες με τόση ένταση όσο στην Ελλάδα. Όταν νιώσεις πόση σημασία δίνει ο κόσμος σε έναν αγώνα με τον Ολυμπιακό, τότε μπαίνεις στο γήπεδο και τα δίνεις όλα. Είναι υπέροχο αυτό το συναίσθημα. Με εξιτάρει και με κάνει να θέλω να δώσω το μάξιμουμ σε κάθε φάση».

Έχεις παίξει σε μερικά από τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά ντέρμπι με τη φανέλα της Λίβερπουλ. Μπορείς να κάνεις συγκρίσεις;
«Στην Αγγλία, ο κόσμος είναι πραγματικά παθιασμένος με το ποδόσφαιρο. Στην Ελλάδα όμως, οι άνθρωπο είναι παθιασμένοι με τις ομάδες τους. Με τρελαίνει αυτό. Μπορεί σε πολλούς να φαίνεται υπερβολικό αυτό το πάθος, αλλά εμένα μου ταιριάζει απόλυτα. Έτσι σκέφτομαι κι εγώ, οπότε θεωρώ ότι παίζω στο ιδανικό περιβάλλον».

Στην καριέρα σου είχες δύο τραυματισμούς, από τους πιο επώδυνους και σοκαριστικούς που μπορεί να τύχουν σε έναν ποδοσφαιριστή. Πώς το αντιμετώπισες; Ένας άνθρωπος με δύο σπασμένα πόδια που. όταν τρέχει θυμίζει αφηνιασμένο άλογο...
«Νομίζω ότι είμαι πιο δυνατός από τον μέσο άνθρωπο. Όλη αυτή η δύναμη προέρχεται από τη μαμά μου. Ήμασταν επτά αδέλφια και μας μεγάλωσε μόνη της. Μεγάλωσα κάπου που αν δεν ήσουν πνευματικά δυνατός, κατέληγες νεκρός σε λίγα λεπτά. Η μαμά μου λοιπόν μου έμαθε να παλεύω, να είμαι δυνατός και κυρίως, να μην τα παρατάω ποτέ. Αυτό έκανα! Την πρώτη φορά που έσπασα το πόδι μου, συνέβη τέσσερις μήνες αφού είχα υπογράψει συμβόλαιο με τη Λίβερπουλ. Περίμενα μια ζωή μια τέτοια μετεγγραφή κι όμως μετά από τέσσερις μήνες έσπασα το πόδι μου.

Την εποχή εκείνη, είχα δύο λύσεις μπροστά μου. Η τα παρατάω και σταματάω την καριέρα μου πριν καν ξεκινήσω ή επιστρέφω δυνατότερος και γρηγορότερος από ποτέ. Μάλλον ξέρετε ποιον δρόμο διάλεξα. Επέλεξα να φανώ δυνατός και να παλέψω. Πολύς κόσμος με θεωρούσε ποδοσφαιρικά νεκρός μετά από έναν τέτοιο τραυματισμό, αλλά εγώ κατάφερα να επιστρέψω στα γήπεδα μετά από 5,5 μήνες. Πώς; Θα σας εξηγήσω. Είμαι δυνατός, είμαι μαχητής και το σώμα μου αναρρώνει πιο γρήγορα από το συνηθισμένο. Επέστρεψα, κέρδισα το Champions League και άλλους τίτλους με τη Λίβερπουλ και μετά από δύο χρόνια. Μπαμ! Έσπασα το άλλο πόδι.

Ο κόσμος σκέφτηκε "ΟΚ, την πρώτη φορά ήταν τυχερός, τώρα όμως είναι τελειωμένος". Δώστε μου 5,5 μήνες και θα είμαι και πάλι εδώ. Έτσι κι έγινε. Γύρισα, έπαιξα στην Γαλλία, ξαναπήγα στην Εθνική, ήρθα στην Ελλάδα, πήρα το double με τον Παναθηναϊκό, έπαιξα στο Μουντιάλ πέρσι. Όλα είναι στο μυαλό μας! Αν θέλεις κάτι πολύ, θα το πετύχεις».

Όταν χτύπησες τη δεύτερη φορά, στο τελευταίο φιλικό της Γαλλίας πριν το Μουντιάλ του 2006, δεν σκέφτηκες «Γιατί σε μένα; Τι έχω κάνει για να είμαι τόσο άτυχος;»
«Ειλικρινά όχι! Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, το αντιμετώπισα με χιούμορ. Πήρα τη μαμά μου στο τηλέφωνο και της είπα ότι το δεξί μου πόδι ζήλευε, επειδή είχα χτυπήσει το αριστερό κι έτσι το έσπασα κι αυτό, για να έχουμε ισοπαλία. Προφανώς και δεν είναι αστείο, αλλά αν το αντιμετώπιζα διαφορετικά, θα τρελαινόμουν! Δεν είναι ευχάριστο να μένεις εκτός δράσης, αλλά ήξερα από την πρώτη στιγμή ότι θα καταφέρω να επιστρέψω. Όπως και έγινε. Επέστρεψα και νιώθω ότθ είμαι πιο δυνατός και πιο γρήγορος σε σχέση με την εποχή που ήμουν 20 ή 25 ετών. Αλλά ακόμα κι αν ξαχτυπήσω, ξέρετε τι σκέφτομαι; ΟΚ, χτύπησα, θα πάρω το χρόνο μου, θα κάνω αποθεραπεία και θα επιστρέψω ξανά. Αυτό είναι το σκεπτικό μου σε όλη μου τη ζωή!»

Πώς εξηγείς το γεγονός ότι ο φετινός Παναθηναϊκός, αν και θεωρητικά έχει ενισχυθεί σε σχέση με την σεζόν του double, αδυνατεί να αποδώσει το ίδιο ποδόσφαιρο;
«Το ποδόσφαιρο είναι περίεργο άθλημα. Είναι φορές που έχει την ίδια ομάδα, τους ίδιους παίκτες, τα ίδια συστήματα κι όμως δεν αποδίδεις αυτό που πρέπει. Για την ώρα η κατάσταση δεν είναι τραγική (σ.σ. η συνέντευξη έγινε την περασμένη Πέμπτη με τον Παναθηναϊκό στο -2 από την κορυφή), γιατί δεν απέχουμε πολλούς βαθμούς από τον Ολυμπιακό, αλλά είναι δεδομένο ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να πετάμε βαθμούς. Είναι σίγουρο πάντως ότι δεν σκοράρουμε συχνά, ενώ το ποδόσφαιρο που παίζουμε δεν είναι ανάλογο της αξίας μας. Οι φίλαθλοι έχουν περισσότερες απαιτήσεις, αλλά το ίδιο συμβαίνει μια με τους παίκτες. Όλοι θέλουμε να παίξουμε πολύ καλύτερα και προβληματίζομαστε με την εικόνα μας. Δεν είναι ότι δεν προσπαθούμε. Πιστέψτε με, τα δίνουμε όλα και γυμναζόμαστε πάρα πολύ, αλλά. δεν μας βγαίνει στους αγώνες. Ελπίζω να το λύσουμε σύντομα!».

Το γεγονός ότι πολλοί παίκτες του Παναθηναϊκού έπαιξαν στο Μουντιάλ, θεωρείς ότι μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία για την μέτρια εικόνα της ομάδας και την κούραση αρκετών ποδοσφαιριστών;
«Ακριβώς αυτό είναι! Μια δικαιολογία. Όταν κάνεις πρωταθλητισμό, δεν μπορείς να ψάχνεις για δικαιολογίες. Από τη στιγμή που η FIFA όρισε το Μουντιάλ τη δεδομένη χρονική στιγμή, σημαίνει ότι δεν είναι επικίνδυνο ούτε για τους παίκτες, ούτε για τις ομάδες. Να σας πω και κάτι άλλο; Αν μιλάμε εμείς για κούραση, τι να πει η Μπαρτσελόνα; Είχαν σχεδόν όλη την ομάδα στο Μουντιάλ, κι όμως παίζουν το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ευρώπη. Αυτοί οι παίκτες δηλαδή, δεν είναι κουρασμένοι; Όλα είναι στο μυαλό μας!»

Επειτα από ενάμιση χρόνο στην Ελλάδα, είσαι πλέον σε θέση να έχεις ολοκληρωμένη γνώμη για τη χώρα...
«Είναι τόσο όμορφη η Ελλάδα. Πραγματικά όμορφη. Είμαστε στα μέσα Δεκεμβρίου κι όμως έξω έχει σχεδόν 20 βαθμούς. Στη Γαλλία έχετε δει τι γίνεται από το χιόνι. Είναι πανέμορφη η Ελλάδα και είμαι ευτυχισμένος γιατί η οικογένειά μου έχει προσαρμοστεί απόλυτα και πραγματικά απολαμβάνουμε τη ζωή εδώ. Δεν βλέπω κανένα λόγο να φύγουμε».

Πατέρας Superleague