Στην Ισπανία λένε ότι η καρδιά πηγαίνει εκεί που την οδηγεί το πόδι. Οταν ο Ερνέστο Βαλβέρδε ερχόταν τον Ιούνιο του 2008 στην Ελλάδα, σίγουρα την καρδιά του δεν την είχε ακούσει.

Περισσότερο η λογική, αλλά και το εξαιρετικό συμβόλαιο που του άπλωνε σαν χαλί κάτω από τα πόδια του ο Σωκράτης Κόκκαλης ήταν τα στοιχεία εκείνα που τον έκαναν να αφήσει για πρώτη φορά την Ισπανία και να αναζητήσει την τύχη του ως οικονομικός μετανάστης, πλουσιοπάροχα βέβαια αμειβόμενος, στην άλλη άκρη της Μεσογείου.

Από εκείνη την ημέρα που ο Βαλβέρδε συστήθηκε στο ελληνικό κοινό από τον Κόκκαλη στην κοινή τους συνέντευξη στο Καραϊσκάκη μέχρι και τώρα πολλά έχουν αλλάξει. Η χώρα βυθίζεται στην οικονομική κρίση, υπάρχει κυβέρνηση συνεργασίας, ο Ολυμπιακός έχει αλλάξει χέρια και έχει περάσει στον Βαγγέλη Μαρινάκη. Ακόμα και ο Βάσκος τεχνικός διαφορετικός είναι στον τρόπο που κοουτσάρει την ομάδα, χειρίζεται το ρόστερ ή αντιμετωπίζει τα παιχνίδια.

Αυτό που δεν έχει αλλάξει είναι η κατάληξη στην πορεία που ο Βαλβέρδε χαράζει. Πρωταθλητής και Κυπελλούχος την πρώτη του χρονιά, πρωταθλητής πέρυσι, πρωταθλητής και φαβορί για την κατάκτηση του Κυπέλλου και φέτος. Τρία στα τρία για τον Βάσκο που όχι άδικα θεωρείται πλέον ως ένας από τους κορυφαίους προπονητές που έχουν καθίσει στον πάγκο του Ολυμπιακού.

Στην Ελλάδα συνηθίζεται από πολλούς να εφαρμόζουν το ρητό «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Από τον τόπο που ο Βαλβέρδε προέρχεται και έμαθε να προπονεί τις ομάδες του, μάλλον δεν ισχύει. Στα δύο συν ένα του χρόνια στον Ολυμπιακό ο Βάσκος τεχνικός ουδέποτε θέλησε να θυσιάσει στον βωμό του αποτελέσματος, σαν την Ιφιγένεια, την ποδοσφαιρική λογική του.

Ακόμα κι όταν έφευγε στο πρώτο του ευρωπαϊκό ματς ως προπονητής των «ερυθρόλευκων» με κατεβασμένο το κεφάλι από το «Αντώνης Παπαδόπουλος» έπειτα από την ήττα με 3-0 από την Ανόρθωση δεν σκέφτηκε ούτε μια στιγμή να λοξοδρομήσει από το πλάνο του για τον Ολυμπιακό κι ας κινδύνευε εκείνη τη στιγμή με απόλυση...

Ο Κόκκαλης δεν λειτούργησε εν θερμώ παρά τον αποκλεισμό και τη χασούρα σχεδόν 20 εκατ. ευρώ και τελικά η χημεία με τον Βαλβέρδε αλλά και του προπονητή με τον Ολυμπιακό βρέθηκε. Το νερό μπήκε στο αυλάκι και οι «ερυθρόλευκοι» άρχισαν να λειτουργούν στον ρυθμό που ήθελε ο προπονητής τους. Τόσο στον αγωνιστικό τομέα όσο και στα αποδυτήρια, αφού το «μυρμήγκι» δεν δίστασε να βγάλει στη... σέντρα τον Κοβάσεβιτς αλλά και τον Λέτο που συμπεριφερόταν στις προπονήσεις σαν τον Μέσι.

Μέχρι τον Φεβρουάριο όπου ο Ολυμπιακός συμμετείχε στο Γιουρόπα Λιγκ ήρθαν εμφανίσεις και αποτελέσματα που έκαναν πολλούς να τρίβουν τα μάτια τους, όπως τα ματς με την Μπενφίκα και τη Χέρτα στο Καραϊσκάκη. Παρά τα τρία καρπούζια στην ίδια μασχάλη το νταμπλ πάει στο λιμάνι, ενώ ο αποκλεισμός-σοκ από τη Σεντ Ετιέν δεν επηρεάζει τον κόσμο που στη φιέστα φωνάζει ρυθμικά το όνομα του Βάσκου.

Ακόμα και οι παίκτες, όπως ο Νικοπολίδης, δηλώνουν ανοιχτά υπέρ της παραμονής του, αν και το κλίμα στα διοικητικά κλιμάκια ήταν αρνητικό. Ο Βαλβέρδε δεν μένει, αποχαιρετά τον κόσμο βουρκωμένος και με τη φράση «ήρθα ξένος και φεύγω Ολυμπιακός» και τελικά αυτό που ξεκίνησε να φτιάχνει στο λιμάνι μένει στη μέση.

Με την απώλεια του πρωταθλήματος την επόμενη σεζόν ο Κόκκαλης αποφασίζει να κρεμάσει τα... προεδρικά του παπούτσια. Δίνει την ομάδα στον Βαγγέλη Μαρινάκη που τις πρώτες του μέρες ως πρόεδρος τη βλέπει να μένει εκτός Ευρώπης. Ο Λίνεν φεύγει σε ένα βράδυ και ο Ολυμπιακός μένει χωρίς προπονητή. Ο Βαλβέρδε που έχει μείνει και αυτός χωρίς ομάδα μετά το αποτυχημένο πέρασμά του από τη Βιγιαρεάλ φαντάζει η ιδανική επιλογή. Ο Μαρινάκης μπαίνει στο αεροπλάνο και τον φέρνει πίσω στην Ελλάδα.

Αυτή η σεζόν μοιάζει να είναι πιο εύκολη για τον Βάσκο, καθώς δεν υπάρχει η Ευρώπη και μπορεί να αφοσιωθεί αποκλειστικά στο πρωτάθλημα. Σε σχέση με την πρώτη του χρονιά αρχίζει να εμπιστεύεται περισσότερους παίκτες από το ρόστερ και τους ανακαλύπτει ρόλους προκειμένου να δημιουργήσει μια ενδεκάδα με την καλύτερη χημεία.

Ο Μιραλάς είναι η αποκάλυψη καθώς ο Βάσκος τον τοποθετεί αρχικά στην κορυφή της επίθεσης, ενώ με τον ερχομό του Τζιμπούρ στα άκρα, όμως αυτό δεν πτοεί τον Βέλγο που πετυχαίνει 14 γκολ. Επίσης παίκτες όπως ο Χολέμπας ή ο Φουστέρ καθιερώνονται στον Ολυμπιακό που αποκτά πλέον την αγωνιστική φιλοσοφία που θέλει ο προπονητής του.

Μάλιστα το ποδόσφαιρο που παίζει είναι καλύτερο από την πρώτη χρονιά του, αν και το ρόστερ του υστερεί σε σχέση με αυτό που είχε βρει ο Βάσκος στο πρώτο του πέρασμα από την Ελλάδα. Το πρωτάθλημα έρχεται με το εκκωφαντικό 6-0 επί της ΑΕΚ τρεις αγωνιστικές πριν από το τέλος, αν και το Κύπελλο χάνεται στον αποκλεισμό από τον ΠΑΟΚ. Για έναν μήνα το σίριαλ της παραμονής του Βαλβέρδε είναι ανοιχτό, όμως δίνει τα χέρια με τον Μαρινάκη, που καταφέρνει για δεύτερη φορά να τον... τοποθετήσει στον «ερυθρόλευκο» πάγκο.

Η τρίτη χρονιά του Βαλβέρδε στον Ολυμπιακό ήταν ομολογουμένως η καλύτερη. Δείγμα του ότι ο Βάσκος δεν κάθεται πάνω στις δάφνες του, αλλά μαζί με την ομάδα γίνεται και αυτός καλύτερος προπονητής. Στη φετινή πορεία σίγουρα υπήρξαν στιγμές που οι «ερυθρόλευκοι» προβλημάτισαν, όπως η κοιλιά Δεκεμβρίου - Ιανουαρίου. Ή αυτό το καταραμένο 20λεπτο με τη Μέταλιστ που τον έβγαλε εκτός Γιουρόπα.

Ομως ακόμα και αυτά δεν μπορούν να χαλάσουν τη γενική εξαιρετική εικόνα της ομάδας. Ο Ολυμπιακός έπαιξε φέτος μπάλα που ξέφυγε από τα στενά ελληνικά σύνορα. Ακόμα και σε παιχνίδια που ηττήθηκε στο Τσάμπιονς Λιγκ, όπως αυτό με την Αρσεναλ, άφησε ανεξίτηλη την ποδοσφαιρική του σφραγίδα. Οποιος και όπου κι αν ήταν ο αντίπαλος, ο Ολυμπιακός μπήκε για να παίξει καλό ποδόσφαιρο, κάτι που έπραξε στη συντριπτική πλειοψηφία των αγώνων του.

Ο Βαλβέρδε πολύ πιο ώριμος από την πρώτη του σεζόν και ακόμα πιο έμπειρος από τη δεύτερη αξιοποίησε εξαιρετικά τους παίκτες που είχε στη διάθεσή του. Δημιούργησε «την ενδεκάδα των δεκαοκτώ», καθώς τόσοι ήταν οι «ερυθρόλευκοι» που θεωρούσε ως βασικούς και χρησιμοποίησε στα περισσότερα από τα παιχνίδια.

Πήρε λύσεις από ποδοσφαιριστές που στην αρχή της σεζόν ήταν «τελειωμένοι» και η κερκίδα τους αποδοκίμασε, όπως Αμπντούν και Μαρκάνο, που τους στήριξε και στο τέλος και οι ίδιοι και ο Ολυμπιακός βγήκαν κερδισμένοι.

Εφτιαξε παίκτες όπως ο Μανιάτης που σε μια νύχτα έγινε βασικός και αναντικατάστατος, δημιούργησε ένα εξαιρετικό δίδυμο με τον Μιραλάς και τον Τζιμπούρ τον οποίο έβαλε σε ποδοσφαιρικό καλούπι κάτι που φαινόταν... απίθανο, έκανε τον Ορμπάιθ να είναι το μυαλό και τα πνευμόνια της ομάδας, παίρνοντας τη «ρεβάνς» από εκείνους που τον κατηγορούν ότι οι παίκτες που εκείνος έφερνε ήταν... παλτά. Ακόμα και ο Φουστέρ ή ο Μοντέστο που πέρυσι ήταν βασικοί, φέτος όποτε κλήθηκαν έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, δείγμα του κλίματος που υπάρχει στον Ολυμπιακό.

Ηταν μια χρονιά που όλοι και όλα στου Ρέντη δούλεψαν στην εντέλεια και αυτό φάνηκε στο γήπεδο. Μια χρονιά που όλοι έχουν μεγάλο μερίδιο στην επιτυχία. Ο Μαρινάκης για τον τρόπο με τον οποίο προστάτευσε την επένδυσή του, οι παίκτες που εφάρμοσαν κατά γράμμα το πλάνο του προπονητή τους, βάζοντας την ομάδα πάνω από τους εαυτούς τους. Και τέλος ο Ερνέστο Βαλβέρδε, ο προπονητής που ήρθε ξένος στον Ολυμπιακό, όμως μοιάζει σαν να γεννήθηκε για να είναι στον πάγκο του.

Πηγή: Goal

Βαλβέρδε Superleague Ολυμπιακός