Γράφει ο Θοδωρής Τσούτσος...

Για να χωρέσουμε, έπρεπε να ενώσουμε τραπέζια και εκείνα τα αναθεματισμένα, σιδερένια και με μάρμαρο από πάνω, ζύγιζαν… έναν τόνο.

Ο Πύρρος πήγε να σηκώσει το ένα. Ο σερβιτόρος που έβλεπε την πλάτη του, του φώναξε από μακριά: «Αστο φίλε, είναι πολύ βαρύ». Ο Πύρρος γύρισε, γέλασε και του απάντησε: «Κάτσε κι εσύ πάνω…». Ο σερβιτόρος δεν κάθισε βέβαια πάνω στο τραπέζι, αλλά κάθισε σχεδόν όλη τη βάρδια του δίπλα μας. Οσο πιο κοντά γινόταν στον Πύρρο, του φαινόταν απίστευτο να έχει τη δυνατότητα να μιλά με τον Ολυμπιονίκη. Το ίδιο βέβαια, φαινόταν και σε εμένα…

Τον Πύρρο τον γνώρισα προτού ακόμη κατακτήσει αγωνιζόμενος με ένα χέρι στην ουσία, το μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Δεν χρειαζόταν εκείνη η συγκλονιστική βραδιά για να αποφασίσω ότι πρόκειται για τον μεγαλύτερο Ελληνα αθλητή που εμφανίστηκε. Στο δικό μου μυαλό, έτσι τον είχα και θα τον έχω.

Από τις συναντήσεις που ακολούθησαν μαζί του, θυμάμαι πολύ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο τις πολιτικές μας συζητήσεις. Ακόμη και όταν μιλούσαμε για τον αθλητισμό, για το ποδόσφαιρο που τόσο στενά παρακολουθεί και έχει άποψη, με κάποιο τρόπο εκείνος οδηγούσε την κουβέντα στην πολιτική. Μην παρεξηγηθώ, ποτέ δεν κομματικοποίησε τη συζήτησή μας. Ποτέ δεν είχε ξεχωρίσει παρατάξεις και μεριές… Ποτέ επίσης, όμως, δεν αδιαφόρησε για τα κοινά, που ο ίδιος θεωρούσε πως μόνο τέτοια δεν είναι, αντίθετα είναι κρυφά και «πλάγια» και τα οποία διαμορφώνουν με τόσο άσχημο τρόπο την πολιτική σκηνή της χώρας.

Θα έπρεπε, σύμφωνα με τον Πύρρο που εγώ γνώρισα, στο άκουσμα της είδησης ότι είναι υποψήφιος σε αυτές τις – πιο κρίσιμες από ποτέ αν θέλετε – εκλογές, να νιώσω ικανοποίηση. Δεν με ενδιαφέρει αν είναι επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ στο επικρατείας, δεν θα με ενδιέφερε αν εκπροσωπούσε κάποιο άλλο κόμμα. Θα έπρεπε να μου είναι ευχάριστο, μόνο και μόνο το γεγονός ότι ένας τέτοιος άνθρωπος, διαφορετικός έχω την εντύπωση από τους υπόλοιπους πολιτικούς της Ελλάδας, θέλει να αναλάβει πρωτοβουλίες.

Είναι δικαιολογημένα και το μότο της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, όταν στην εποχή μας αναφέρεται σε πολιτικούς. «Ολοι τους είναι ίδιοι». Ο Πύρρος δεν είναι. Για αυτό και κανονικά θα έπρεπε να χαιρόμαστε – έστω να χαίρομαι – με την επιλογή του.

Νιώθω ακριβώς το αντίθετο. Για να μην πω ότι το συναίσθημά μου έχει προχωρήσει και λίγο περισσότερο και επιπλέον νιώθω όχι μόνο απογοήτευση αλλά και τσαντίλα. Δεν έχει να κάνει με τον Πύρρο. Εχει να κάνει με τον φόβο μου ότι όχι μόνο δεν θα καταφέρει να αλλάξει κάτι αν εκλεγεί, αλλά η πολιτική, όπως έχει παγιωθεί στην χώρα μας, θα καταφέρει να αλλάξει και εκείνον. Ισως μάλιστα να το πετύχαινε, ακόμη και αν εμφανίζονταν 300 Πύρροι στη Βουλή…

Κατά την άποψή μου, αυτό είναι και το πιο τραγικό. Διότι τσακίζει την ελπίδα…

Πηγή: theinsiders.gr

Αθλητισμός